Een daverend begin
Deze eerste blog van het nieuwe jaar schrijf ik vanuit Wenen waar ik, op uitnodiging van Anneleen Lenaerts, solo-harpiste van de Wiener Philharmoniker, hét Nieuwjaarsconcert persoonlijk mag meemaken.
In andere jaren keek ik op televisie als vaste traditie. Zo’n beetje lopend tussen de televisie en de keuken, waar het een en ander staat te pruttelen. In maar liefst 92 landen wordt dit concert uitgezonden. Om er dan nu ‘live’ bij te mogen zijn is een unieke ervaring, want we zullen van deze uitzonderlijke muzikante een speciale documentaire maken voor L1TV, die later in het jaar wordt uitgezonden, plus een sfeerverhaal rondom dit hoogwaardige evenement, dat we tegen december in Chapeau zullen plaatsen. Met haar afkomst uit Limburg (Peer) en haar rol als harpdocente aan het Conservatorium in Maastricht komt het Nieuwjaarsconcert een stuk dichterbij.
Het nuttige met het aangename combineren, dat is gelukkig een voordeel van mijn vak, je komt nog eens ergens, niet alleen voor maar ook achter de coulissen. Je ontmoet interessante mensen, je kunt je ideeën en creativiteit kwijt en je verruimt je blik. Daar ben ik erg dankbaar voor, ook in 2021 en 2022. In 2021 hebben we bij Chapeau tussen alle lockdowns door toch nog heel aardig weten te werken aan ons magazine, televisie en vele media-projecten. Met veel inzet en creativiteit, dat geeft vertrouwen.
En de afgelopen dagen heb ik in Wenen het een en ander mogen beleven. Zoals de generale repetitie voor het Nieuwjaarsconcert, in de alom bekende Muzikverein, een concertzaal met een akoestiek en schoonheid zonder weerga.
Wenen heb ik dezer dagen na lange tijd weer eens mogen proeven hoe mooi het leven kan zijn.
Alleen al met de bloemenversiering van de concertzaal zijn vele mensen dagen mee bezig. Net als bij de kunstbeurs TEFAF in Maastricht. En dan de kaarten, daar kom je bijna niet aan, als je geen vaste abonneehouder bent (en dan nog), of een goede relatie van een van de hoofdsponsoren. Of minister of ambassadeur of lid van een koningshuis. Dat zijn we allemaal niet, maar het kan ook helpen als je een van de muzikanten kent, al zijn ook hun mogelijkheden beperkt. En dit jaar dan ook nog eens vanwege corona minder zitplaatsen, plus de mondmaskerverplichting. Maar toch, het loont.
Wenen is een stad die cultuur ademt. Het bijwonen van een opvoering in de Staatsoper is indrukwekkend, met de allerbeste zangers, decorbouwers en uiteraard ook daar de muzikanten van de Wiener Philharmoniker. Maar ook de talloze musea en vele andere concertzalen en podia maken van de Oostenrijkse hoofdstad een heerlijke stad om in te vertoeven. Wat opvalt is het goede onderhoud van de gebouwen, de keurig schoongeveegde straten en het veilig gevoel.
Uiteraard maakte Covid-19 het moeilijk om er te komen, maar met een booster en een actuele PRC-test is dat een gelukt, plus nog een herhalingstest hier terplekke. Testen kun je je zowat op elke hoek van de straat.
Weliswaar gaat om 22 uur nog alles dicht, zelfs ook op oudejaarsavond, om het virus in bedwang te houden. Maar je kunt hier wel van het leven genieten, ook nu. Op restaurant gaan, naar het theater, naar een winkel. De mensen zijn blij naar buiten te kunnen. Ze accepteren de maatregelen met onder meer 2G (gevaccineerd of genezen) en vaak nog een extra test, plus de ffp2-maskers. Lastig allemaal maar het went en je kunt léven. s
Als je dan beseft dat Nederland in deze ‘feestperiode’ het enige land in Europa – en misschien wel ter wereld – is waar niks kan, waar alles dicht is, dan is dat toch een bizar contrast. Het voelt onwerkelijk aan en eigenlijk ook amateuristisch. Ze hadden ‘bij ons’ met wat meer creativiteit en minder eigenwijsheid ook een combi van maatregelen kunnen treffen zonder het hele land op slot te gooien.
Ik hoop van harte dat, juist met hulp van het minder gevaarlijke Omnikron, ook Nederland zo snel mogelijk enig normaal leven toe laat. De mensen zijn er psychisch hard aan toe.
In Wenen heb ik dezer dagen na lange tijd weer eens mogen proeven hoe mooi het leven kan zijn. In de traditie van de Wiener Philharmoniker eindig ik daarom met proost op het nieuwe jaar. Dat het leven snel weer geleefd mag worden.
