De mondmaskers kunnen in de prullenbak, de carnavalsmaskers kunnen op
Het was de schuld van carnaval, dat begin 2020 het coronavirus in Nederland werd verspreid, zo luidde de suggestie vanuit overheidsinstellingen. En de paniek was meteen groot, met maatregelen die nu vijf jaar geleden als veel te extreem mogen worden betiteld en grotendeels onnodig.
Het carnaval barst dit weekend weer los. Het corona-virus is niet weg, maar niemand die er nog om maalt. Met de kennis van nu mogen we stellen dat de diverse overheden, gesteund door virologen en andere deskundigen, veel te hard van stapel zijn gelopen en onnodig de samenleving compleet lam hebben gelegd. Ook opvallend, de reguliere media liepen als makke schapen achter al die ‘experts’ aan en verzuimden om kritische vragen te stellen.
Daarvoor moeten we met z’n allen nog jaren een peperdure rekening betalen van vele miljarden euro’s. Grote delen van de economie lagen lange periode gewoon stil en ter compensatie gingen de regeringen over tot financiële steun. Heel schappelijk, maar in feite moeten we die gigantische investeringen nu nog altijd terugbetalen. Het geld dat er toen naar toe is gegaan, had nu bijvoorbeeld goed gebruikt kunnen worden om het hopeloos verouderde elektriciteitsnet tijdig op te knappen en uit te breiden.
De corona-lockdowns blijken achteraf onnodig te zijn geweest en hebben veel te veel geld gekost
Wat was het een paniek om aan mondkapjes zien te komen. Ze waren goud waard. De eerste Boeing 747 met een grote lading uit China (want daar wordt álles gemaakt) werd groots onthaald. Alsof het D-Day was. Goh, hebben we lange tijd met die gekke dingen rondgelopen, blijkt het nu nagenoeg geen impact te hebben gehad. Ja, voor artsen en dergelijke wel, maar niet als je naar de bakker ging bijvoorbeeld, of naar je werk.
De TEFAF-kunstbeurs moest in allerhaast halverwege worden afgebroken. Het speciale TEFAF-concert de avond ervoor ademde de sfeer van een zinkende Titanic, ook al klonk de muziek extra prachtig in de St. Janskerk in Maastricht.
Op alle TV-journaals zag je beelden van opgestapelde lijkkisten, van China tot Amerika. Het leek alsof we ineens naar de middeleeuwen terug waren gegaan en de pest was uitgebroken. Bij nader inzien blijkt het sterftecijfer weliswaar in die periode hoger te zijn geweest, doordat kwetsbare bejaarden sneller aan hun einde kwamen. Dat wil je uiteraard voorkomen. Maar door de extreme maatregelen werden de wachtlijsten voor ‘gewone’ behandelingen veel langer, waardoor bijvoorbeeld meer kankerpatiënten overleden dan gemiddeld. Want preventief onderzoek zat er even niet in. Ons gezondheidssysteem bleek er niet op berekend. Nederland had bijvoorbeeld veel minder IC-bedden dan België en liep daardoor eerder vast. Die moesten zo snel mogelijk opgeschaald worden, zeiden de geleerden in de nieuwsbulletins. Maar wat blijkt, anno 2025, dat het aantal IC-bedden in Nederland nóg verder is afgenomen, tot ruim onder de duizend voor heel het land. Weg alle goede voornemens en ook het budget dat ervoor was uitgetrokken!
Ja, ik heb ook twee keer zo’n spuitje gehad, want je wilt toch nog wat langer mee. Maar in mijn geval was het eigenlijk niet meer nodig. Ik had het virus al meteen heel gastvrij verwelkomd meteen na TEFAF, en het duurde welgeteld anderhalve dag voor ik het beestje weer uit m’n lijf had gejaagd. Dat ik een paar weken lang het verschil tussen witte en rode wijn niet meer kon proeven, vond ik nog het meest verontrustend.
Nederland loopt altijd graag voorop, dus waren wij ook nog het enige land ter wereld dat er in de eindfase nóg eens een volledige lockdown tegenaan gooide. Ook nog in de kerstperiode. Alles moest dicht, dat heeft toen menige hardwerkende ondernemer de kop gekost. Toch blijven de ‘deskundigen’ in de talkshows maar kakelen dat we vooral niet te snel de boel los moesten laten.
Ondeugend ben ik in die periode dan maar gaan tafelen over de Belgische grens, en knoopte er met rond de jaarwisseling nog een bezoek aan Wenen aan vast voor het bijwonen het beroemde Nieuwjaarsconcert. Weliswaar met mondkapje, maar toch, m’n oren en ogen waren nog vrij. De champagnebar in de Muzikverein was gesloten, maar het mocht de pret niet drukken.
Pas twee weken later werden de straten in Nederland weer vrijgegeven, toen de rest van de wereld al lang weer vrij was.
Zoveel jaar later is het voorgenomen onderzoek naar de beslissingen van de toenmalige regering nog niet gestart. Ik vrees dat er – mocht er het er ooit van komen – niet veel meer uit zal komen dan de conclusie ‘ja maar’. Niemand van de beslissers van toen zal openlijk toegeven dat er toen veelal verkeerde en vooral exorbitante keuzes zijn gemaakt.
Terwijl ik zelf zit te kuchen en te niezen op het moment dat ik dit tik, hoop ik toch dat het leven met carnaval weer volop gevierd zal worden, meteen gevolgd door het kunstspektakel TEFAF in MECC Maastricht. Geen mondkapjes, geen spuitjes, gewoon leven en genieten. Hoewel een masker met carnaval natuurlijk wél van pas zou kunnen komen, liefst in Venetiaanse stijl. Maar dat heeft dan andere redenen.
