Michelin-kansen voor Limburg
Het lijkt elk jaar nog spannender te worden, wáár de Michelin-sterren gaan vallen en soms ook verdwijnen. Het gaat tenslotte om de ‘oscars’ van de gastronomie. Maandag in Amsterdam gaat het gebeuren, dan komen de échte uitslagen naar buiten. Dus zonder vals bewerkte screenshots die afgelopen dagen rond gingen en niet van Michelin afkomstig waren, ook niet via een lek. Het kan best zijn dat sommige genoemde restaurants in de prijzen vallen, maar andere dan weer niet, en dan is dat erg vervelend voor die chefs die door dit soort fake news al in de wolken klommen. Jammer ook dat sommige media willens en wetens dit soort nepnieuws toch voor waar publiceerden, terwijl ze in feite al wisten dat het om onjuiste informatie ging en derhalve door Michelin ook krachtig werd tegengesproken. Kennelijk is de sensatielust bij sommige journalisten sterker dan de drang om feiten weer te geven.
Ik beperk me tot Limburg en dan constateren we dat vorig jaar al een mooie sprong gemaakt werd van 13 naar 15 sterren. Er kwamen 2 sterren bij voor Julemont in Château Wittem, 1 ster bij voor Atelier, en er ging 1 ster af bij Valuas.
Dit jaar beginnen we in feite met een handicap, want het 2-sterrenrestaurant Sabero van Nico en Sonja Boreas in Roermond is gesloten. Ze zijn nu pas een paar weken open op hun nieuwe ‘huisadres’ in Leende. Dat zal wellicht te vroeg zijn voor Michelin om er überhaupt een oordeel over te kunnen vellen en los daarvan, die twee sterren zijn dus sowieso voor Limburg verloren gegaan. Willen we gelijk blijven, dan moeten er dus minstens twee bijkomen, en nóg meer als we ook nog verder willen groeien.
Dan moeten er ook nog eens geen afvallers zijn, dus erg lastig allemaal. In een periode van veel personeelswisselingen of te weinig handjes in de keuken is het al een forse opgave om die ster te behouden. Dat valt voor een deel op te vangen door genoegen te nemen met minder couverts, om zo de kwaliteit op peil te houden. Dat besef is er ook wel, laten we daarom hopen dat er geen nieuwe teleurstellingen volgen dit jaar.
Ik weet zeker dat bij al deze chefs in Limburg tot maandagmiddag de zenuwen door de keel gieren.
En dan is er een aantal zaken dat echt bewust toewerkt naar de topkwaliteit die overeenkomt met een ster. We gaan van noord naar zuid. Restaurant Brienen aan de Maas heeft al lang een ster. Chef René Brienen heeft recent het aantal couverts teruggebracht vanwege krapte in de keuken én om het sterrenniveau toch te kunnen leveren. Bij Valuas in Venlo zijn ze vastbesloten om na het verlies van vorig jaar alles eraan te doen om die ster weer terug te halen. Maar chef Eric Swaghoven rekent er voor dit jaar nog niet op, want zo snel komt Michelin doorgaans niet terug van een beslissing, dat heeft tijd nodig. In Weert zien we een stabiele ster bij Jan Marrees en een stijgende lijn bij restaurant Flavours van chef Ron Lemmens. Die verdiende eerst een Bib Gourmand voor een prijsvriendelijke kaart, maar is dat niveau in ieder geval niet alleen qua prijs maar ook qua producten en bereiding ontstegen en kruipt voorzichtig als outsider richting het rijtje kanshebbers.
Al enkele jaren een serieuze kanshebber is chef Jeroen van Gansewinkel van restaurant Damianz in het Arrest Hotel in Roermond. Hij heeft in het verleden al eens een ster gekookt bij Cucina del Mondo in Heerlen en krijgt alle kansen van hotelondernemer Rob Polman om met zijn team culinair te scoren. Nu moet je bij Michelin soms lang geduld hebben, zoals bij Atelier, bij andere gaat het dan weer sneller. Dat blijft gissen. Hoe dan ook mogen we Van Gansewinkel tot de toppers rekenen gezien zijn focus en vakkennis. ONE en Da Vinci lijken qua performance minstens stabiel te blijven.
