Allerzielen of Halloween in de kerk?

 Het zijn nogal speciale dagen die we nu beleven. Ja, die verkiezingen natuurlijk. We houden ons hart vast. Dat in het machtigste land ter wereld de democratie een theater is geworden. Vooral de grofheid voelt bijzonder onprettig aan, want dat is een eigenschap die doorgaans niet verbonden wordt aan intelligentie. We kunnen er mee lachen of huilen, maar we hebben er geen invloed op. En de alternatieven bij de grootmachten zijn nog veel erger. De doodenge Poetin en die uitgestreken Xi, die Rusland en China in hun macht hebben, daar moeten we het zeker niet van hebben.

Ik ben nu gestopt het met lezen van de analyses achter de aanloop van de presidentsverkiezingen in Amerika. Ik merk een zekere metaalmoeheid bij mezelf, ook al besef ik hoe belangrijk de uitslag gaat worden.

En hoe extreem de uitspraken van de kandidaten soms ook zijn, er is toch nog iets van een geruststellende gedachte, namelijk dat de mensen er omheen doorgaans toch een wat matigende invloed hebben.

Zo heb ik traditiegetrouw bloemen gebracht naar het familiegraf. Van die grote witte chrysanten, echte bollen, je ziet ze nauwelijks meer.

Opvallend trouwens dat de grote Amerikaanse televisiestations een veel kleinere rol spelen dan voorheen. Het zijn nu bijvoorbeeld podcasts die het grote publiek bereiken. Dat zegt heel veel over hoe de mediawereld verandert. Want ondanks dat we het een gek land vinden, als het in Amerika begint, dan zullen we dat vroeg of laat hier overnemen.

Tussen al het verkiezingsnieuws door doe ik vooral de dingen die ik van belang vind. Mijn eigen werk en uiteraard ook m’n privé-leven. Zo heb ik traditiegetrouw bloemen gebracht naar het graf van mijn ouders en jongere zus. Van die grote witte chrysanten, echte bollen, je ziet ze nauwelijks meer. En lampjes met kaarsjes erin. Immers, we vieren Allerheiligen en Allerzielen en dan gaat de aandacht vooral naar degenen die er niet meer zijn.

Maar als ik op het kerkhof rondloop, dan staan er minder bloemen dan in het verleden. Er zijn zelfs minder graven, een behoorlijk aantal is ‘geruimd’. Dat wordt gedaan als na zoveel jaar het huurcontract niet meer verlengd is, omdat niemand er meer voor wil betalen. Wat er gebeurt met de overblijfselen van de overledenen, geen idee eigenlijk.

Trouwens, het bijbehorende kerkgebouw staat ter discussie, of het nog wel open kan blijven, Immers, er gaan steeds minder mensen naar de vieringen en dat is op den duur economisch niet meer vol te houden. Een kerk kost aardig wat geld aan onderhoud en als er geen gelovigen meer zijn, dan raken de inkomsten op.

Ik zit er enigszins gespleten in. Enerzijds loop ik die kerk ook niet plat, anderzijds zou ik het spijtig vinden als die gesloten moet worden. Wat gebeurt er dan bijvoorbeeld met het kerkhof, met de graven? Waar moet ik dan met m’n chrysanten naar toe, ter nagedachtenis aan mijn dierbaren?

Misschien moet je het zoeken in een gecombineerde functie. Zoals in een van de kerken in Maastricht. Daar wordt nog wel eens een dienst opgedragen, maar tegelijkertijd is het de repetitieruimte van PhilZuid. Die combinatie van religie en cultuur is best te doen. En voor mijn part maken er meerdere religies gebruik van, hoewel dat voorlopig wel een brug te ver zal zijn.

De jongere generatie zal misschien eerder denken aan een leuk Halloweenfeest in zo’n kerkgebouw, maar ja, dat voelt ook een beetje dubbel. Immers, de skeletten liggen al achter het gebouw onder de grafzerken. Laat die maar met rust.