Casual
Van de week las ik dat het in Amerika en Canada een groeiende trend is dat directieleden op het werk ‘casual’ gekleed gaan om zodoende ‘dichter bij de werknemer’ te staan. Dus dan krijg je bijvoorbeeld CEO’s in jeans en trui. Een trend die overslaat naar Europa, zoals ongeveer alles wat in Amerika bedacht wordt. Zelfs directieleden van de grote Duitse automerken maken nu op z’n minst het bovenste knoopje van hun hemd los, gooien de stropdas af en hullen zich in straks zittende broeken. Die willen dus ook een beetje hip met de tijd meegaan.
En daar is niks op tegen. Elk tijdsgewricht kent zo de eigen smaak en gewoonten. Onmiskenbaar wordt het nu allemaal wat losjes. Dat begon al in de jaren zestig met de opkomst van de popmuziek En nu pas, ruim een halve eeuw later, moet het zakenleven eraan geloven.
Straks op TEFAF verwacht ik ook minder stropdassen dan pakweg enige jaren terug. De meeste kunsthandelaren dragen er nog wel eentje, maar bijvoorbeeld de nieuwe voorzitter van TEFAF wil de stropdas ook wel eens af doen. Die woont in New York, dus zit qua trends dicht bij het vuur.
Mode en smaak is gelukkig persoonlijk en het is fijn dat de maatschappij niet meer zo dwingend is op dat gebied. Van de andere kant hoop ik wel dat het wel nog een beetje stijlvol blijft, hoewel ook dat begrip natuurlijk heel persoonlijk is. Ik vind het zelf een mooie bijkomstigheid van TEFAF, dat er veel mensen rondlopen die ‘gekleed’ zijn. Dat heeft toch iets feestelijks, ze hebben zich de moeite genomen. Dat hoeft bij de mannen niet per se een klassiek kostuum te zijn. Maar het feit dat iemand ‘s morgens voor de spiegel nog even nagedacht heeft over een bepaalde stof en kleurencombinatie, och, dat vind ik zo gek nog niet.
Ik hou nogal van schoonheid, hoe subjectief dat begrip ook is. Je kunt een mens mooi vinden, de kleding, kunst, bloemen. Als je wilt en je bent er een beetje op ingesteld, dan zie je heel veel mooie dingen. Gelukkig nog wel. Daarom raak ik altijd in een soort extase wanneer TEFAF Maastricht begint. Er is zó veel moois te zien. Allereerst de kunst zelf natuurlijk, als je de moeite neemt om ook de details te bekijken. Maar ook de hele inrichting, de bloemen en jawel, de mensen.
Ik las laatst, ik meen in de NRC, een betoog van een feministe, die het seksistisch zei te vinden als een man iets zegt over de kleding of het uiterlijk van zijn vrouw / vriendin. Of andersom. Want, zo luidde de stelling, dan heb je het alleen over het uiterlijk en niet over het innerlijk, dat zij veel belangrijker vond.
Nu vind ik het innerlijk ook alleszins van groot belang, maar mijn vrouw en ik geven elkaar met enige regelmaat advies over wat we aantrekken. Of sterker nog, we willen best rekening houden met de stemming van het moment en de voorkeuren van de partner. Dat vinden we niet seksistisch, eerder een teken van aandacht en liefde. En dat blijven we doen, wat de trend ook zal worden.
Jo Cortenraedt
