Mark Verheijen en Château Giscours
Wat mij het meeste opviel deze week in de berichtgeving over de declaraties van Kamerlid Mark Verheijen was de wijnkeuze tijdens een diner met 15 personen in het Chinese sterrenrestaurant Sichuan Food in Amsterdam.
Even los van het feit dat het treurig is dat door deze affaire de landelijke media andermaal de kans krijgen om Limburg af te schilderen als een bananenrepubliek met vooral corrupte bestuurders. Hoewel er in andere provincies voor grotere bedragen geritseld wordt, slagen politici er in onze provincie vooral in om te foetsjelen voor relatief kleine bedragen. Als je dan toch honderden dienstreizen moet declareren, wat levert het dan op als je er een stuk of vijf in je eigen voordeel dubbel opschrijft? In verhouding schiet dat niet op, mocht het doel zijn er beter van te worden.
Liever niet natuurlijk, maar de mens is kennelijk zwak op dat terrein. Ik vind het vooral gestuntel van Verheijen. En sterk was het ook niet dat hij in Den Haag haastig wat in de microfoons riep en snel wegliep. Daarmee maak je je verdacht. Blijf rustig, geef normale antwoorden, als je tenminste zeker van je zaak bent.
Het is ook een smet op de komende Provinciale Statenverkiezingen. Degenen die altijd al roepen dat die politici er toch alleen maar voor zichzelf zitten, die kunnen nu weer hun gelijk halen. En pijnlijk voor de VVD. Lijsttrekker Twan Beurskens, die ik niet inschat als iemand die wat zit te rommelen met een paar te declareren kilometers, die moet daardoor vanuit de verdediging gaan opereren, terwijl hij daar wellicht helemaal geen zin in heeft. In Limburg is het overigens in de afgelopen decennia democratisch verdeeld over de partijen, als het om gesjoemel aankomt. Zowat elke partij heeft wel een paar pijnlijke affaires achter de rug.
Maar terug naar die wijn. Het was 2012 en afloop van een vastgoedbeurs toog een Limburgs gezelschap onder leiding van projectontwikkelaar Piet van Pol uit Roermond naar die ‘Chinees op niveau’. Oud-wethouder Jos van Rey was er ook bij, plus familieleden, ambtenaren en dus ook Mark Verheijen, destijds Gedeputeerde. Vijftien man in totaal. De eindafrekening van € 2.631 was in feite wat je in zo’n sterrenzaak kunt verwachten, hoewel gemiddeld per persoon toch iets hoger dan ook in een dergelijk restaurant nodig is: € 175,40.
Dat kwam niet door de gerechten, die waren kennelijk redelijk in prijs. Maar de wijnen waren nogal fors. Onder meer vijf flessen Château Giscours à raison van € 119. Een prachtige Grand Cru uit de Margaux van vooral Cabernet Sauvignon en Merlot. Eigenlijk niet eens zo’n gekke prijs, want inkoop (al naar gelang het jaar) ben je al gauw vijf tientjes kwijt. Dus hij ging niet eens drie keer over de kop, heel schappelijk dus eigenlijk. En de zeven flessen Baron de Ladoucette à raison van € 129 was in verhouding ook geen verrassing. Voor de eenvoudige variant van deze Pouilly Fumé wordt inkoop al minstens € 30 betaald, maar wellicht is hier de duurdere variant op tafel gekomen, daar ben je al zeker € 70 voor kwijt, als je ‘m bij de wijnhandel laat inpakken. Een absoluut topdomein, een heerlijke wijn van 100 procent Sauvignon, fris en vol tegelijk. Dus andermaal hebben die Amsterdamse Chinezen daar geen onredelijke prijs voor gevraagd, integendeel.
U proeft misschien enige jaloezie bij mij, want het zijn fantastische wijnen. Of ik er graag bij had gezeten? Nee, ik denk het toch niet.
Punt een bestel ik nooit dergelijke exclusieve wijnen in een restaurant. Is boven mijn budget. En als ik zou weten dat zowel de Gemeente als de Provincie mee zouden betalen, dan zou ik vermoedelijk toch het gevoel hebben gehad dat dit niet in balans zou zijn.
Bij die Chinees kun je ongetwijfeld ook heerlijke wijnen op de kaart vinden voor 50 – 60 euro, zeker weten.
Ik ben niet zo’n moraalridder noch calvinist, die vindt dat zakenlui en politici niet meer in een restaurant mogen komen, mits ze daar geen onzuivere zaken doen. Met een glas melk in de kantine, dat schiet ook niet op. Maar hou het een beetje in balans, verval niet in decadentie.
Dat zou een volksvertegenwoordiger moeten beseffen.
Jo Cortenraedt
