Het is nog een beetje vreemd omdat je overal nog die waarschuwingen voor afstand tegenkomt, maar mijn agenda begint ouderwets vol te lopen. Vanaf half maart tot begin april was het nog een soort van quarantaine thuis, een onwerkelijke maar ook wel bijzondere periode. Alsof het luchtalarm constant afging.
Vroeg in april ging ik weer op pad, maar nog beperkt. Vooral reportages voor L1TV over telkens maar één thema: het virus. Dan ging ik bijvoorbeeld naar de begrafenis van een geliefde pastoor in het Heuvelland, wiens lichaam op een open boerenkar door de dorpen werd getrokken door enkele stevige paarden, die er bijna met de kist vandoor gingen.
En dan weer thuis. Lezen en het nieuws volgen van alle deskundigen en experts. Tussendoor de nodige video-besprekingen. Maar op een gegeven moment had ik dat wel gehad, dus ging ik dagelijks naar kantoor, om opnieuw ritme te krijgen en ook om zaken te plannen. Je moet ergens naar toe werken.
En die periode bevestigde al mijn vermoeden dat ik voor pensioen minder geschikt ben. Ik moet aan de gang kunnen. Nou, dat is nu serieus weer het geval. De nieuwe zomereditie van Chapeau, helemaal gebaseerd op LOCAL, ligt komende week in de brievenbus en winkel. Een soort post-corona-editie met vooral veel tips voor een verblijf in eigen regio.
Het werk voor L1, meer bepaald het programma Limburg Centraal gaat door, maar daar komen nog twee zomerprogramma’s bij, alle twee onder de vlag van LIMBOURGEOIS. Dan komt die mooie begintune van de Koninklijke Harmonie Sainte Cécile ook weer terug. In de week van 6 juli zenden we in vijf afleveringen een groot interview uit met André Rieu, dat we onlangs hebben opgenomen tijdens een uren durende wandeling door Maastricht. Hij had nu natuurlijk de tijd daarvoor.
En vanaf 12 juli gaan we een reisprogramma uitzenden onder de noemer ‘Op reis in eigen provincie’. Daarin gaan we op zoek naar minder bekende maar wel bijzondere plekjes in eigen streek.
‘ En die periode bevestigde al mijn vermoeden dat ik voor pensioen minder geschikt ben. Ik moet aan de gang kunnen. Nou, dat is nu serieus weer het geval.’
Tussendoor werken we aan een jubileumkrant ’75 jaar Maastricht Aachen Airport’ en ben ik nog aan een stevig boekwerk begonnen over een inmiddels overleden icoon uit deze streek. Moet begin volgend jaar klaar zijn. En er komen nog wat projecten voorbij in multimediale vorm.
Eerst had ik bij wijze van spreken teveel tijd voor de tuin, maar nu moet ik nog goed m’n best doen om daar een paar uurtjes per week voor vrij te maken. Meer zit er niet in.
Maar ik ben er blij mee. Kennelijk heb ik die ‘drive’ nodig. Vooral ontmoetingen met interessante mensen geeft het leven inhoud en dynamiek, zo ervaar ik althans. Maar niet gevreesd, ik vergeet niet ook nog wat te genieten. Zo mocht ik gaan proeven op enkele mooie terrassen voor de wedstrijd ‘Terras van het jaar’. Dit jaar wat later en ook wat beperkter vanwege al die maatregelen. Maar het feit dat bijna iedereen weer het terras opstormt, geeft aan dat ‘een terrasje pikken’ blijkbaar is uitgegroeid tot een eerste levensbehoefte.
Ik feliciteer in ieder geval Robin en Yvonne Berben met hun prachtige terras Café Sjiek in Maastricht en ook Marco en Madalena Cellini met dat typisch Italiaanse terras in Leut. En ook de winnaar van de publieksprijs Kasteel Limbricht. Het hoeft niet altijd de Côte d’Azur of Ibiza te zijn om van het leven te genieten.
