Waar is de mol?

Terwijl menigeen de afgelopen seizoenen gekeken heeft naar het populaire televisieprogramma ‘Wie is de mol’,  stond ik voor een heel andere uitdaging: ‘Waar is de mol?’

Voor stadsmensen die niet precies weten wat zo’n beestje doet, die maakt gangen onder het grondoppervlak, op zoek naar voedsel zoals wormen en andere lekkernij. Daar is niks mis mee zou je zeggen, maar het probleem is dat het dier de neiging heeft om af en toe grond naar boven te gooien en dan ontstaan zogeheten molshopen. Mooi ronde heuveltjes, midden in het gazon, bloemenperk of groentetuin. Maar toch onhandig.

Nu was het tot voor kort vrij gebruikelijk dat tuinbezitters en boeren streng optraden tegen deze dieren en zorgden dat ze verwijderd werden. Maar tegenwoordig is alles anders, dus ook de omgang met mollen en molshopen. Althans, van kinderen kreeg ik te horen dat het toch zeker niet de bedoeling kon zijn om die mol dan echt te vangen, beseffende dat ze dat niet zouden overleven.

Tja, ik snap de dierenliefde maar als ik antwoord dat ze dan ook geen muggen of vliegen op de slaapkamer moeten platmeppen, loopt het gespreksonderwerp vast. Het zijn lastige discussies. Doet me een beetje denken aan die rond de wolf. Deze schijnt goed te zijn voor de natuur. Alleen heb je daar als eigenaar van een schapenkudde niet zo veel aan. De reeën en herten worden er ook niet vrolijk van.

Nou heb ik al niet de reputatie van de ideale handyman, het werd er nu niet beter op.

Terug naar de mol. In het verleden heb ik er af en toe eentje gevangen en wel op een resolute wijze, met een val. Je graaft de molshoop uit, dan ontdek je de tunnel met aan beide kanten een ingang. Daar zet je de val tussen en dan is het de bedoeling dat het dier daar inloopt. De val sluit, einde oefening voor het beestje. Geen echt vrolijk verhaal maar de werkelijkheid is soms hard en in het wilde dierenbos gaat het er ook niet altijd gezellig aan toe.

Sinds afgelopen zomer had ik na jaren zonder mol te hebben geleefd, weer eentje op visite. Maar om een en of andere reden weigerde het dier in mijn valletjes te trappen. Ik ging op zoek naar alternatieven. Reukstoffen die de mol zouden verjagen, zo werd me in de winkel beloofd. Een ander zei dat ik lege wijnflessen in de gaten moest steken. Nou, dat was geen probleem. Het hielp allemaal niet.

Tenslotte kwam er zwaarder middel op de proppen. In de plaatselijke doe-het-zelf-zaak hadden ze een Frans apparaat dat op batterijen werkt. Er zitten draadjes aan met aan het einde een miniscuul explosief. Jawel! Met ernaast een dun ijzeren staafje met een vlondertje. Als de mol nou aankomt en merkt dat er in plaats van een molshoop een gat zit, dan heeft die de neiging om dat met grond dicht te schuiven. Dan duwt de grond dat staafje omhoog en dan zou er een kleine ondergrondse ontploffing moeten volgen. Het zou perfect werken, het dier zou binnen een fractie van een seconde de geest begeven. Bij iemand die ik goed ken, bleek dat ook het geval, het was meteen bingo.

Bij mij dus niet. Nou heb ik al niet de reputatie van de ideale handyman, het werd er nu niet beter op.

Maar ik ben wel een volhouder. Een bevriende familie bood hulp en kwam met een andersoortige val, waar ik in eerste instantie niet uit wijs kwam. Zij wel. Het ding werd geplaatst, zij schatten dat dit binnen een week resultaat zou opleveren. Dat was dus een maand of tien na de eerste sporen van het beest, vele molshopen verder.

De hulptroepen maakten hun voorspelling waar. Ik ging na een paar dagen eens kijken en jawel hoor, het was prijs. Ik heb nog gezorgd voor een klein begrafenisritueel in de natuur, de molshopen zijn nu gladgestreken. Hopelijk blijft deze diersoort de komende jaren weg, dan hoef ik niet meer voor dit soort dilemma’s te komen staan.