Nederland-België, niemand wint deze keer
Officieel begint vandaag de lente. Maar bij voornamelijk grijs weer, een gure oostenwind en vooral lege straten voel ik nergens de kriebels die horen bij dit jaargetij. Ik was voor mijn werk nog even op kantoor in Maastricht en wilde daarna terug de grens met België over, want ik ben min of meer een ‘grensarbeider’.
Een politiebus stond dwars op de weg toen ik de grens voor de zoveel duizendste keer wilde oversteken. Het signaal was duidelijk: België is gesloten. Tenzij je er woont dus, dan kun je door, na je papieren te hebben laten zien, plus nog een werkgeversverklaring, dat je dus in Nederland werkt.
Ik bedacht meteen een voordeel bij die grenscontroles. Ik vermoed dat het aantal inbraken dezer dagen fors zal afnemen. Niet alleen omdat de mensen thuis moeten blijven, maar vooral om de boevenbendes niet meer rond kunnen trekken. Sorry dat ik even aan het ‘framen’ ben, maar nogal wat professionele boeven komen ‘van over de grens’. Dus zelfs corona heeft positieve kanten, al steken die flauw af tegen de harde cijfers van dode en besmette mensen.
Omdat ik een Nederlands-Belgisch grensgeval ben, kijk ik automatisch hoe het in beide landen geregeld is. En dan zijn er behoorlijk wat verschillen. In België zijn nu alle winkels dicht, behalve de levensmiddelenzaken, tankstations en dergelijke. In Nederland zijn de winkels officieel nog open, maar vele gaan nu maar vanzelf dicht, want er komt niemand meer. Behalve dan in de doe-het-zelf-winkels, die puilen uit. Hoezo anderhalve meter afstand?
Nou, die huizen en tuinen staan over een paar weken allemaal te blinken en te pronken, want iedereen schijnt zich thuis daar nu mee bezig te houden. Ik ben benieuwd wanneer, na het wc-papier, de vitamine C en de paracetamol, ook de verf, het behang en het sierpleister uitverkocht zal zijn.
In de huiskamers en vooral via social media zijn er discussies aan de gang over wie het beter aanpakt, Nederland of België. Alsof het een voetbalwedstrijd betreft. Iedereen schijnt er ook verstand van te hebben, net als bij voetbal. De cijfers van vandaag leren ons dat er in Nederland 3631 besmette gevallen zijn, waaronder 136 doden. In België zijn het 2815 besmette gevallen en 67 doden. Daar wonen ook minder mensen, dus op zich verhoudt zich dat redelijk tot elkaar. Alleen zie je in België nog geen taferelen zoals in Nederlands Brabant, waar de ziekenhuizen het niet meer aankunnen.
Ik sprak vanochtend met een bevriende Belgische medicus, een professor doctor nog wel, een wijs mens. Tja, hij vond die Nederlandse aanpak nogal link. Niet hard en consequent genoeg. Het idee van ‘groepsimmuniteit’, deze week nog aangevoerd door premier Mark Rutte, sprak hem niet zo aan.
Ik heb er geen idee van, het maakt me ook niet uit welke aanpak het beste gaat werken, dat weten we pas over een hele tijd. Als we maar een vooruitzicht gaan krijgen, een soort deadline, al klinkt dat woord nu een beetje akelig. Hoe lang moeten wij nog achter de denkbeeldige tralies blijven zitten?
De mens is helemaal van de leg, zoveel is duidelijk.
Mijn bevriende medicus uit België is een van de velen die er alles aan doet om dat geniepige virus te lijf te gaan. In de eerste plaats om de mensheid te redden. Maar ergens ook, zo vermoed ik, dat hij straks weer wat vrije tijd krijgt om zijn geliefde restaurants in Maastricht op te zoeken. Ook al zo’n grensgeval.
