Houden we meer rekening met elkaar door de coronacrisis? Menigeen zegt van wel. Op een aantal vlakken zal dat ook wel zo zijn. De gejaagdheid is uit de samenleving en wat dat aangaat is het rustiger en zijn we meer tot onszelf gekomen.
Toch moeten we de crisis niet idealiseren als zijnde een nieuwe periode van geluksbeleving. Ik las wat stukken van opiniemakers die min of meer hoopten dat het nog wel een paar jaar zo zou mogen duren. Zonder al die herrie van vliegtuigen, auto’s en motoren. Met veel minder deadlines, winstbejag en materialisme. Ja, kan ik begrijpen. En in die zin hoop ik ook wel dat we iets van deze periode leren.
Maar ik denk dat al die mensen die de komende jaren niet de garantie hebben van een inkomen van hetzelfde niveau als voor de crisis, dat die daar toch anders over denken. Dat zijn zeker niet alleen degenen in overheidsdienst, maar ook de werknemers en zelfstandigen in vele sectoren, van toerisme tot horeca, van cultuur tot evenementen.
De verwachting is nu dat als de lockdown zes maanden zou gaan duren, dat de helft van de ondernemers het niet te gaan redden. De virologen hebben het over een tot twee jaar. Nou, dan gaan dus nog meer bedrijven over de kop, misschien wel 70-80 procent. Dat kunnen wij ons als maatschappij niet permitteren. Want dan dondert alles in elkaar, inclusief de gezondheidszorg. Dan ontstaat er grote armoede.
Ik vrees dat de betreffende opiniemakers daar niet bij stilstaan, er wellicht ook geen besef van hebben. Je ziet een soort tweedeling ontstaan, steeds verder weg van de genoemde saamhorigheid. Een deel dat de lockdown wil, totdat álle risico’s zijn uitgesloten. Wat dat ook voor gevolgen zou hebben. En een ander deel dat ervoor pleit om de samenleving wel zo normaal mogelijk te laten draaien, omdat het systeem anders niet meer werkt. Even los van wat rare demonstranten en extremisten, denk ik dat veel mensen het liefste de balans zien.
Deze week was het extra schrikken in Nederland. Weliswaar kwam premier Rutte met een aantal hoopvolle maatregelen voor de heropstart, maar de mededeling dat de grote evenementen mogelijk ook volgend jaar niet zouden kunnen doorgaan, die hakte er wel in. Ik neem Maastricht als voorbeeld. Stel er is volgend jaar geen Classic Car, geen carnaval, geen TEFAF, geen André Rieu op het Vrijthof, geen Preuvenemint, geen Dansfestival, geen Jumping Indoor Maastricht. Dan verliezen duizenden mensen hun inkomen. Van beveiligers tot schoonmakers, van standbouwers tot bedienend personeel. Dan kunnen de meeste hotels in de stad waarschijnlijk hun deuren dichtdoen, de meeste restaurant idem.
We moeten het virus bestrijden, zo hard mogelijk. Maar een bovenstaand scenario is volgens mij zeer absoluut niet gewenst. De schade wordt dan te groot.
Er moeten intelligentere oplossingen komen, want zo kan de samenleving niet verder. Laten we vooral gaan kijken hoe het in de rest van de wereld gaat. Kijken hoe ze er daar mee om gaan. En niet te vroeg al allerlei evenementen afgelasten. Zoeken naar creatieve oplossingen.
En intussen hopen op de grote krachtsinspanningen die gedaan worden in tal van internationale laboratoria, om dat vaccin en eventuele medicijnen zo snel mogelijk te ontwikkelen. Misschien toch wel een stuk sneller dan de pessimisten nu vrezen.
Zonder dat we ons overigens genoodzaakt zien tot het grijpen naar het bleekmiddel naar recept van doctor Trump, of gewoon de wodka zoals ze in Wit-Rusland voorschrijven. Nee nee, het moet wel iets slimmer. Ik blijf hoopvol. Ik kan niet anders.
