Als het kalf verdronken is…..
Even was er het idee dat de vreselijke brand in de Notre Dame in Parijs de mensen zou verenigen. Het was zo’n moment dat de rillingen over je lijf gaan en dat je een brok in je keel krijgt. Dan zit ik zo’n hele avond aan het beeld gekluisterd, althans vanaf het moment dat ik na een bijeenkomst thuis was. De Nederlandse en Vlaamse, zelfs de Duitse televisie hebben dan weinig te bieden behalve een item in de normale nieuwsbulletins. Dus meteen overschakelen naar de zenders die er altijd zijn als de wereld trilt: CNN en BBC. En in dit geval ook een aantal Franse zenders natuurlijk.
De beelden zijn dan spannender dan de beste speelfilm, althans toch voor mij. Met ingehouden adem zit ik dan te kijken. Gaan ze het redden, om die twee torens overeind te houden? Een Francaise van een jaar of twintig stond huilend te kijken. ‘Hier hebben ze tweehonderd jaar voor gebouwd en nu dreigt het op één avond te verdwijnen’. Wat een historisch besef.
Er wordt wel eens gezegd dat de mensen van nu en dan zeker de jongeren niet geïnteresseerd zijn in de geschiedenis. Die zouden het alleen maar over de toekomst willen hebben. Onzin. Je kunt het niet over de toekomst hebben, als je je niet bewust bent van je eigen grondvesten.
Ook de dagen erna heb ik alles goed gevolgd. En geprobeerd om me zo ver mogelijk te houden van alle negativisme dat zelfs rondom een dergelijke drama de kop opsteekt. Eerst wat van die rare complottheorieën en daarna alle kritiek op degenen die flink wat geld hebben toegezegd voor de restauratie van dit icoon. Waarom het geld niet beter voor ‘de armoe’ gebruikt zou kunnen worden, of voor de bestrijding van ‘hongersnood’, of het financieren van ‘milieumaatregelen’, of voor de ‘opbouw van Syrië’ en nog zo’n rijtje. Jawel, allemaal zeer ernstige problemen.
Maar die los je niet op met die bijna 1 miljard die in een recordtijd bijeen is gebracht voor de complete restauratie van hét meest prestigieuze en belangrijkste gebouw van Parijs, zo niet van Frankrijk. Ik weet ook dat de heren miljardairs Pinault en Arnault in verhouding wat weinig belasting afdragen. De laatste toog om die reden nog een tijdje naar België. En natuurlijk, als ze die giften van 100 en 200 miljoen grotendeels zouden kunnen aftrekken van de belastingen, dan heeft de Franse overheid er nog niet veel aan. Maar dat schijnt niet de bedoeling te zijn.
Eigenlijk maakt het me niet zoveel uit waar het geld vandaan komt. Als de rijkaards deze keer aan dit goede doel hun geld willen geven, laat ze dat dan doen. Prima. Al dat gezever op Facebook en andere sociale media, het is ook nooit goed. En al was president Macron dan wellicht iets te optimistisch met zijn vijf jaar van wederopbouw, het past wel in de Franse nationale trots om dit karwei kordaat en gezamenlijk op te pakken.
Eén les zouden ze wel uit deze catastrofe mogen trekken: ga beter om met de zo gewaardeerde monumenten. Immers, er was al jarenlang te weinig geld voor de lopende restauratiewerken van de Notre Dame, het moest allemaal met pijn en moeite bij elkaar geschraapt worden en er werden concessies op het gebied van kwaliteit gedaan, omdat het budget niet opgehoest kon worden.
Nou ja, en dan zie je dat wanneer het kalf verdronken is, de put gedempt wordt. Een structureel en degelijk onderhoud had deze ramp waarschijnlijk kunnen voorkomen. Dus hopelijk trekken ze nu de wijze les om de belangrijkste monumenten op gezette tijden goed aan te pakken.
Dichter bij huis hoop ik dat dit in Limburg ook gebeurt. Anders moet formateur Ger Koopmans in het provinciale ‘regeerakkoord’ daar maar een extra post voor opnemen, zodat we ons voorlopig geen zorgen hoeven te maken over de St. Servaas, de Onze Lievevrouwe-basiliek of de Munsterkerk.
Zeker in het Paasweekeinde een stichtelijke gedachte.
Jo Cortenraedt
