Een andere manier van werken en van leven

Ook Chapeau werkt anders in deze periode, dat is logisch. Ons kantoor houden we dicht, hooguit mag er één persoon tegelijk komen. Voor de rest werken we van huis uit, al betekent dat voor menig teamlid wel minder werk. Er kunnen immers geen relaties bezocht worden, en dat is bijvoorbeeld voor salesmensen de hoofdtaak.

Maar we gaan niet bij de pakken neerzitten, integendeel. Om te beginnen werken we aan online-berichtgeving, waarbij we inspelen op de huidige situatie, maar dan door de Chapeau-bril bekeken. Op die manier kunnen we onze zakelijke relaties en al onze lezers en volgers bedienen.

Daarnaast werken we door aan de volgende gedrukte editie, die we wel wat gaan opschuiven in de tijd. En er liggen gelukkig een behoorlijk aantal interessante projecten onder de noemer ‘content voor derden’, die een lange voorbereidingstijd kennen en die we nu al goed in de grondverf kunnen zetten.

Maar het is uiteraard wennen voor iedereen, voor mij dus ook. Om te beginnen zou ik nu het liefst dagelijks op pad zijn voor L1 om mee te doen aan de nieuwsverslaggeving rond de crisis. Maar een lichte hoest voorkomt dat nu even. Niet eens dat ik er zelf veel van merk, maar de buitenwacht heeft dat terecht liever niet. Dus hou ik me nog een aantal dagen binnen het eigen territorium, voor alle zekerheid.

De wereld is ineens heel klein geworden. Het huis, de tuin en af en toe met de hond een tocht langs of door de weilanden, daar kom ik geen mens tegen. Normaal gezien word ik geïnspireerd door de vele ontmoetingen met interessante mensen. Nu moet je via video-verbindingen dingen met je collega’s bespreken en ook met mensen met wie je normaal een fysieke afspraak zou hebben.

Daar leer je overigens ook van, want inmiddels gaat me dat aardig af en zo kun je met een hele groep toch een aantal zaken doornemen, zodat iedereen weer verder kan. Maar ik geef toe, het is niet de dynamiek waar je aan gewend bent en waarvoor je het ook doet.

Ik voel ook niet de full power, de adrenaline. De eerste dagen volg je vooral ‘de uitslagen’.  Hoeveel zijn er weer slachtoffers bijgekomen in Nederland, België, Spanje, Italië etc etc?  Maar op een gegeven moment word je ook een beetje moe van al die cijfers. Langzaamaan ga ik weer wat meer mensen direct benaderen, bellen of appen. Gewoon hoe het met hen gaat. En door de tuin wandelend merk ik – bijna tot m’n verbazing – dat de natuur zich geen bal van het virus aantrekt. De vogels maken gewoon hun nestjes, de bloemen ontluiken zoals elk jaar rond deze tijd.

Ik probeer de zaken te ordenen en heel voorzichtig vooruit te kijken. Maar je kunt weinig plannen, alleen doorstrepen. Geen afspraken in restaurants of wijnbars, zelfs niet op het terras. Mijn jaarlijkse tocht naar het filmfestival in Cannes in mei kan ik deze keer vergeten. Is uitgesteld tot nader order. Kijken of ik van de firma Booking.com nog de huur van het appartement terugkrijg. Ik concentreer me nu even op het koesteren van mijn dierbaren, ik bel degenen van wie ik weet dat ze besmet zijn, om ze moed in te spreken. En ik steek mijn collega’s een hart onder de riem bij alles wat ze doen. En dat allemaal van huis uit.

Ik denk dat ik vanavond toch een lamsboutje ga maken met rozemarijn, en daar een rode wijn bij opentrek. Gewoon even als pauzemoment.