Verder naar het zuiden maken we een bocht naar Ubachsberg waar Robin van de Bunt hoopt zijn vader op enig moment te kunnen evenaren met een tweede ster. De flinke verbouwing heeft alvast veel schwung in de zaak gebracht, al is dat voor de inspecteurs op zich geen graadmeter, die kijken vooral naar het bord. Het zal maandag moeten blijken of De Leuf door Brussel nu al geacht wordt constant op dat extra hoge niveau te zitten of dat het groeiproces nog wat verdere evolutie nodig heeft.
Guido Braeken is in restaurant Julemont in Château Wittem nog aan het bekomen van zijn twee knallende sterren van vorig jaar, daar moeten we nu niet denken aan het allerhoogste, namelijk drie sterren. Maar wie weet ooit wél. Even verderop zit de heel ervaren equipe van Brut172 in Reijmerstok, onder leiding van het natuurtalent Hans van Wolde. Alleen hij en ook een keer Nico Boreas hebben ooit een jaar in de echte interne procedure van Michelin voor 3 sterren gezeten. Alle twee net niet gehaald destijds, maar de kansen zijn zeker nog niet verkeken. Maar 3 sterren kunnen echt wel lang duren, daar moet je elke dag aan bouwen. Als het überhaupt lukt om dat niveau te halen, dan is het maar enkelen gegeven om dat elke dag opnieuw weer vast te houden. ‘A hell of a job’. Het zou twee jaar na die eerste twee sterren bij Brut normaal gezien wat vroeg zijn, al is niets uitgesloten.
In Valkenburg loopt Sven Nijenhuis zich warm in zijn nieuwe Ambrozijn al zou een ster in dit stadium een verrassing zijn. Sowieso goed om zijn ontwikkeling in de gaten te houden.
Eindigen we in Maastricht, dat de gemeente Gulpen-Wittem vorig jaar aan zich voorbij zag gaan met maar liefst 5 sterren (Brut**, Julemont** en Atelier*). Maastricht steekt daar relatief pover bij af met 1 ster voor Tout à Fait, Beluga en Rantree, zaken die er hard aan getrokken hebben het afgelopen jaar om dat niveau vast te houden. Momenteel hunkeren maar liefst drie andere zaken óók naar een ster. Zoals Gilbert von Berg met zijn Studio in Wyck-Maastricht. Zijn keuken is in ieder geval spraakmakend en onderscheidend. Een ándere stijl hanteert Timo Reichelt, die als een jonge ongeduldige hond te keer gaat in Au Coin des Bons Enfants. Een meer klassieke keuken met toch onverwachte smaakcombinaties. Zijn droom is om de ster die ‘de Coin’ ooit had, weer terug te halen. En tenslotte Château Neercanne, het statige en tegelijk sfeervolle kasteel dat decennia lang de ster met trots heeft gedragen en enkele jaren geleden tot grote teleurstelling kwijtraakte. De ervaren chef Robert Levels werd een kleine twee jaar geleden ingevlogen met als doel om die ster weer terug te veroveren. Dat betekent een flinke druk op de schouders, waar je mee om moet kunnen gaan. Drie Maastrichtse sprinters die in één rechte lijn op de streep afstormen. Spannender kan het nauwelijks worden. Ga er maar aanstaan Michelin om de juiste keuzes te maken!
Ik weet zeker dat bij al deze chefs in Limburg tot maandagmiddag de zenuwen door de keel gieren. Niet iedereen zal in de prijzen vallen, maar er liggen aardig wat kansen genoeg voor onze regio. We gaan zien wie de bal dit jaar al in het net kan schieten, en wie nog wat geduld moet hebben.
