Society

Frank Boeijen: een binnenlandse exoot

tekst Ludo Diels
, fotografie Hugo Thomassen

Hij komt veel in Limburg. Al vanaf de jaren zeventig
nam hij er nummers op die zich inmiddels hebben vastgehecht aan het collectieve geheugen. Maastricht is zijn tweede huis. Frank Boeijen geldt als een bereisde en geëngageerde wereldburger die in zijn muziek thuiskomt.

 

In het gevarieerde Nederlandstalige muzieklandschap behoeft Frank Boeijen geen introductie. Met hits als Zwart Wit, Kronenburg Park, Zeg Me Dat Het Niet Zo Is, Koud In Mijn Hart en Vaderland, zo’n dertig uitgebrachte albums en tal van prijzen geldt de uit Nijmegen afkomstige zanger al meer dan vier decennia als een ankerpunt en inspiratiebron voor tal van singer-songwriters. Zijn liedjes beklijven en slagen er vanwege de vaak universele thematiek moeiteloos in de tand des tijds te trotseren.

Frank Boeijen is een kosmopoliet van het grote gevoel. Sehnsucht, Fernweh en Wanderlust, gebundeld in één rusteloos lichaam. Limburg en met name Maastricht heeft een speciale plek in zijn hart. We spreken hem in het Gelderse Groesbeek bij hotel-restaurant De Wolfsberg in het glooiende grensgebied met Limburg, Brabant en het Duitse Reichswald. „Net als Zuid-Limburg heeft dit heuvelachtige landschap een on-Hollandse uitstraling.”

Racisme

Ergens past deze locatie goed bij een zanger die in het Nederlands zingend even onbegrensd is als zijn ideeënvloed. Net zoals de tijdens de ijstijd door opstuwende ijskappen achtergelaten zwerfstenen rondom Nijmegen zou je ook Boeijen als een muzikale zwerfkei kunnen typeren. Als iemand van hier, maar ergens ook behorend bij een ver buitenland. Een binnenlandse exoot. Is hij een troubadour, zanger, dichter, chansonnier, musicus of misschien zelfs wel een popidool? Zijn muziek is gerijpt door het leven. De thematiek die hij bestrijkt, raakt niet zelden een gevoelige snaar. Zo ook in 1984 met het lied Zwart Wit dat hij schreef na de racistisch gemotiveerde moord op de vijftienjarige Antilliaanse jongen Kerwin Duinmeijer in 1983. Vreemd genoeg nog steeds een actueel thema in deze verwarrende tijden. „Vurig heb ik gehoopt dat ik dit liedje in de loop van de jaren niet meer hoefde te zingen. Maar kijk naar de huidige tijd, naar de mensen die over de hele wereld protesteren tegen racisme en ongelijkheid. De tijd heeft ons niet milder gemaakt of nieuwe inzichten geschonken. Dat is jammer. Toen het liedje uitkwam, ben ik een tijdlang bedreigd. Ik moest zelfs met beveiliging optreden.”

Bob Dylan en de harmonie

Frank Boeijen voelt zich overal snel thuis. Hij maakt soepel contact en heeft een talent voor langdurige vriendschap. Als jongste telg uit een katholiek gezin van tien kinderen kreeg hij muziek met de paplepel ingegoten. Van Sinatra tot de Rolling Stones en van klassieke kerkkoren tot jazz en soul. Dit brede muziekpalet heeft hem gevormd. Boeijen laat zich moeilijk tot één genre reduceren. De teksten zijn weliswaar Nederlandstalig, maar de thematiek, muziek en inspiratie blijken grenzeloos. Zijn muziek is een poëtische wereldreis. De vergelijkingen met Bob Dylan en Leonard Cohen zijn niet voor niets vaker gemaakt. „Bob Dylan heeft me zeer beïnvloed en nog steeds. Mijn broers luisterden thuis naar zijn muziek. Maar ook de Stones en de Kinks kwamen op die manier in mijn leven. Via mijn zus leerde ik Jacques Brel en Adamo kennen. Mijn muzieksmaak is divers. Van Miles Davis tot Lou Reed en van Randy Newman tot Nick Cave. Ook houd ik veel van klassieke muziek. Ergens vinden al die klanken, herinneringen en indrukken wel een plek in mijn oeuvre. Zelfs de trompet van mijn vader die in de harmonie speelde. Misschien dat die herinnering me op het spoor heeft gezet van trompettist Eric Vloeimans, met wie ik altijd nog een keer wil samenwerken.”

