Doodgewoon 

Vredig liggen ze naast elkaar, man en vrouw. En de hond aan het voeteneind. Een heilig koppel. Vergeef me dat ik de namen nu niet meer weet. Maar het was een indrukwekkend beeld van een koppel in ruste. In de kathedraal van Burgos op de rustdag van de Vuelta.

 Als ik al even tijd heb om een stadje in te lopen, moet ik de plaatselijke kerk bezichtigen.  Niet dat ik een heilig boontje ben, maar de mystiek en de kunst van een kerk trekt altijd.

 Zeker op een rustdag kom je in de kerk tot stilstand. In de traagheid der dingen. De hoge ‘plafonds’ maken nietig. Zeker in de kathedraal van Burgos.

 Ik bleef een tijdje kijken naar de marmeren bustes van het liggende koppel en hun hondje. Hoe zag dat leven eruit? Met welke vragen hebben ze geworsteld, hoe vaak hadden ze ruzie? Zou de hond dagelijks zijn uitgelaten, en door wie dan wel en op welk tijdstip? Waren ze gelukkig, hebben ze hun dromen waar gemaakt?

 Simpele dingen.  Want hoe heilig ze ook zijn verklaard, en hoe prachtig hun bustes daarom zijn op deze sacrale plek: het waren uiteindelijk gewone mensen met gewone problemen, die ook gewoon dood gingen.

Laat dat even doordringen.

Dezelfde ochtend las ik toevallig (of niet toevallig) een inspirerende spreuk. ‘We gaan allemaal dood, laten we daarom onze beperkte tijd in de eeuwigheid hier een stukje aangenamer maken door goed te zijn voor elkaar.  Niemand is belangrijker dan de ander.’

In Limburg werd de bevrijding van 75 jaar geleden herinnerd. In Mesch staken de eerste Amerikanen in september ’44 nietsvermoedend de grens over, niet wetend dat ze nog minstens 8 maanden moesten doorvechten om het hele land te bevrijden.

Waarom? Omdat een paar mensen vergaten dat ze niets meer dan de ander waren. 

Waarom zou je je eigen belang vooropstellen in dit korte aardse bestaan?

Klinkt tikkie zwaarmoedig hè, zo op de zondagmorgen?  Dik drie weken rondreizen door Spanje is ook best een beetje vermoeiend geweest, dus dat zal het zijn. Tegelijkertijd zo inspirerend door af en toe even stil te staan en gewoon even te kijken.

In de kerk. Naar het vredige en ogenschijnlijk liefdevolle koppel met hun hondje.  Hun leven zit er al honderden jaren op en nu nog hebben ze invloed. In ieder geval op mij. Doodgewoon doen.

Levenslessen in de Vuelta, gevangen in dat marmeren beeld. 

Sander Kleikers