Blog Jo Cortenraedt

Wegdromen op TEFAF

Het is even wennen, TEFAF in juni. Het is een stuk warmer in het MECC dan in maart, wanneer normaal de beurs wordt gehouden. Te warm eigenlijk. En als je om 7 uur ’s avonds tegen sluitingstijd buiten komt, is het niet donker, maar volop zomerse zonneschijn.

In maart verovert TEFAF de hele stad. In de restaurants zie je bijna allemaal ‘kunstmensen’, maar nu zijn er ook een boel ‘gewone’ toeristen. Gelukkig bieden de terrassen extra ruimte, dus uiteindelijk krijgt iedereen te eten en te drinken.

Wat mij betreft is er wel één overheersend aspect dat hetzelfde blijft: je waant je op een soort kunsteiland, je bent ruim een week in een wereld die ver af staat van de werkelijkheid. Althans, binnen in het MECC vertoef je alle die dagen in een droomwereld, vol met de schoonheid der kunsten. Oude meesters, antiek, moderne kunst, design, juwelen, noem het maar op. Het beste van het beste wat momenteel in de wereld nog op de markt is. Je bent eigenlijk niet in het MECC, eerder in Het Louvre of het Rijksmuseum. Zo voelt het althans.

Je bent op een soort van eiland, waar alles mooi en vredig is. Even geen stikstofproblematiek, geen oorlogen, geen migratievraagstukken, geen economische crisis. Natuurlijk is dat niet de werkelijkheid. Maar ik gun het me toch om, tussen mijn werk op TEFAF door, vooral te genieten van al dat moois. Helemaal wegdromen in een prachtig landschap, een romantisch of zelfs dramatisch tafereel. Maar zo vakkundig gemaakt, dat je er volop van kunt genieten.

Prettig is ook dat er veel gelijkgestemde mensen zijn. Die ook uit zijn op een duik in schoonheid. Sommigen schaffen iets aan, heel duur of iets minder duur. Maar ook al doe je dat niet, de sensatie van al dat moois blijft hetzelfde. Er zijn natuurlijk kunstwerken waar ik weinig van begrijp, die me niet veel zeggen. Dat hoeft ook niet, daar loop je langs. Met duizenden stukken is er keuze genoeg.

Bijzonder is ook de aanwezigheid van vele nationaliteiten en dus ook vele talen. Dan is Maastricht even een wereldstad. Al is dat voor de gemiddelde Maastrichtenaar altijd al het geval. In de beginjaren van de beurs vormden de Limburgers nog een flink contingent tussen de bezoekers. Dan was het soms een soort Preuvenemint tussen de kunst. Maar dat is niet meer zo. Uit de rest van het land en de wereld is de belangstelling zo groot geworden, dat de Limburgers bijna anoniem daarin opgaan.

De meeste bekenden geven elkaar ook weer een hand, een kus. Maar sommigen houden het nog bij een boks en hier en daar loopt er nog een mondmasker rond. Al met al is het vooral een soort van thuiskomen voor zowel handelaren als klanten, en dat op zich geeft al een aangenaam gevoel.

Volgend jaar is het weer in maart, dat is al over 9 maanden. Dan wordt er weer iets moois geboren in Maastricht.

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Blog Jo Cortenraedt

,

TEFAF

Gerelateerd nieuws