De pakketbezorger als vriend in eenzame tijden
Lange tijd heb ik me erover verbaasd waarom mensen zoveel spullen online bestellen, die ze dan vervolgens door de pakketbezorger laten brengen. Het is een af en aan rijden van busjes in de straten overal.
Ik ben nog het type die zelf naar een winkel gaat. Niet omdat ik nou zo’n shopper ben, dat valt reuze tegen. Tenzij het gaat om het snuffelen op een markt in de Provence naar bijzondere regionale kruiden, allerlei soorten knoflook, artisanale worsten en kazen en meer van dat soort producten. Maar als ik een jas koop, wil ik toch wel even het stof voelen en ook proberen of die wel goed past.
Maar ik schijn toch tot een uitstervende soort te behoren. Als ik de jongelui zie, dan bestellen die bijna alles online. Ook schoenen, ook broeken, jurken, jassen, bedenk het maar. Want ze weten hun maat, zeggen ze. Ja, dat snap ik, maar dat zegt lang niet alles.
Enfin, ik probeer zoveel mogelijk vast te houden aan de gewoonte om zelf in de winkel uit te zoeken. Maar het wordt me niet gemakkelijk gemaakt, zeker in deze coronatijden niet. Het blijkt gewoon lastig om nog ergens een adres te vinden waar je bepaalde dingen kunt krijgen.
‘En in plaats van dat ze nou een keurig pakketje maken met die twee dingen, komen ze een voor een, twee dagen achter elkaar, twee verschillende busjes, twee verschillende chauffeurs.’
Zo ben ik – lach niet – nog altijd een gebruiker van papieren agenda’s. Menigeen die dit leest, zet me nu meteen bij het antiek, voor zover dat al niet gebeurd was. Ik werp nog ter verdediging op dat ik óók een digitale agenda heb. Niet dat ik een dubbele agenda heb, dat is weer iets heel anders. Die digitale agenda is voor in alle computersystemen op kantoor, zodat iedereen weet waar ik uithang. En ook om ergens terplekke in mijn agenda te kijken en eventueel een nieuwe afspraak te maken, mocht ik de grote papieren agenda niet bij me hebben.
Maar die laatste koester ik het meest, ik werk er ook echt mee. Sterker nog, die is mijn organisator, mijn handvat, mijn hoop in bange dagen. Het is een losbladige agenda in ringband, elke dag een complete bladzijde. De buitenkant is van echt zacht leer, een mooie kleur bruin. Ik had ooit een zwarte, heb die ergens in Luik op een terras laten liggen. Complete paniek. Ook al omdat ik in die tijd nog niet echt een digitale agenda had. Dus weg mijn afspraken en mijn telefoonnummers.
In die agenda schrijf ik niet alleen mijn afspraken, maar ook mijn bellijstje, mijn planning en vooral mijn aantekeningen wat ik wie ook alweer moest vragen of melden. Dan heb ik weer wat bedacht, maak ik snel een aantekening, want anders verdringt de ene gedachte de andere en ben ik die eerste kwijt.
Ik van de week braaf naar de kantoorgroothandel op zo’n niet al te swingend industrieterrein. Voor de bladen van de agenda 2021. Ik zocht me suf, niks te vinden. Een van de weinige personeelsleden wist me te melden dat die niet meer geleverd werden. Oh. Ik was dan toch de laatste der mohikanen, daar konden ze niks meer aan verdienen. Nochtans draagt deze agenda het merk ‘Succes’. Positiever kan het niet, zou je zeggen.
Ik nog op de site gekeken van een groot warenhuis, of die deze in voorraad hadden, dan zou ik daar wel even binnenlopen. Maar nee, niks hoor. Ze hadden wel nog iets van een ander merk, maar ik ben nu eenmaal gewend aan die hele indeling van ‘mijn’ merk. Aan mijn succes, zou ik bijna zeggen.
Tja, ik dacht, laat ik dan toch maar eens de firma Google er op loslaten. En jawel, meteen duikt die op. Keuze genoeg waar ik ‘m kon bestellen, bij deze en gene leverancier. Allemaal thuis leverbaar, ik las nergens een verwijzing naar een winkel. Nou, dan maar zo. Maar ik had ook bedacht om zo’n themometer in pistoolvorm te kopen, die je dus op je hoofd kunt zetten. Zeker in deze tijd wel zo handig. In welke winkel zou ik die kunnen krijgen?
Geen idee. Dus maar bij diezelfde online-firma, keuze genoeg. Ook waar af te leveren, kantoor of thuis. En in plaats van dat ze nou een keurig pakketje maken met die twee dingen, komen ze een voor een, twee dagen achter elkaar, twee verschillende busjes, twee verschillende chauffeurs. Hoezo duurzaamheid? Gelukkig kwamen ze niet voor de gesloten deur, anders moet je nog gaan kijken bij de buurvrouw of elders, waar ze die dingen gedropt hebben.
Ik denk dat ik er nooit helemaal aan wen, maar ik realiseer me dat voor menigeen de pakketbezorger de belangrijkste band met de buitenwereld is en die in deze periode de eenzaamheid van velen doorbreekt.
