2020 het jaar van de kwetsbaarheid, 2021 het jaar van de hoop
Het zit er bijna op met het jaar 2020. Maar goed ook. Hoewel het leven de afgelopen maanden niet ondraaglijk was. Maar aangenaam is toch anders. Voor mij werd het ultieme bewijs geleverd dat we mensen om ons heen nodig hebben.
Je hebt van die momenten dat je even ‘op jezelf’ wil zijn en dat is prima. Maar dat moet natuurlijk niet een jaar lang duren. Ik mis goede vrienden en familie, maar ook zakelijke relaties die bijdragen tot dynamiek. Ik was méér thuis dan ooit tevoren. Niet meer naar restaurants, recepties, openingen, bijeenkomsten, beurzen, voorstellingen, concerten. Het mag misschien dan af en toe wat vermoeiend zijn als je agenda uitpuilt, maar een praktisch lege agenda is toch niet wat we willen, ik althans niet.
Die dagelijkse impulsen heb ik nodig. De mens is een sociaal dier en dan komt er zo’n stom piepklein beestje dat de hele wereld in de pauzestand zet. Daar hadden we met al onze ambities geen rekening mee gehouden.
Nochtans was ik het jaar energiek begonnen maar in maart viel de accu ineens stil. Vlak voor de opening van de kunstbeurs TEFAF ging ik onze stand in het MECC nog even inspecteren. In een van de gangen kwam ik een kunsthandelaar uit Milaan tegen, die ik goed ken. Enthousiast reikte hij me de hand. Pas enige seconden later besefte ik dat dit misschien niet zo slim was en ging ik mijn handen wassen.
Maar zodra de beurs open was, viel aan de handen en soms ook kussen niet te ontkomen. Weliswaar was de oproep om voorzichtig te zijn en her en der stonden flessen desinfecterende gel. Maar de stemming was: ‘we laten ons toch niet door een Chinese griep klein krijgen’. Ook bestuurders die nadien de lockdown in de gaten moesten houden, gaven je nog gewoon een hand. Een paar dagen eerder deed premier Mark Rutte hetzelfde, toen ik hem voor de camera haalde in het Parkstadtheater in Heerlen, waar hij een dansfestival opende.
We moesten ons vooral geen onnodige zorgen maken. Alert blijven, dat leek voldoende. Maar op dinsdag 10 maart sloeg de stemming om. ’s Middags leidde ik harpiste Anneleen Lenaerts nog rond over de kunstbeurs, ter inspiratie voor haar TEFAF-concert diezelfde avond in de St. Janskerk in Maastricht.
Je hebt van die momenten dat je even ‘op jezelf’ wil zijn en dat is prima. Maar dat moet natuurlijk niet een jaar lang duren.
In de vooravond kwamen er tamelijk wat afmeldingen, omdat in Brabant de paniek begon uit te breken. Toch zaten we nog met genoeg mensen in de St. Jan om te genieten van een schitterend concert. De stemming was nog hoopvol, misschien tegen beter in.
De volgende dag ging TEFAF op slot en was het gedaan met de pret. Dik een week later zat ik thuis met ‘verschijnselen’ die mijn huisarts telefonisch als ‘verdacht’ bestempelde. In mei heb ik bij een bevriende Belgische arts nog een bloedtest gedaan om zeker te zijn. Jawel, er zaten flink wat antistoffen in mijn aderen. Volgens hem goed om voorlopig het virus geen kans meer te geven.
Van maart tot de dag van vandaag zijn zitten we in een jojo-stand. Dan mogen we weer iets meer, dan weer iets minder. In ieder geval mogen we niet normaal leven. En dat doet pijn, vooral omdat het zo vreselijk lang duurt. Daar hadden maar weinigen rekening mee gehouden.
Ik ben optimistisch van aard. Heb ondanks alles nog aardig mijn werk kunnen doen en de boel draaiende kunnen houden. Maar zo langzamerhand ben ik, zoals iedereen denk ik, wel toe aan een wat socialer leven.
Het virus heeft aangetoond hoe enorm kwetsbaar we zijn als mens en als maatschappij. Ondanks alle wetenschap waarover we beschikken.
Toch is het die wetenschap die ons eruit gaat trekken. Die vaccins gaan het verschil maken, ik heb geen enkele twijfel en meld mij zodra het mogelijk is. Complot theorieën zijn aan mij niet besteed. Een argument dat mogelijk wel hout snijdt, is dat we de natuur behoorlijk aan het slopen zijn, waardoor bacteriën en virussen meer kans krijgen. Ik ben geen wetenschapper, maar het klinkt niet onlogisch. Iets om rekening mee te houden.
Het zal nog even duren voor we met de vaccins het virus eronder krijgen. Zeker in Nederland waar ze organisatorisch achter liggen op de rest van de wereld en daardoor later beginnen met inenten. Maar het gaat helpen.
Zo tegen het voorjaar komen niet alleen de tulpen uit, maar mogen wij ook weer het terras op. En met een beetje geluk wordt het een normale, mooie zomer, eindelijk. Weg virus, weg Trump, er gloort hoop. Daar toosten we op.
Ik wens iedereen in 2021 een goede gezondheid toe.
Jo Cortenraedt
