Het succes van Café Sjiek
Was op ’t intieme feestje van Robin Berben vanwege z’n 65e verjaardag. Nou en, zult u denken. Inderdaad, op zich geen ‘breaking news’.
Máár, we hebben het hier wel over een ondernemer die 41 jaar lang een succesvolle zaak runt. Dus vanaf z’n 24e. En wel een zaak met naam en faam, in binnen- en buitenland. Och ja, een eetcafé, daar zijn er veel van, nietwaar. Maar als je als eerste (in Limburg en ver daarbuiten) ermee begonnen bent, dus als je als het ware de uitvinder ervan bent, dan is dat toch al wat meer bijzonder.
Een café waar je kunt eten. Dat is tegenwoordig standaard. Maar in de tijd dat Robin Berben begon helemaal niet. Toen was dat heel raar. Want naar een café ging je om te drinken, vooral bier. En naar een restaurant om te eten. Daar waren er trouwens in die tijd niet zoveel van. Mensen moesten werken, het ‘goede leven’ was voor het beperkte chique deel van de bevolking. De gewone mens ging niet uit eten.
Maar dat begon in de jaren tachtig wel voorzichtig op te komen. En Robin was al wel eens een paar keer in Frankrijk geweest. Die dacht, als ik Frankijk nou eens naar Maastricht breng! En zo geschiedde. Aan de rand van het stadspark in Maastricht. Aan de toog van het voormalige ‘gewone’ café kon je warempel een fatsoenlijk glas wijn drinken. Uh, wijn in een café? Dat was al revolutionair. Goede wijn nog meer. En dan ook nog lekker eten. Niet te hoog gegrepen, maar wel écht eten. Zuurvlees, eendeborst, kabeljauw en zowaar ook oesters. En frites erbij, dikke frites. Simpel maar lekker. En hartstikke betaalbaar, héél belangrijk.
Robin Berben bracht Frankrijk naar Maastricht‘
Daarbij dan ook nog een Frans muziekje, van Julien Clerc tot Charles Aznavour. Iedereen die bij Sjiek binnenkwam, had het gevoel op vakantie te zijn. Trouwens, de naam was al slim bedacht. Wel chic, maar dan op z’n mestreechs. Dus met een knipoog. Jawel, het sloeg aan. Niet dat er meteen files voor de deur stonden, maar degenen die het eens probeerden, voelden zich thuis en wilden terugkomen. Heel belangrijk voor een zaak.
Maar om het dan maar liefst 41 jaar vol te houden, tot op de dag van vandaag, dat is andere koek. Want niets gaat vanzelf. Om in al die jaren de kwaliteit hoog te houden, om met ontwikkelingen mee te gaan en die te vertalen naar je eigen zaak, je hele personeelsbeleid, de (latere) uitbreiding van de zaak, de uitbouw van de interessante wijnkaart, en niet in het minst de persoonlijke relatie met klanten en personeel, niet vanzelfsprekend allemaal.
De kracht van Sjiek is onder meer dat je er mensen uit Maastricht en elders uit Limburg tegenkomt, maar ook uit Amsterdam of uit New York. Die laatsten vooral in TEFAF-tijd. Want wat zijn die chique kunsthandelaren toch blij als ze na avonden in culinaire topzaken, ‘n keer kunnen afkicken in een supergezellig eetcafé. Nee, geen tegenstelling, Robin zelf gaat graag naar een mooie sterrenzaak. Puur omdat hij van lekker eten houdt.
Inmiddels telt Maastricht en vele andere steden en dorpen een aantal eetcafés, van goede en minder goede kwaliteit. ‘The orginal one’ toont nog geen slijtage. Ongetwijfeld zijn er ook mindere momenten geweest. Maar als het na 41 jaar nog altijd dringen is om een plekje aan een van de bars of tafels te krijgen, als je er nog elke avond veel leuke mensen tegenkomt, als je er nog steeds lekker ongecompliceerd eten en drinken kunt, dan is dat een wereldprestatie. Robin (en ook Yvonne natuurlijk): Chapeau !!!
