De eerste rosé
Niet wat vroeg, nu al rosé? Helemáál niet. Als je een goede kwaliteit rosé kiest, kun je die sowieso het hele jaar drinken, ook bij een gastronomische maaltijd. Maar ik heb dan toch gewacht tot tweede helft februari om in goed gezelschap een mooie rosé langs mijn gehemelte te laten glijden. Zacht, fris, bloemen, fruit, lente. En meteen, al dan niet toeval, werd het 18 graden buiten.
Rosé is een trendproduct en dat is eigenlijk jammer. Want net zoals met wit en rood heb je ook wat rosé betreft heel goede kwaliteiten en veel varianten, los van de rommel waar de markt mee overspoeld wordt en waarbij de consument al blij is met de kleur, en de smaak op de koop toeneemt. Ook hier geldt, voor een paar euro kun je niks fatsoenlijks in een fles verwachten.
Rosé drink je niet als bier, geen grote slokken maar voorzichtig nippend en dan de smaaktonen aftasten. Eigenlijk is het zonde dat rosé vooral geafficheerd wordt met terrasweer en eventueel de danceclub na middernacht. In de restaurants is het hoofdstuk rosé zeer beperkt. Als er bijvoorbeeld 50 wit en 50 rood op staan, dan vind je hooguit 2 of 3 rosé-varianten.
Ik kreeg meteen zin om – tussen alles door – even in de tuin te gaan werken.
Daar valt nog heel wat te winnen, ook voor de restaurants. Want de rosé-liefhebber rukt op. Het is een mooi compromis tussen fijn wit en stevig rood. Het geeft net een zekere ‘touch’, alsof je een knipoog naar het leven maakt.
Ik kreeg meteen zin om – tussen alles door – even in de tuin te gaan werken. En terwijl ik in de grijzige winter wat moeizaam zat te filosoferen of en zo ja hoe ik bepaalde indelingen zou willen veranderen, kwam ik bij de eerste lentezon meteen tot stevige beslissingen. Yes, waarom had ik dat niet eerder gezien?
Ik zag ineens dat de door mij bedachte pergola met klimrozen niet op die, maar op een andere plek moest komen. Waarom was dat niet eerder in me opgekomen? De rosé? De lente? Och, het geeft niet. De vogels begonnen hard te fluiten, zonder rosé. Jawel, het is nog wat vroeg, maar de lente gaat eraan komen. Enige dissonant was dat de onvermijdelijke motorrijders ook het goede weer hadden ontdekt en al bulderend voorbij kwamen. Die menen dat het Heuvelland van hen is. Zij horen de vogels niet, alleen zichzelf.
Op zo’n eerste, vervroegde lentedag, merkte ik zelfs dat ik voor heel even het nieuws achter mij liet. Beroepshalve volg ik dat elk uur, maar de laatste dagen zijn de gebeurtenissen zó bizar, dat ik even een vlucht neem in het opkomen van de eerste sneeuwklokjes, narcissen en tulpen. Om het geheel nog enigszins draaglijk te maken.
Ik las dat de Amerikaanse ambassades wereldwijd alle abonnementen op kranten en tijdschriften in de betreffende landen hebben moeten opzeggen, op bevel van Washington. Dat betekent dat al die diplomaten geen toegang meer hebben tot de normale informatiebronnen, en enkel afhankelijk zijn van Musk-achtige kanalen zoals X. Het communisme komt nu niet meer alleen uit het oosten, maar ook uit het westen.
Wat blij dat ik in Europa woon, maar nu moeten we wel zorgen dat we de boel hier eens goed gaan organiseren en verdedigen. Met de Franse rosé alleen, hoe lekker ook, gaan we het niet redden.
