Een muzikale breek-de-week als culturele booster
Ik klaag niet. Echt niet. Maar saai is het wel om avond aan avond thuis te zijn. Geen bioscoop, geen theater en geen drankje na de voorstelling in een gezellig vol café. Zo’n culturele booster heb ik nodig. Juist in deze tijd.
Gelukkig ben ik jarig en ik grijp deze kans om vrienden voor een dinertje uit te nodigen. Cadeauwensen? Geen idee, ik ben niet zo van de spullen. Veel meer dan boeken en kaarsen staat er meestal niet op mijn verlanglijstje. Verras me maar, is mijn zeer originele antwoord. En verrast werd ik!
Vanavond komt hij. Een hoboïst afgestudeerd aan het conservatorium. Na een intensieve zoektocht van mijn vriendin naar een musicus die een thuisconcert wilde geven, kwam ze bij hem uit. Of ik hem thuis wil ophalen, anders zijn zijn handen te koud om de hobo te bespelen. Een muziekstandaard hebben we, vinkje. Om heel eerlijk te zijn vind ik het best wel spannend, zo’n thuisconcert.
Wat te doen met de hond bijvoorbeeld? Die blaft altijd zo hard en lang als de bel gaat. Zou ze daarna rustig blijven liggen op haar mat? Of zou ze gaan mee loeien, zoals ze doet bij het pianospel van onze jongste zoon. Waar gaan wij eigenlijk zitten? En waar staat hij, zodat hij voldoende licht heeft om zijn bladmuziek te lezen? Of zit een hoboïst? Dat ik dat niet weet!
Die ongewone setting en rare spanning zorgen ervoor dat de alledaagsheid op woensdag doorbroken wordt. Eindelijk weer een culturele breek-de-week.
Wat bedacht ik het afgelopen jaar allemaal al om in mijn cultuurbehoefte te voorzien. De thuisbioscoop werd geïntroduceerd: gezellig bij vrienden op de bank een goeie film via Picl kijken en zo ook nog eens filmhuis Lumière ondersteunen. Een walking dinner van buitenplek naar buitenplek met een kooktoestelletje op mijn rug en terplekke heerlijk gerechtjes voor vrienden op een bord toveren. Me op mijn telefoon laten verrassen met een Lentekus van Toneelgroep Maastricht. Digitaal naar Opera Zuid.
En nu dus een hoboconcert in mijn eigen woonkamer. Met drankje. Want ik kreeg er van mijn vrienden een fles champagne bij cadeau. Ook al zouden zijn vingers toch te koud zijn en de kinderen stiekem maar zichtbaar gapen van verveling, ook al zou de hond meezingen, deze avond wordt sowieso een succes. Een culturele breek-de-week die ik nooit meer zal vergeten.
Mij hoor je niet klagen, dat zei ik toch!
