Vakantie, en opeens kwam er geen water meer uit de kraan

Zo, de zomervakantie zit er weer op, twee weken is al behoorlijk lang in mijn geval, vanwege ‘lopende werkzaamheden’. Een eigen keus als zelfstandig journalist, ondernemer of hoe je het wilt noemen.

En omdat wij als Chapeau nooit écht gesloten zijn, is het voor mij heel normaal om vanaf mijn vakantie-adres via de laptop elke ochtend even mijn mails te checken en als ze om actie vragen, te beantwoorden. Of in sommige gevallen te bellen.

Maar dan kun je nóg niet afschakelen, hoor ik sommigen zeggen. Och, dat valt wel mee. Het wil niet zeggen dat ik op mijn vakantie-adres 24 uur per dag ‘aan sta’, zoals dat tegenwoordig heet. Maar je hebt je verantwoordelijkheid als (mede-)eigenaar en je collega’s zijn geholpen met een antwoord van drie regels, dan blijft alles doorlopen.

De media-sector is nu eenmaal niet een domein dat bepaalde perioden sluit, er valt altijd wel iets te melden, al zitten we met Chapeau niet in de harde nieuwssector van politiek, crime en dat soort zaken. En bovendien, als ik onderweg interessante zaken tegenkom, dan pak ik toch de pen op om er beroepsmatig iets mee te doen. Dat zit in de aard van het beestje.

In die twee weken heb ik best aardig afgeschakeld, of in ieder geval geschakeld. Vooral in de huurauto met versnellingsbak, die ik al lang niet meer gewend ben en in een gebied met veel bochten en gaten in de weg een serieuze inspanning vroeg.

En hoewel mijn vingers soms jeukten, heb ik mijn aantekeningen van nog te maken verhalen nog laten liggen. Even geen deadlines, dat is wel zo prettig. Maar vanaf nu gaan die alsnog uitgewerkt worden en komen ook de deadlines weer voorbij. Ik ben eraan gewend, ik heb ze wellicht zelfs nodig als extra stimulans.

De natuur dwong me de afgelopen veertien dagen sowieso tot afschakelen. Na het lange, koude en vooral regenachtige voorjaar bij ons, kwam ik terecht in Griekse contreien (waarover binnenkort meer) met elke dag temperaturen tussen de 35 en 40 graden. Je hebt dan geen keuze, je verandert van ren- of werkpaard in een schildpad. Een metamorfose waar ik even aan moest wennen, maar wel zorgde voor gemoedsrust en tijd om een mooi boek te lezen.

Met die verpletterende hitte compenseer je meteen het gebrek aan mooi weer dat tot nu toe kenmerkend was voor dit jaar. Je krijgt zelfs heimwee naar de voortdurende regenval thuis, als ineens blijkt dat in je huurhuis geen water meer uit de kraan komt en je moet verhuizen naar een ander huis in een ander gebied. Water is voor ons een vanzelfsprekende voorziening, maar ik merkte in Griekenland dat dit niet altijd zo gewoon is. Vanwege die hitte en misschien ook de klimaatverandering wordt het permanent leveren van water een steeds grotere uitdaging. Menig huis en hotel is al overgeschakeld op eigen tanks die regelmatig gevuld moeten worden, omdat de toevoer uit de kraan stagneert. Nou, dan relativeer je meteen dat je in het voorjaar af en toe de waterpomp in de kelder hebt moeten inschakelen.

Ik heb andermaal gemerkt dat de rol van pure toerist me minder goed afgaat dan die van reiziger met een doel. Dat laatste heb ik meer gedaan, op weg naar iemand of een plek voor een verhaal. Of in ieder geval om iets te weten te komen of te bekijken.

Midden in een massa toeristen in een bepaald gebied mis ik een beetje m’n eigen rol en vooral mijn mogelijkheid tot eigen invulling. Zo mijd ik per definitie hotels met de formule ‘all inclusive’. Al die lange buffetten met lange rijen mensen, daar vind ik m’n draai niet. Ik doe ook nooit mee aan de race bij hotels wie als eerste z’n handdoek op een vrij bedje kan gaan leggen. Ik moet er niet aan denken. En als het te druk is op het strand, loop ik liever een kilometer verder waar het iets rustiger is. In een populaire stad kijk ik ook vooral in de zijstraatjes, of daar niet een veel origineler restaurantje zit.

Het leukste van reizen is het thuiskomen, hoor je wel eens. Misschien wat kort door de bocht, maar er zit wel iets in. We staan in ieder geval weer ‘aan’, de batterijen zijn opgeladen.