Irritante geluiden

Terwijl de vogels met hun prachtig gezang de lente inluiden, constateer ik een toenemend aantal irritante geluiden die de stilte van de natuur doorkruisen. Ik ben geen kluizenaar en hou van plezier. Maar het is een samenleving vol lawaai geworden.

Dat begint thuis met de huishoudelijke apparaten. De fabrikanten hebben gemeend een extra service te moeten geven door in al die machines een piepgeluid te plaatsen als signaal dat het wasprogramma voorbij is. En zo beginnen dus om de haverklap de afwasmachine, de wasmachine en de wasdroger te piepen. En niet met mooie muzikale piepjes of een fragment van Mozart, nee, met de meest irritante metalen geluidjes die pas ophouden als je op de knop UIT drukt. Ik erger me daar aan. Heb gezocht naar mogelijkheden om die machines het zwijgen op te leggen. Ik wil namelijk zelf wel bepalen wanneer ik begin met uitruimen, dat hoeft dat apparaat mij niet te commanderen. Maar ik heb nog geen oplossing gevonden. Tja, de stekker eruit trekken, maar dan doet ie helemaal niks meer.

Nee, dan gaan het in de tuin beter. Ik ben overgeschakeld op een robotgrasmaaier, die hoor je praktisch niet. Héérlijk. En net zo eigenwijs als z’n baas, die volgt z’n eigen weg. Apparaten zoals heggenscharen op accu, dat is ook een geweldige uitvinding. De buren worden steeds blijer met mij. Nou ja, dat kan tegenvallen. Want de overbuurman is een fervent doe-het-zelver die accu-apparaten nog niet ontdekt heeft. Die laat z’n motormaaier en andere machines graag op volle toeren draaien. En dat in een gebied dat tot ‘groene zone’ is uitgeroepen.

De fabrikanten hebben gemeend een extra service te moeten geven door in al die machines een piepgeluid te plaatsen als signaal dat het wasprogramma voorbij is.

Het landschap in die groene zone is prachtig en als het stil is, dan hoor je inderdaad de vogels zingen. Dat er af en toe een boer met een tractor door de wei rijdt, dat is logisch in een boerendorp. Maar de motorcrossers die de wandelpaden onveilig maken, de over de weg passerende motorrijders die aan het toeren zijn en in veel gevallen hun motorgeluid hebben opgevoerd tot het niveau van een vliegtuig, de pickup-cars waarvan de uitlaat is aangepast naar meer decibels, je vraagt je af waarom de mens behoefte heeft aan zoveel lawaai dat nergens voor nodig is. Zo’n motorrijder vraagt zich kennelijk nooit af wat dat voor de mensen betekent, als die door de dorpstraten heen scheurt.

Ik begrijp dat autowegen nodig zijn en dat die lawaai veroorzaken. Langs denderende treinen maken nu eenmaal ook veel geluid, maar dat dient nog ergens voor. En ja, vliegtuigen brengen ook al geen rust. Al hoop ik dat de techniek steeds verder gaat om al die machines stiller te maken.

Maar lawaai dat geen enkel doel dient, dat vind ik nog het ergste. Als ik in de supermarkt ben, dan ontkom ik niet aan harde popmuziek uit de luidsprekers die in het plafond zitten. Zou elke klant dat leuk vinden? Of heeft een of andere marketeer bedacht dat die ‘vrolijke tonen’ de klant verleiden tot meer aankopen dan gepland?

Het lijkt erop dat we stilaan bang zijn voor de stilte. Ik zie heel veel jongeren de hele dag met van die witte oortjes lopen. Die hebben constant muziek aanstaan. Het voordeel is dat anderen er geen last van hebben. Maar zij hebben ook geen sociaal contact meer met hun omgeving. Nog los van het feit dat ze op de fiets dan ook geen naderende vrachtwagen meer horen.

Op bouwplaatsen hoor je tegenwoordig luide rockmuziek of smartlappen door de straten schallen. In Maastricht restaureren ze momenteel de Onze Lieve Vrouwe Basiliek. Vanaf de stellages dreunt de meest platte muziek door de straten. God allemachtig.

Dat vind ik een van de zaligheden van Venetië, dat het er zo stil is, ondanks de toeristen. Je hoort geen auto’s want die zijn er niet. Ik vind die stilte een sensatie. Maar ik moet wel toegeven dat ik er eerst naartoe moet vliegen. Probeer maar eens consequent te zijn in het leven, dat valt nog niet mee.