In m’n zwembroek op de cover?
Linda de Mol in een zwarte bikini op de cover van haar eigen magazine Linda. Of dat kan, dat was de vraag bij een discussie op social media maar ook bij ‘serieuze’ media. De discussie ging niet zozeer of iemand van 56 jaar strak genoeg is voor een dergelijke fotoshoot. Maar eerder of het kennelijke statement tegen de gewoonte van veel bladen om altijd maar van die jonge strakke dames als model te gebruiken, wel voldoende was. Volgens sommige kritische, meer feministische stromingen moeten bladen ook durven om vrouwen met een minder ‘ideaal’ lijf te portretteren. Bovendien moet het eens afgelopen zijn met die reclame voor make up, voor anti-rimpelcrème, voor afslankprogramma’s enzovoorts.
Niet alleen in de lang niet altijd genuanceerde social media was het een heet hangijzer, ook op de ‘kwaliteitssite’ NOS.nl. Blijkbaar voelen nogal wat vrouwen zich opgelaten met al die slanke mooie modellen die her en der in glanzende bladen en in reclamecampagnes verschijnen. Alsof zij dan minder zou zijn. En jawel, daar valt het oh zo populaire woord weer: discriminatie.
Tja, ik snap het allemaal wel. Maar van de andere kant, dat moeten de dames toch zelf weten, hoe ze met hun lichaam om willen gaan. De een traint zich het zweet uit in de sportschool, de ander gaat liever naar de frituur. Maar ik vind wel dat we iets mooi of niet mooi mogen vinden, esthetisch of minder esthetisch. Om dus die bladen proberen te dwingen om de ranke modellen te weren, het gaat me te ver. Je hoeft zo’n blad niet te kopen als je niet wil. En ik ken ook vrouwen in de leeftijd van Linda de Mol die er een stuk strakker uitzien, omdat ze er helemaal naar leven. Dat moeten ze dan weten, laat ze toch.
Constant dat oordelen wat mag en niet mag, het loopt tegenwoordig uit de hand. Bij Chapeau doen we af en toe een modeshoot en dan nemen we wel degelijk een fotomodel. Over de smaak kun je dan nog twisten, maar een zekere schoonheid, tja, daar letten we wel op. Waar ik trouwens zelf fel in ben, dat is dat we geen uitgemergelde modellen nemen. Die ziekelijke trend in de modewereld om meisjes te laten verhongeren zodat ze maatje 32 kunnen dragen, ja, dat vind ik vreselijk en ongezond. Triest voor die meisjes. Zo’n types passen ook niet bij een bourgondisch blad als Chapeau. Maar het andere uiterste hoeft ook niet, althans niet voor de functie waar wij die fotografie voor organiseren.
Maar je kunt niks meer doen of zeggen, of er is wel ergens een actiegroep of een platform om je de les te lezen. Her en der verschijnt er op het internet een soort van gedachtenpolitie die wil bepalen wat kan en wat niet kan. Welk beeld nog op een sokkel mag blijven staan en welk niet. Welke openbaar persoon nog past binnen het gestelde profiel. Die trend bedreigt de vrije meningsvorming die wij in het westen gewend zijn.
Je bent in bepaalde kringen bijvoorbeeld al fout als je wit geboren bent. Met een witte huidskleur bedoel ik. Dan moet je je eigenlijk vanuit je wieg al beginnen te schamen van wat je verre voorouders ooit hebben uitgespookt. Dan moet je de rest van je leven vooral nederig zijn en boete doen.
Ik las van de week ergens dat in bepaalde ‘progressieve kringen’ zelfs klassieke muziek niet meer echt kan. Want die is voornamelijk voortgebracht door witte, uit Europa afkomstige componisten.
God allemachtig, ik word er zo langzamerhand erg moe van, die simplificatie. Zonder ruimte voor diepgang en correcte informatie. In Iran heb je sinds de islamitische revolutie een speciale politie-afdeling die toeziet op het naleven van de streng religieuze regels. Vrouwen moeten altijd gesluierd gaan en mogen vooral ook niet met ‘vreemde mannen’ praten. Homo’s en joden hebben daar al helemaal niks te zoeken, anders verdwijnen ze in het cachot.
We moeten oppassen dat we niet zoveel op z’n kop gaan zetten dat we daarmee ook onze hard bevochten vrijheden kwijtspelen aan mensen die ons hun gedachten willen opleggen.
Laat Linda met rust. Het zou niet mijn keuze zijn, maar als zij zo nodig in haar bikini in haar blad wil verschijnen, moet zij dat weten.
Ik heb er natuurlijk over nagedacht maar ter geruststelling kan ik bij deze melden dat ik niet in mijn zwembroek op de cover van de komende Chapeau ga verschijnen. Hoewel, als ik het wel zou doen, welke principiële discussie zou ik daar dan weer mee uitlokken?
