Mijn ontmoeting met Rutger Hauer in Venetië

Nog altijd vind ik dat een van mijn meest memorabele momenten in mijn journalistieke leven, mijn geheel onverwachte ontmoeting met Rutger Hauer, de bekendste Nederlandse acteur, wiens overlijden afgelopen week bekend werd.

Het is 1989 als ik met een fotograaf in Venetië ben om enkele sfeerreportages te maken voor Dagblad De Limburger en het tijdschrift Nummer I over de eindeloze schoonheden van deze stad.  Maar ook al is het de bedoeling om vooral onbekende adresjes te vinden, een bezoek aan de beroemde Harry’s Bar, dat moet je wel een keer gedaan hebben.  

Het is tegen etenstijd en het plan is om daar een aperitief te gaan drinken. Niet om te dineren. Dat kun je daar prima maar het redactionele budget laat dat niet toe op dat moment.

Als ik nu nog naar de foto’s van het interieur van Harry’s Bar kijk, dan herinner ik me de situatie als de dag van gisteren. We gaan op de hoek aan het einde van de bar staan, daar waar de obers, gestoken in een smetteloos wit jacquet, de drankjes klaarmaken. Aan de houten tafels zitten de gasten te eten.

Harry’s bar is beroemd vanwege de Bellini cocktail (prosecco met perzik) maar wij bestellen een prosecco puur, heel verfrissend . Aardig aan de prijs maar wel van uitstekende kwaliteit en perfect op temperatuur. We doen er langzaam over, om even te kunnen genieten van de bijzondere ambiance van deze locatie. Veel beroemdheden hebben hier aan tafel gezeten of aan de bar gestaan. Ernest Hemmingway, Charlie Chaplin, Orson Welles, Aristoteles Onnasis, Alfred Hitchcock, Woody Allen en vele anderen. De bar wordt in menige roman opgevoerd als decor voor een spannende ontmoeting.

Het ziet er verder niet overdreven chic uit, maar met de houten lambrisering is het wel af, de geroutineerde obers doen de rest. We staan op het punt om af te rekenen, als een stelletje artistieke gasten binnenkomt. Beetje ruig gekleed, zo te zien moe van een dag werken aan een of ander project. Ze gaan aan de tafel in de hoek achterin zitten om iets te eten. Het lijken Amerikanen, maar in de achterste van het stel herkennen we Rutger Hauer. Hé, dan moet ie hier een film aan het draaien zijn, denken wij. Na z’n wereldsucces in Blade Runner draait ie nagenoeg alleen nog maar internationale producties.

M’n fotograaf spoort me aan om onmiddellijk op de tafel af te gaan en Hauer te vragen of we hem kunnen spreken. Maar dat idee hou ik even af. Ik probeer me te verplaatsen in de man en denk: die wil hier ongestoord wat eten met z’n ploeg, die zit niet meteen te wachten op een journalist uit Maastricht die wat van hem wil. Maar om zonder initiatief zomaar het pand te verlaten, dat zou het andere uiterste zijn. Ik kom op het idee om een kort briefje te schrijven. ‘Geachte heer Hauer, we zien u net binnenkomen, we wensen u alvast een aangename maaltijd. Wij staan aan de bar en zijn journalisten uit Limburg. We zouden het mooi vinden als u op enig moment, bijvoorbeeld morgen, even tijd voor ons heeft’.

Dat briefje geef ik vervolgens aan een van die stijlvolle obers die het op een zilveren schaaltje naar Hauer brengt. Van de spanning neem ik nog een flinke slok van m’n procecco. Wat te doen, als ie niet reageert. Of, wat….  Ik hoef niet verder na te denken, ineens staat ie naast me. ‘Morgen, 11 uur in die kerk’. Zijn mededeling is kort en duidelijk. Met een gerust hart reken ik af aan de bar en we verlaten deze heilige grond.

Oef, dat dit op ons pad zou komen, hadden we niet voorzien.

Met een gevoel van mentale opwinding gaan we ergens in een achteraf steegje in een aardige locale trattoria iets eten en drinken. Onze planning voor de dag erop hebben we al omgegooid.

De volgende ochtend gaan we op zoek naar de betreffende kerk, nog nooit van gehoord, maar het wemelt van de kerken in Venetië, en de meeste zijn onbekend bij de toeristen. Daar aangekomen zijn er heel wat mensen in de weer om van de kerk een filmset te maken. Het blijken opnamen te zijn voor ‘In una notta di chiaro di luna’ met als Engelse titel ‘On a moonlit night’. Een film van regisseuse Lina Wertmüller, met naast Hauer in de hoofdrollen Nastassja Kinski en Peter O’Toole, zo vernemen we ter plaatse van een van de crewmembers. De naam Nastassja Kinski maakt me extra nerveus. Had al jaren gehoopt deze dame een keer in het echt te zien. Zouden we dan twee geweldige vliegen in één klap krijgen?

Vooralsnog zien we alleen technische mensen rondlopen, maar op een gegeven moment komt Hauer binnen, samen met de regisseuse. Hij knikt even ter herkenning, verder niks, en gaat aan het werk. Helaas, in deze scène komt Nastassja Kinski niet in het script voor, dus dat kunnen we vergeten. Heel spijtig, maar goed, we hebben Hauer, althans, dat hopen we.

Er gaat een hele tijd overheen, en dan eindelijk is het pauze. De blonde acteur met z’n doordringende ogen komt naar ons toe en doet wat mysterieus. Zo van, gingen we iets doen? Vervolgens kom ik meteen met het voorstel om ergens in de buurt te gaan lunchen. Tevoren ben ik op onderzoek uit geweest, zodat ik op loopafstand een leuk zaakje weet te liggen. Daar krijg ik ‘m mee over de streep. Met z’n drieën lopen we er naar toe en pas anderhalf uur later verlaten we het pand.

Het wordt een van mijn moeilijkste interviews. Hauer kijkt me doordringend aan, niets is voor hem vanzelfsprekend. Het blijkt niet iemand met wie je gezellig eens wat zaken kunt doornemen. Als ik nu lees dat regisseur Paul Verhoeven hem een einzelgänger noemt, dan herken ik dat meteen.

Maar goed, wijn en spijs maken veel mogelijk, en gaandeweg komt er een gesprek op gang. Hij vertelt over de film, waarin hij een Amerikaanse journalist speelt die een onderzoek doet naar aids en onderwijl verliefd raakt op een meisje dat gespeeld wordt door Nastassja Kinski. Veel van de opnamen zijn in Hollywood, in Venetië zijn maar enkele scènes nodig.

Onder het gesprek blijft ie me observerend aankijken, ik moet op m’n tenen lopen om de boel bij elkaar te harken. Maar ik merk dat hij het ons ook gunt, ook al blijkt hij – zeker in die tijd – helemaal niet van interviews te houden.

Tussen de regels door laat hij doorschemeren dat hij die actie van dat briefje op het zilveren schaaltje wel kon waarderen, en daarom ja zei. Dat zal ik nooit vergeten. Wel doelgericht opereren, maar niet te bruusk, liever met stijl.

En als ik dan zie wat die Rutger Hauer in al die jaren dan heeft neergezet op het witte doek, dan denk ik echt, Chapeau met een hoofdletter.

_____________________________
Abonneer je op Chapeau Magazine
Sluit nu een jaarabonnement af voor slechts €29,50 en ontvang vele extra’s -> meer info <