Reizen en literatuur

„Ook ga ik veelvuldig op reis. Met name mijn reizen door het Verre Oosten zijn voor mij een bron van inspiratie geweest. Lezen vormt mijn tweede natuur. De poëzie van Pessoa, Achterberg en ook Rilke vindt soms een weg naar een van mijn liedjes. Kranten lees ik evenwel met een zekere bezetenheid. Ik schrijf overal. De stroom aan muziek gaat gewoon door. Wat ik denk en voel vloeit in een lied. Dus wat ik echt te zeggen heb vind je daar, in mijn liedjes. Zelf ben ik, als ik eerlijk ben, helemaal niet zo van de Nederlandstalige muziek. Als geestverwanten in Nederland en Vlaanderen zou ik zeker Henk Hofstede willen noemen. Maar ook Stef Bos, Raymond van het Groenewoud en Jack Poels horen daarbij. Jack maakt mooie liedjes in het dialect. Zijn taal staat dicht bij me.” „Op dit moment heb ik alweer zo’n dertig nieuwe liedjes op de plank liggen. Ik weet nog niet wat ik ermee ga doen. De coronacrisis heeft een streep getrokken door onze tour. Daarna ben ik weer meteen gaan schrijven. Veel heb ik nagedacht over eenzaamheid en alleen zijn. Liedjes zijn echter geen journalistiek. Het zijn uitingen van een gevoel.”

In deze coronatijd is de zanger uiterst productief geweest. De vloed aan liedmateriaal blijft komen. Neem het lied Verlaten Stad (op YouTube te bekijken) waarin hij subtiel een parallel trekt met het beklemmende gedicht De bezette Stad uit 1920 van Paul van Ostaijen, die hij bewondert. In het oeuvre van Boeijen fluistert de klassieke literatuur op de achtergrond terwijl het iets zegt over het hier en nu. De muziek laat zich ondergaan als een abstract schilderij. Ook zonder figuratieve houvast voel je waar het over gaat, waar het je raakt.

Maastricht en Nijmegen

Elk jaar toert hij onvermoeibaar langs uitverkochte zalen en festivals met steeds weer nieuwe liedjes en zijn slijtvaste evergreens. Moe wordt hij dit parcours nooit. „Integendeel. Ik verheug me om samen met de band weer te spelen. Optreden geeft me energie. Door de jaren heen heb ik veel vrienden op alle plekken waar we spelen. Ook willen we weer, wanneer het mogelijk is, voor het eerst in jaren een clubtour doen langs diverse popzalen. Ook zouden we in de Muziekgieterij spelen. Daar verheug ik me op. Ik heb daar een klein coronaproof optreden gedaan met een interview door schrijver/journalist Leon Verdonschot dat werd gestreamd. Prachtige locatie en gedreven mensen die het runnen. Ik zou het mooi vinden om weer eens in Maastricht te spelen. We zijn er vroeger vanaf de jaren zeventig veel geweest, maar de laatste jaren niet meer. Ik kom al sinds jaar en dag in de stad. Dan geniet ik echt. Maastricht heeft een aangename élégance. Het is stijlvol. Mensen gaan goed gekleed. Graag kom ik bij de Tribunal voor een glas of de lunch. Goede bediening in een klassieke zaak. Aan goede restaurants heeft Maastricht geen gebrek. Neem Harry’s of Gio’s, allemaal zaken met een eigen identiteit, daar houd ik van. Ook kom ik graag bij Sofa, iets buiten de stad aan de Maas. Maastricht is een mooie flaneerstad. Kwaliteit van leven staat er hoog in het vaandel.”

Natuur

De stad die men echter het meest met Frank Boeijen associeert is Nijmegen. „Daar ben ik geboren en getogen. Het Nijmeegs accent, met een zachte g, heb ik nooit verdoezeld. Dat is wie ik ben, zo klink ik. De omgeving hier is heel mooi. Het doet me soms aan Zuid-Limburg denken. Neem deze omgeving in Groesbeek. Hier vind je heuvels en ben je in een mum van tijd in Duitsland. Mook en Middelaar liggen vlakbij. Malden is ook mooi. Te voet of per fiets kun je een interessant gebied doorkruisen dat ook historisch fascinerend is. Hoewel ik een echte stadsjongen ben en me in grote steden als Brussel en Lissabon thuis voel, ben ik soms ook graag in deze omgeving. Het heeft iets meditatiefs. De natuur jaagt je nooit op.”

Frankboeijen.nl

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Society

,

Frank Boeijen

Gerelateerd nieuws