Goede voornemens voor 2019 : echte ontmoetingen

Dat je goede voornemens niet hoeft te bewaren voor 1 januari, maar het hele jaar door kunt maken, is zeker een aanrader. Maar het begin van het nieuw jaar ontlokt bij de mensen nu eenmaal de neiging om een tussenbalans op te maken en te kijken wat je kunt veranderen en verbeteren en je eigen leven.

Ik keek naar het NOS-overzicht over wie er allemaal zijn heengegaan in 2018 en dan schrik je toch alweer. Een aantal mensen met wie ik vrij recent nog een interview deed zoals met de voormalige premiers Ruud Lubbers en Wim Kok, en kunstenaar Armando.

Ook in mijn eigen persoonlijk leven, deze keer vooral in m’n vriendenkring, vielen een paar geliefde mensen weg, hetgeen leidde tot het helaas al te vertrouwd gevoel van weemoed. Echt wennen doe ik er waarschijnlijk nooit aan, waarom iemand moet vertrekken uit het leven. Accepteren dat de natuur de echte baas is, lijkt me de enige troost. En dat je, als je daartoe in de gelegenheid bent, het stokje mag doorgeven aan je kinderen.

Dezer dagen zit ik niet in een exclusief ski resort in de Alpen. Ik vind die sneeuwlandschappen heel mooi, maar als je mij op latten zet, dan kan meteen de helikopter voor de gipsvlucht de lucht in. In het verleden, toen ik beroepsmatig toch met enige regelmaat tussen de skipistes vertoefde, probeerde ik me te houden bij mijn adagium: doe waar je enigszins bekwaam of behendig in bent, en hou je verre van alles waar je geen aanleg voor hebt. Dus terwijl iedereen van de berg af suisde, las ik rustig een boek en nam tussendoor een saunabad voor innerlijke en lichamelijke rust. Tegen de tijd dat het donker was, begon de après-ski. Niet dat ik daar in de Hollandse polonaise mee door de sneeuwhut denderde. Integendeel, ik stond rustig aan de bar, het luidruchtige spektakel aanschouwend. ‘Hou je niet zo van après-ski’,  zo sprak me een bevallige dame me ooit eens aan bij de bar. ‘Jawel, maar ik ben niet zo van de massa, meer van de romantiek in de sneeuw en bij het haardvuur’, antwoordde ik. Het werd nog een lange avond.

Ik gebruik deze periode om wat gas terug te nemen en af en toe te wandelen in de natuur. Even afschakelen. En de accu opladen voor alles wat weer komen gaat. Volgens mij wordt het elk jaar drukker. Deels zijn we daar zelf bij, omdat er steeds meer communicatiemiddelen komen terwijl we volgens mij inhoudelijk juist minder met elkaar communiceren. Bijna iedereen zie ik de hele dag communiceren. Maar dan niet met woord en gebaar en een doordringende blik, maar via de app. Iedereen stuurt elkaar de hele dag door berichten. En probeert de WhatApp-groepen ook nog bij te houden.

Natuurlijk gebruiken we bij Chapeau al die communicatiemiddelen ook. We zijn er zelfs heel actief in. Maar dan wel op het terrein dat we beslaan: ‘het goede leven in Limburg’.  Voor persoonlijke dingen app ik maar weinig en ik zit in geen enkele groeps-App. Ik ben nogal gek. Ik zie het om me heen. Hoe meer dat ze appen, hoe minder dat ze nog aanspreekbaar zijn voor een normale conversatie.

Iedereen zit thuis, in het restaurants en in de trein te appen en te chatten. Niemand praat meer met elkaar. 

Bij Chapeau merken we dat er naast al het snelle dagelijkse verkeer nog wel degelijk belangstelling is voor mooie, langere verhalen en interviews, met bijbehorende artistieke fotografie. Als tegenwicht tegen al die vluchtigheid. Daar ga ik me het komende jaar extra in uitleven.

Bij L1 TV veranderde het format. Daar is veel over gezegd, maar ik begrijp wel dat er met enige regelmaat aan formats gesleuteld moet worden. En dat ‘mijn eigen podium’  Limbourgeois nu is ingeruild voor actuele bijdragen in het programma Limburg Centraal, daar valt ook wel wat voor te zeggen. Ik blijf in die rol even actief. Schijnt trouwens goed bekeken te worden, dat programma.

Alleen moet ik de onderwerpen korter houden. Een interview van pakweg zes minuten, dat kan bijna niet meer. Dat kunnen er nog drie worden. Dat vind ik wel jammer, al begrijp ik goed dat men vaart in de uitzending wil.  Ik deed op tweede kerstdag nog een interview met Brigitte Heitzer (‘Evita’). Ik mocht ‘gelukkig’ drieënhalve minuut maken. Maar zo’n boeiend persoon zou ook na 7 minuten nog inspireren. Dit weekeinde komt normaal gezien Anneleen Lenaerts aan de beurt. Ook zowat drieënhalve minuut. De eerste harpiste van de Wiener Philharmoniker, u kunt haar op tv zien op Nieuwjaarsdag. Komt uit Peer (Belgisch Limburg) en heeft nog ene harpklasje op het Conservatorium in Maastricht. Met dit soort persoonlijkheden kan ik uren praten, boeken over schrijven.

Maar die wens gaat in tegen de algemene trend: sneller en korter. Ik begrijp het allemaal wel, maar in die zin zal ik altijd wel een beetje tegendraads blijven. Misschien nog wel meer dan voorheen wil ik me de komende tijd gaan verdiepen in persoonlijke ontmoetingen met mensen, privé én beroepsmatig.

Ik wens eenieder alle goeds en veel écht contact in het nieuw jaar.