Malle WK-persconferenties
Vijf favoriete ploegen hadden mijn dochter en ik om te volgen op het WK. Voor de rest gingen we er niet teveel tijd in steken. Nederland, België, Spanje, Portugal en Brazilië, die wilden we wel een hart onder de riem steken.
Gezien de teleurstellende uitslagen kunnen we ons nu weer concentreren op andere interessante dingen, we gaan niet eeuwig voor de buis hangen om een lederen bal van links naar rechts te zien rollen.
Blijkbaar gaat het erom elkaar zoveel mogelijk voor joker te zetten en uit te lachen.
Die eindeloze voor- en nabeschouwingen hebben we sowieso laten schieten. Hoeveel dat daar bij elkaar gewauweld wordt is verbazingwekkend. De zuurgraad is zó hoog, dat je er maagklachten van krijgt.
In mijn jonge jaren, toen ik nog echt het voetbal volgde, had je het verslag van de wedstrijd op TV, met soms een slechte verbinding, maar verder niks. Geen urenlang geklets rondom zo’n match. En dat was prima zo. Maar nu gaat er heel veel geld en energie naar al die programma’s om het sportevenement heen. Blijkbaar zijn er geen betere ideeën om een avond op de zenders te vullen. Het meest merkwaardige vind ik die persconferenties. Eentje – van Oranje – heb ik uit beroepsinteresse gevolgd, van andere heb ik via Twitter een paar ‘hoogtepunten’ meegepikt.
Een persconferentie is bedoeld om via de aanwezige pers nuttige informatie te verstrekken. Maar bij het voetbal is dat kennelijk niet de opzet. Het zijn eerder kleine tactische spelletjes tussen de mensen achter de tafel – doorgaans de trainer en een of meer spelers – en de aanwezige mediamensen. Blijkbaar gaat het erom elkaar zoveel mogelijk voor joker te zetten en uit te lachen. Inhoudelijke informatie komt er niet uit, alleen wat flauwe grappen en irritaties over een weer. Ik vind dat eigenlijk heel onprofessioneel. En overbodig. Als er een live-concert op televisie wordt uitgezonden, dan worden daar toch ook geen urenlange voor- en nabeschouwingen rondom gepland. Een interessant interview met een muzikant, dat is nog de moeite, maar al het gebabbel van zogeheten analisten, daar schiet je weinig mee op.
In al die jaren heb ik heel wat persconferenties meegemaakt, maar dan niet op sportgebied. Bijvoorbeeld de grote persconferentie aan het einde van de beroemde Eurotop in Maastricht in december 1991 in het MECC. Daar rolde de invoering van de Europese munt uit. Nou, dat was nog eens nieuws, daar kon je wat mee.
Bij het filmfestival in Cannes heb ik heel veel persconferenties bijgewoond met talloze grote filmsterren zoals Clint Eastwood, Catharine Deneuve, George Clooney, Brad Pitt, Angeline Jolie (ja, toen nog naast elkaar), Julia Roberts, Jack Nicholson, Meryl Streep, Tom Cruise, Scarlett Johansson en vele anderen. Nagenoeg altijd ging dat er professioneel aan toe, waarbij de betreffende acteurs en actrices hun best deden om inhoudelijk iets over de betreffende film te vertellen. Met af en toe een grap tussendoor, maar verder heel zinnig. Met doorgaans ook normale vragen van de journalisten.
Hoewel ik dan nooit begreep dat een deel van hen na afloop een handtekening ging vragen, dan treed je in de rol van fan in plaats van boodschapper. Als de trainers en voetballers kennelijk weinig te melden hebben, dan is het zonde om daar zoveel aandacht aan te besteden.
Maar wellicht zijn er toch de nodige mensen die al dat gepraat interessant genoeg vinden. Prima. Dan ga ik wel een potje koken, schrijven, muziek luisteren, converseren, lezen, met de hond wandelen, och, ik kan nog een hele reeks bezigheden opnoemen waar ik de avond wel mee doorkom.
Jo Cortenraedt
