TEFAF: three white wine please
Dezer dagen beleef ik de ‘après-TEFAFdagen’. Ik ben aan het afkicken van een periode waarin de beroemde kunstbeurs in Maastricht mijn dagelijks doen en laten bepaalde.
Dat begon in het weekend van het binnenkomen van de kunstwerken tot en met de laatste dag, alles bij elkaar twee weken. We deden dagelijks verslag voor de kanalen van Chapeau, L1 en TEFAFtv.com.
‘Je zult wel doodmoe zijn’, hoorde ik zeker de laatste dagen regelmatig. Nou, dat viel wel mee eigenlijk. Want je raakt bijna in een soort van trance, of in ieder geval toch in een spirit die je veel adrenaline geeft. Je wordt fit van het werken. Klinkt voor menigeen misschien vreemd, maar ik heb toch al mensen gesproken die dat herkennen.
Het weerzien met de kunsthandelaren (van multimiljonairs tot hardwerkende kleine zelfstandigen), het TEFAF-team en vele bezoekers was weer een feest, ik kreeg er veel energie van. Het was ook bijna een vlucht in een wereld van enkel pure schoonheid, terwijl je weet dat buiten de MECC-poorten veel ellende gaande is.
De klimaatactivisten kwamen dat tot letterlijk voor de toegangsdeuren vertellen, al vond ik de wijze waarop niet getuigen van veel verfijning en nuance. Maar daar lijkt het in deze wereld sowieso niet de tijdsgeest voor, die van redelijkheid en wederzijds begrip. Je denkt wit of je denkt zwart, zo lijkt het. De pakweg vijftig tinten grijs daar tussenin, die lijken verdwenen, ondanks het ooit zo populaire boek.
Meer begrip voor elkaar, je zou denken dat dit toeneemt naarmate we elkaars taal spreken. Maar dat valt nogal tegen, al zal het niet zozeer aan de taal liggen, als wel aan de heersende doctrines en in veel gevallen misinformatie.
De bescheiden beurs van toen is uitgegroeid tot de grootste van de wereld, dankzij de durf om over de landsgrenzen heen te kijken.
The European Fine Fair Foundation lijkt een vanzelfsprekend succes, maar ik herinner me de moeizame maar gedurfde start nog goed. Het waren de initiatiefnemers van de schilderijenbeurs Pictura, in de personen van Jacques van Rijn, Rob Noortman en Jan Huynen, die in de jaren zeventig de internationale ligging van Maastricht (op het ‘balkon van Europa’) gebruikten als springplank naar een internationale kunstbeurs. Na de aansluiting van de beurs Antiquairs International (met onder meer Clemens van der Ven en Salomon Stodel) kwam de vaart er al gauw in en waar eerst begonnen werd met zo’n 20 deelnemers, zitten we nu op 270.
De bescheiden beurs van toen – veel kleiner destijds dan de grote beurzen in Parijs en Londen – is uitgegroeid tot de grootste van de wereld, dankzij de durf om over de landsgrenzen heen te kijken. Heel anders dan de nationalistische geluiden die nu overal de kop opsteken.
Het achterland van Duitsland, België en Frankrijk zorgde ervoor dat je op de beurs veel Frans en Duits hoorde, naast het Engels als voertaal. Dat is op zich nog wel zo, maar het viel me dit jaar op dat de jongeren uit die landen massaal overstappen naar het Engels, zodra ze het moederland verlaten.
In onze stand ‘Chapeau/Maastricht Region’ kregen we de hulp van jonge studenten uit onder meer Luik. Ik probeerde in mijn beste Frans de conversatie gaande te houden, maar zij schakelden al snel over naar het Engels. Nederlands leren ze in Wallonië nog altijd niet, maar Engels, dat willen ze niet missen. Hetzelfde beeld bij de Duitse studenten. Mijn pogingen om die Deutsche Sprache te praktizeren werden al gauw onderbroken door Engelse antwoorden.
In het begin van de beurs bestelde ik nog ‘drei Weis Wein’ of ‘trois vin blanc’, maar aan het einde van de week betrapte ik me op ‘three white wine please’. Nou ja, het moet dan maar, hoewel ik het toch een beetje spijtig vind, omdat ik die andere talen minstens even mooi vind.
