Met een sneltest naar het theater
Ik word wakker met het gevoel dat je als kind op je verjaardag had: blij en verwachtingsvol. Vandaag ga ik naar Theater aan het Vrijthof. Voorheen was dat heel gewoon, maar in tijden van corona is dit een absoluut hoogtepunt. Ik ben een van de gelukkigen die deze testvoorstelling – een landelijke pilot van de overheid – mogen bijwonen. Wel eerst even door de snelteststraat, maar met een negatieve uitslag op zak zit ik straks in een rode pluche stoel.
Gekleurde ballonnen verwelkomen me bij de entree van Theater aan het Vrijthof. Nadat de QR-code van mijn coronatest is gescand, nestel ik me met een glas prosecco in de hand op anderhalve meter van mijn buurman in een vertrouwde rode stoel. Overal blije gezichten in de zaal. Ik ben duidelijk niet de enige die er zin in heeft vanavond.
Hoopvol wachten we tot Hans Kesting het podium betreedt om zijn monoloog Wie heeft mijn vader vermoord te beginnen. Als zijn donkere stem de zaal vult, realiseer ik me hoe enorm ik deze momenten van bezinning en inspiratie heb gemist.
De voorstelling is van woede doortrokken. Wie heeft mijn vader vermoord is een toneelbewerking van Ivo van Hove van een brief van de jonge en razend populaire Franse schrijver Édouard Louis aan zijn vader. Een aangrijpend verhaal over een kansarme man die op zijn vijftigste fysiek en mentaal een wrak is door het harde werk in de zware industrie van Noord-Frankrijk. Een verhaal over armoede, alcoholverslaving en klassenongelijkheid. Behalve een woedende aanklacht tegen de politieke elite is het ook een liefdesbetuiging van een zoon aan zijn vader.
Woede, een emotie die momenteel op veel plekken in de maatschappij voelbaar is. Woede over de langdurige coronamaatregelen, verplichte sluiting van de horeca, klassenongelijkheid in het onderwijs, stijgende huizenprijzen, economische groei waarvan slechts een klein deel van de bevolking de vruchten plukt, stijgende studieschulden en ga zo maar door.
Als Hans Kesting zijn monoloog eindigt met de woorden ‘Ik geloof dat er eens een goede revolutie moet komen’, zucht ik diep. Het blije ‘verjaardag gevoel’ van de vroege morgen is verdwenen, maar dit toneeluitje heeft helemaal aan mijn verwachtingen voldaan: ik ben geraakt! En dat is wat een goede toneelvoorstelling doet.
