Blog Jo Cortenraedt

Wat doe je eigenlijk op Ibiza?

tekst Jo Cortenraedt

Die vraag stelde me een goede vriend toen ik meldde dat ik daar een relatief korte vakantie zou gaan vieren. Of ik soms met Yolanthe (een BN-er voor de niet-ingewijden) de nachtclubs zou afstropen.

Nee, nachtclubs heb ik niet gezien, Yolanthe ook niet trouwens. Wel heel veel mensen. Misschien zelfs wat veel voor een rustig bedoeld verblijf.

Er wordt wel heel wat af gefeest op het eiland, zo begreep ik dezer dagen van zowel locals als bezoekers. Op een of andere manier houdt het witte eiland de magische aantrekkingskracht. Als je in de fase zit van ‘je bent jong en je wilt wat’ dan moet je op dat deel van de Spaanse Balearen zijn.

Zelf vind ik het leuker om nog zoveel mogelijk op zoek te gaan naar de ‘typisch’ Spaanse eetzaken, want ik heb nu eenmaal een zwak voor de Spaanse cultuur.

Ik beleef het nu wat anders, maar kan zeker niet ontkennen dat ik in het verleden het nachtleven hier regelmatig serieus bestudeerd heb. Dus ik snap helemaal dat de jonge generatie dat nu ook doet en jong, dat kun je op Ibiza heel lang blijven, als je maar meedoet in de ‘vibe’. Maar om nu elke nacht tot vroeg in de ochtend uit de bol te gaan, overdag vooral slapend door te brengen en dan in de avond weer langzaam te ontwaken, nee, ik laat dat nu even voorbijgaan.

Zeker is Ibiza deels veranderd. Aanvankelijk trok het eiland vooral hip volk, kunstenaars, artiesten en alles wat daar in de buurt van wilde komen. Vrij vogels, zal ik ze maar noemen. Die zijn er nu ook nog wel, maar ze worden in aantal ruim overtroffen door enerzijds de massa die dat roemruchte eiland – mede door televisieseries en beroemdheden – ook wel eens willen leren kennen. De toestellen van Ryanair en EasyJet vliegen af en aan.

Anderzijds heb je de vermogende toeristen die met hun privéjet naar het eiland komen en zich spoeden naar hun veelal fraai gelegen villa in de heuvels met uitzicht op de zee.

Het ligt er maar aan waar je bij wilt en kunt horen. Bij mijn eerste bezoeken, decennia geleden, waren er nog geen exclusieve restaurants waar je de happy few kunt aantreffen en blij moet zijn als de rekening niet hoger dan 500 euro per persoon wordt. De prijs-kwaliteitverhouding is dan ver zoek, maar een bepaalde categorie feestvierders boeit dat verder niet.

Zelf vind ik het leuker om nog zoveel mogelijk op zoek te gaan naar de ‘typisch’ Spaanse eetzaken, want ik heb nu eenmaal een zwak voor de Spaanse cultuur. Niet alleen de gerechten en de wijnen, maar ook het temperament, de muzikaliteit, de warme omgang met elkaar. In Ibiza-stad komt Michelin niet verder dan welgeteld één adres dat de moeite van het benoemen waard is: Ca d’Alfredo op de Vara del Rey. Geen sterniveau, maar wel pure gerechten op basis van goede producten. En een baas die vooral praat met de gasten en het personeel aanstuurt. Maar er zijn genoeg kleine tentjes in achterafsteegjes, waar je verrast kunt worden door een eerlijke keuken en echte gastvrijheid. Zoals Sa Cova, met twee Franse gastheren en een Peruaanse chef. Dan kom je er wellicht geen BN’er tegen, maar je hoeft ook niet de bank te bellen bij het ontvangen van de rekening.

Ibiza heeft vele gezichten. Je kunt naar volle stranden met een hoop kabaal. Aan de zwembaden in de hotels ontkom je ook niet meer aan de dreunende beats, hetgeen ik zelf nogal onaangenaam vind. Maar je kunt ook stille baaitjes bezoeken, mits je ze weet te vinden. Zo kun je ook met de boot naar het nabijgelegen eiland Formentera. Daar waar aardig wat Hollywood-sterren er met hun jacht liggen, terwijl je zelf met de fiets een prachtig strandje aan een diepblauw water opzoekt. Het een is allicht decadenter dan het andere, maar puur genieten hoeft niet altijd veel geld te kosten.

Natuurlijk is het veel commerciëler geworden, maar toch is er nog wel dat vleugje vrijheid. Zo is de preutsheid die de Europese stranden heeft veroverd, hier nog niet doorgedrongen. En het adagium is hier nog altijd dat het beste plan dat je op Ibiza kunt maken, géén plan is. Laat het leven op je afkomen.

Om af te kicken van alle deadlines en targets is dat zo slecht nog niet.

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Blog Jo Cortenraedt

Jo Cortenraedt

Hoofdredacteur, uitgever en allround journalist

Jo Cortenraedt is allround journalist met tientallen jaren ervaring in Nederland en daarbuiten. Hij werkte onder meer voor het ANP, het NOS-journaal en De Telegraaf. Hij startte in 1997 als hoofdredacteur en uitgever Chapeau Magazine, in hetzelfde jaar was hij betrokken bij de start van de regionale televisie in Limburg.

Voor beide media is hij nog steeds volop actief met verhalen, reportages, columns en beschouwingen. In de eerste fase van zijn carrière stonden vooral het actuele nieuws en politiek centraal. Tegenwoordig zijn dat eerder specialisaties zoals kunst- en cultuur, gastronomie, human interest en de kwaliteit van leven.

Zijn brede netwerk, van TEFAF tot André Rieu, draagt bij aan de positie van Chapeau in zowel Limburg, als ook in de rest van Nederland en in België.

Jo Cortenraedt 's topic(s):
Uitgelicht

Gerelateerd nieuws