Zomertijd? Tijdsbesef sowieso kwijt
Je zou het nog bijna vergeten, maar vannacht gaat de zomertijd in. Dus vanaf morgen blijft het een uurtje langer licht. Nou, op dit moment interesseert me dat eigenlijk weinig. Ik ben het besef van tijd sowieso kwijt, nu ik al twee weken van huis uit werk en geen enkele fysieke afspraak meer heb.
Normaal gezien vind ik die zomertijd wel leuk, lekker een uurtje langer licht. Dan denk je toch aan mooi weer, eten in de tuin, glaasje gekoelde rosé, laat het leven maar komen.
Hoewel ik toch ook steeds meer de tegenargumenten begin te begrijpen. Waarom moet je de tijd elk half jaar omgooien? En heeft het wel zoveel voordelen of ook wel nadelen? Eigenlijk moeten we als mens niet teveel prutsen aan de natuur en zeker niet aan de het ritme van de omwentelingen.
Maar ok, de tijd is me nu helemaal ontglipt. Ik moet nog goed nadenken om te beseffen dat het eind maart is. De eerste bloemen in de tuin doen me eraan denken, maar anders?
Of je het wilt of niet, je bent toch bezig met hét thema van elke dag: Corona of Covid-19. Dat kreng dat met z’n tentakels meent zich vast te moeten klampen in onze longen. Lazer toch op. Op TEFAF maakte ik nog de grap dat ik met zo’n middeleeuws zwaard dat beestje te lijf zou gaan. Je bent immers een musketier of niet. Maar zo eenvoudig ligt dat natuurlijk niet.
Wat ben ik blijkbaar toch gewend aan m’n ritme van werken en leven. Met deadlines, producties, planningen, roosters en zo meer. En nu moet ineens alles anders en vooral in een lagere versnelling. Menige Yoga-leraar zal dat een goede zaak vinden, ik begrijp het, maar ik voel me nu eenmaal goed als ik een bepaalde vlotte ‘flow’ zit, dan vlieg ik door het leven.
Nu er trouwens veel minder gevlogen wordt en de auto nauwelijks nog gebruikt wordt, en ook de industrie op halve toeren draait, zie je ook een voordeel. Ik vond die satellietfoto’s van de luchtvervuiling boven West-Europa nu en precies een jaar geleden toch wel confronterend. Het is buiten veel schoner geworden, ook al durven we geen klink of leuning vanwege dat rotvirus meer vast te pakken.
Ik zie zeker de grote gevaren en onzekerheden nu de economie alsgevolg van deze gezondheidscrisis in elkaar dondert. Maar toch geven die satellietbeelden aan dat we enerzijds wel degelijk die economie weer moeten aanzwengelen, maar dat we dat toch een stuk schoner moeten doen. Corona is niet goed voor de longen, maar smerige lucht is dat ook niet.
Iemand als Feike Sijbesma, daar kun je een toekomstperspectief mee ontwikkelen. Die snapt dat we niet terugkunnen naar oma’s tijd, maar dat economie en een gezonde leefomgeving wel samen kunnen en moeten gaan. Hij zat nog geen dag op z’n stoel van ‘crisismanager corona’ en dan met name wat betreft het opvoeren van het aantal testen in Nederland, of hij had de koppige farmaceut Roche al zover om met dat recept te komen, dat ze eerst angstvallig achterhielden.
Je ziet nu ook links en rechts van die wijsheden achteraf. Daar schiet je niks mee op. Zo ook het bericht dat een aantal kunsthandelaren van TEFAF Maastricht besmet zouden zijn. Dat zal zeker het geval zijn. Of dat van de beurs was, of bijvoorbeeld van hun ski-vakantie van tevoren in Italië, dat is nog een andere vraag. Dan roept er nu eentje dat de beurs nooit had mogen doorgaan. Terwijl ik juist begreep dat de handelaren blij waren dat ze toch nog zeven dagen goed hebben kunnen verkopen en dat er bij de jaarbijeenkomst in het MECC geen enkele handelaar was die kritiek leverde op het besluit om, in samenspraak met de autoriteiten, om de beurs te openen. Misschien heeft die ene handelaar niet zo goed verkocht.
Natuurlijk zijn er in die periode risico’s genomen. Niet alleen met evenementen, maar ook met het openhouden van cafés, restaurants, sportkantines enzovoorts. Die anderhalve meter afstand bestond toen helemaal nog niet. We wisten met z’n allen toen niet wat we nu weten. Achteraf is het altijd makkelijk oordelen.
Begin maart sprak iedereen nog over ‘een griepje’. Ook de gezondheidsautoriteiten, inclusief het RIVM en de GGD, moesten er nog inkomen. Het overviel hen en ons.
Een griepje? Nou, dat hebben we geweten. Maar we komen er bovenop. Geduld, geduld. In de zomer, dan zal het toch wel in orde zijn hoop ik. Kunnen we met die rosé héél lang bij daglicht in de tuin of op het terras zitten.
