Het is een fantastische periode met die gevallen bladeren. De kleuren die uitbarsten in de natuur, van vurig rood tot warm geel, in alle tinten, het is alsof je op de TEFAF staat, ook al ben je in het bos of in het park. Wat is de natuur toch een plaatje, ongelooflijk. Ik kan er echt stil van worden.
Van de week ging ik voor de halfjaarlijkse ordinaire bandenwissel. De winter komt er immers aan. Of het erg was dat het een half uurtje duurde. Helemaal niet. Hoewel het een pittige week was – de kersteditie van Chapeau moest naar de drukker – had ik me op die bandenwissel al verheugd. Althans op dat half uurtje. De laarzen had ik achter in de auto gelegd.
De betreffende firma ligt namelijk op een paar honderd meter van een prachtig bos. Dus ik wandelde meteen die kant op. Het had die nacht gevroren, de ochtendzon gaf de vallende bladeren een extra gloed. En dan die lucht, ik snoof die op met een intensiteit, waarmee anderen allerlei duur spul in hun neus duwen.
Wat zou het zonde zijn geweest, als de betreffende garage-equipe vervangen was door die van Red Bull. Dan was het in twee seconden gepiept en kon ik die heerlijke wandeling vergeten.
Nu stond ik af en toe stil bij zo’n boom met daaronder een waanzinnig tapijt. Fel geel, zacht bruin, vlammend rood, wat een sensatie.
Máár, bladeren schijnen voor veel mensen iets heel vies te zijn, iets heel vervelends. Als ze vallen van de bomen, moeten ze vooral weg. Hup, opgeruimd. Dus rukken in deze perioden allerlei mensen – meestal – mannen uit, gewapend met zogeheten bladblazers. Die maken een enorme herrie en blazen de bladeren van de ene naar de andere kant. Waar dat toe dient? Geen idee. Het moet blijkbaar opgeruimd zijn. Op sommige plekken kan ik me nog voorstellen dat bladeren hinderlijk zijn. Dan moeten die opzij. Gaat heel goed met een stevige bezem of met zo’n hark met fijne sprieten. Dan gooi je ze op een hoop, liefst op een mesthoop, en anders op een plek waar ze geen kwaad kunnen.
Bladeren kun je het beste gewoon laten liggen, zeker als er groen onder zit. Daarmee bedoel ik dan aarde, gras of een andere natuurlijke onderlaag. Niet alleen vergaan ze dan vanzelf, ze laten ook nog heel veel voedingsstoffen achter. Dubbel winst dus.
Maar nee, het is een inmiddels ingeburgerd idee dat die bladeren echt weg moeten, omdat ze zoveel overlast zouden geven. Je ziet zelfs van die bladblazers actief op mooie grasvelden. Daar staan dan mooie bomen, maar die mogen hun bladeren blijkbaar niet laten vallen. Die moeten meteen weg. Wat een rare gedachte. En vooral, wat een klere herrie.
Het schijnt dat her en der nu door gemeenten elektrische blazers worden aangeschaft. Voor het gehoor alvast een verademing. Maar nog beter is om ze in de meeste gevallen gewoon te laten liggen, zoals nu door de overheden in Duitsland en Vlaanderen wordt aanbevolen. Je bespaart er in ieder geval veel geld mee en die mannen met die blazers kunnen dan iets anders gaan doen, dat waarschijnlijk veel meer nut heeft.
Stel dat je met een bladblazer door de TEFAF loopt om al die mooie kunst weg te blazen. Ze zouden je voor gek verklaren en meteen oppakken. Nou, dan laat de natuur ook hangen, of in dit geval liggen.
Jo Cortenraedt
