Kunsttranen
Nu de zon weer schijnt en het waterhoentje weer op haar nest in de kasteelgracht zit, kan ik bijna niet geloven dat buitenplaats Kasteel Wijlre vorige week door de watersnoodramp getroffen werd. Stond ik hier tot mijn knieën in het kolkende bruine rivierwater? Stroomde het hedendaagse kunstpaviljoen Hedge House echt tot aan het plafond vol?
Toen ik dinsdagavond tijdens een dinertje in restaurant Bold door een collega van buitenplaats Kasteel Wijlre werd gebeld, kon ik niet vermoeden welke gevolgen de heftige regelval zou hebben. Met spoed reed ik naar Wijlre, waar het water kunstpaviljoen Hedge House was binnengestroomd. Een aantal kunstwerken uit de tentoonstelling Spirit of Kindergarten was al boven in veiligheid gebracht en de brandweer was snel ter plekke geweest om het museum leeg te pompen. We stroopten de mouwen op en dweilden de vloer droog.
Bellend met bruikleengevers en verzekering kreeg ik woensdag rond het middaguur weer natte voeten. Ach een beetje water, na gisteren waren we wel wat gewend. Maar het water bleef de trap afstromen en vulde het lagergelegen Hedge House voor de tweede keer. Dit keer niet met helder regenwater, maar met bruin rivierwater. Het duurde een paar minuten voordat ik de ernst van de situatie doorkreeg. De Geul die langs het landgoed stroomt, was buiten haar oevers getreden. Een kabbelend stroompje werd een woeste watermassa. In een oogwenk was de tuin van de buitenplaats veranderd in een watervlakte. Van alle kanten stroomde het water het landgoed op. Kasteel Wijlre aan zee.
Met man en macht brachten we de overige kunstwerken naar de hoger gelegen ontvangstruimte. Terwijl het waterpeil steeg, streden we verder om de kunst veilig te stellen. Op tijd stond alles hoog en droog, maar voor hoelang? Dorpsgenoten brachten zandzakken, tegen beter weten in. De achterzijde van het kunstpaviljoen deed me denken aan de Victoriawatervallen. Golven water denderden met geweld naar beneden, totdat de glazen achtergevel het begaf. Er was geen houden meer aan. Mijn tranen van stress en angst vielen in deze waterrijke omgeving niet op. Tranen van boosheid, dat de tentoonstelling waar we meer dan een jaar aan hadden gewerkt voor de tweede keer was getroffen: eerst door de lockdown en nu door watersnood. Tranen van onmacht. Niemand is opgewassen tegen dit natuurgeweld.
Nu de zon weer schijnt, groepjes vrijwilligers in de kasteeltuin aangespoelde voorwerpen opruimen en rivierslib scheppen en de donaties binnenstromen, komen de tranen van dankbaarheid. Dat we de kunstwerken hebben kunnen redden en dat zoveel mensen hulp bieden. Ik trek mijn kaplaarzen aan en stroop mijn mouwen weer op. Er is werk te doen. Veel werk!
Mocht je een bijdrage willen leveren aan de heropbouw van de buitenplaats, een donatie is zeer welkom: www.kasteelwijlre.nl/bezoek/doneer
