Volgende keer toch maar eens een kaartje kopen voor de Olympische Spelen. Hoewel, Los Angeles ligt niet in de buurt, ook niet in 2028. In ieder geval was het aanstekelijk, al die fantastische sporters uit heel de wereld, die in en rond Parijs alles gaven om het hoogste te bereiken: een medaille. Dat is nog iets anders dan een salaris van zoveel miljoen, zoals dat in de voetbalwereld tegenwoordig gangbaar is.
En als ik toch die vergelijking mag maken, de tribunes waren volgepakt met dolenthousiaste mensen die hun eigen favorieten aanmoedigden maar die in de meeste gevallen niet gingen fluiten of boe roepen, als andere atleten aan het langste eind trokken.
Uitverkochte stadions zonder agressieve toeschouwers, het kan dus blijkbaar ook. Geen rellen, geen geweld, geen hooligans. Ik heb zeker niet de hele dag voor de buis kunnen zitten kijken, maar wat ik er van meekreeg, was een en al positiviteit.
Ach, er waren een paar dingetjes die minder gewenst waren. Zoals in het begin die voetbalwedstrijden waarbij Marokkaanse supporters meenden het veld op te moeten stormen. Voetbal dus. En dan hadden we die Algerijnse vrouwelijke bokser die hormonaal wat anders in elkaar stak en met de spiermassa van een kerel elke tegenstander neersloeg. Daar moeten ze zich nog maar eens goed over bedenken bij het Internationaal Olympisch Comité.
Uitverkochte stadions zonder agressieve toeschouwers, het kan dus blijkbaar ook. Geen rellen, geen geweld, geen hooligans.
En inderdaad, die ene Nederlandse hockeyer die na de winst op Duitsland wel erg flauw reageerde op de keeper van de tegenstander. Puberaal gedrag, niet meer doen. Maar dat waren maar kleine smetjes op een groots sportfestijn, waarbij je ziet dat sport wel degelijk kan verbinden en over nationale en culturele grenzen heen kan stappen.
Al is politiek ook hier nooit ver weg. Ik herinner me nog dat ik de jaarvergadering van het IOC bezocht in Buenos Aires, destijds ter ere van de inauguratie van IOC-lid Camiel Eurlings. Achter de schermen is het ook daar vaak een spel van persoonlijke en nationale belangen en liggen zaken als corruptie en egocentrisme op de loer. Maar al met al zijn ze er wel degelijk in geslaagd om een fantastisch toernooi neer te zetten, samen met de Fransen die er alles aan gelegen waren om Parijs én Frankrijk op een positieve manier te presenteren. Chapeau, dat hebben ze goed gedaan.
Als het na dit weekeinde allemaal afgelopen is en er geen ernstige incidenten zijn geweest, dan zullen ze in de Franse hoofdstad een zucht van verlichting slaken. Want het gevaar van politiek extremisme en dientengevolge de kans op terreuraanslagen is groot bij dit soort evenementen. De Fransen zijn niet over één nacht ijs gegaan en hebben zeer zware veiligheidsmaatregelen moeten nemen om extremistische idioten de kans te ontmoeten om dood en verderf te zaaien. Dat kost heel veel geld, maar het kan tegenwoordig helaas niet meer anders.
Dat dit gevaar altijd loert, hebben we van de week ook in Wenen gezien. Jeugdige knapen uit onder meer Irak – als asielzoeker naar Europa gekomen – wilden een bloedbad aanrichten bij het concert van Taylor Swift. Gelukkig dat de Oostenrijkse politie hen te snel af was. De knapen waren destijds het islamitische regime ontvlucht om ‘bij ons’ de vrijheid op te zoeken. Maar dan zie je wel vaker dat ze op enig moment toch op het idee komen om hier namens een islamitische terreurgroep onze westerse samenleving aan te vallen. Neen, degenen die uit Irak, Syrië en naburige landen hier naar toe zijn gekomen, zijn niet allemáál die goedwillende tandarts of ingenieur die hier een nieuw bestaan willen opbouwen. We mogen wel iets minder naïef zijn.
Waakzaamheid is geboden zodat we nog kunnen genieten van al hetgeen we hier koesteren. Een prachtig sportevenement bijvoorbeeld zoals de Olympische Spelen. Waarbij, dat moet dan toch ook nog even gezegd worden, Nederland meedraait in de top van de wereld. Dus ondanks al het gekanker op de eigen regionen doen we het toch zo slecht nog niet.
