Emotie en Weense worstjes
Emotioneel was ik op op de eerste dag van het nieuwe jaar, toen ik het Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker in de Muzikverein in Wenen persoonlijk mocht bijwonen. De prachtige muziek die door mijn hele lijf ging. En ook de mooie woorden die dirigent Daniel Barenboim sprak aan het einde van het concert: ‘Er speelt zich momenteel een humanitaire ramp af. Er zijn de afgelopen tijd maar heel weinig momenten geweest om als mensen bij elkaar te komen en om bijvoorbeeld te genieten van muziek. We hebben dat nodig.’
Over allerlei politieke maatregelen rondom corona kan ik het maar beter niet meer hebben, ik word er zelf mismoedig van. Maar waar ik me vooral zorgen over maak, is de enorme eenzaamheid die ik voel onder de mensen, zeker degenen die in de bloei van hun leven zijn. Ik betwijfel of de bestuurders en adviseurs die besluiten tot een algehele lockdown, dat wel voldoende beseffen. Ik denk het niet eerlijk gezegd. Ook de oppositie zet geen stappen om uit deze ellendige situatie te komen, iedereen kijkt naar elkaar en wacht af.
Dat virologen maar één doel voor ogen hebben, namelijk een virus bestrijden, dat is logisch. Ze hebben er voor gestudeerd. Maar er is zoveel meer dan ook van belang is. Zoals de psychische gesteldheid van de mens. Ik heb vooral te doen met de kinderen en hun ouders. De schadelijke gevolgen van lange tijd geen of te weinig onderwijs. En niet te vergeten de enorme economische ravage die vooral onder zelfstandigen en kleine ondernemers nu pas echt zichtbaar begint te worden.
In datzelfde Wenen zag ik dat het met allerlei strenge maatregelen mogelijk bleef om toch enigszins normaal te leven, in winkels, restaurants en cultuurhuizen. In België, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Denemarken, Engeland, noem al die landen maar op, daar doen ze ongeveer hetzelfde. Een balans zoeken tussen enerzijds het virus hard te bestrijden, en anderzijds niet alles kapot te maken door simpelweg overal het slot op te gooien.
Enkel in Nederland is het anders. Ik vind het niet zo raar dat veel landgenoten ‘over de grens’ gaan. Als ze zich daar verder aan de maatregelen houden, is dat geen vorm van egoïsme. Het gaat hen volgens mij niet zozeer om het shoppen of uit eten gaan, ze willen de kettingen afdoen die de overheid nu al voor de zoveelste keer heeft omgehangen. Degenen die alle adviezen hebben opgevolgd met prikken, boosteren, mondmaskers, afstand houden, testen enzovoorts, die mogen nog altijd niks. Dus die denken massaal: bekijk het maar, we gaan wel ergens anders naar toe, waar we wél beloond worden voor ons goed gedrag.

Terug naar Wenen. Er zaten 1.000 mensen in de zaal in plaats van de gebruikelijke 1.700. De balkons opzij en achter bleven leeg vanwege corona. Maar ondanks het boosterbewijs, het testbewijs en het FFP2-masker dat tijdens het hele concert gedragen moest worden, was het een feest. Omdat zulke mooie muziek verenigt en de harten opent, zeker op zo’n unieke plek.
Ik hoop echt dat de cultuurhuizen en concertzalen ook in Nederland (als allerlaatste land) zo snel mogelijk weer opengaan, want ook cultuur is onmisbaar. Net zo goed als een aangename sfeer in een restaurant, om elkaar te treffen en te spreken. De mens is niet gemaakt om kluizenaar te worden, ook al kiest een enkeling vrijwillig dat pad.
Met een blij gemoed vloog ik terug naar huis, met een zo’n grote dosis aan muzikale vitaminen. Maar niet nadat ik eerst nog even een Weense traditie beleefde, daartoe uitgenodigd door ‘onze’ Anneleen Lenaerts, de solo-harpiste van de Wiener Philharmoniker. In een sfeervol etablissement paste ik me na het concert aan bij de traditie om Weense worstjes in combinatie met een glas sekt te nemen, al toostend op het nieuwe jaar. Wist eerst even niet wat voor soort worst dat zou zijn, maar ik deed graag mee. Het bleek te gaan om wat wij ‘knakworst’ noemen. En dan gewoon met mosterd, hoewel je het blijkbaar ook met ketchup kunt eten. Eenvoudig doch voedzaam. In een feestelijke stemming hoeft het niet altijd kaviaar of truffel te zijn. Als we als mensen maar weer samen mogen zijn en hopelijk dit jaar veel meer dan vorig jaar.