Je voelt je bijna schuldig. Terwijl in Limburg de mensen in de ellende zitten na dagen van ongekende regenval, zit je zelf aan de Côte d’Azur in de warme zon. En af en toe in de filmzaal waar het ook droog is.
De tegenstelling is groot. Onderweg naar het zuiden beloofden de enorme hoosbuien die de Route du Soleil op plaatsen half blank zetten, niet veel goed, maar voorbij Orange brak wel degelijk die oranje zon door en liepen de temperaturen snel op. Inderdaad, dit deel van de Franse zuidkust heeft een bijzonder klimaat, dat zich niks aantrekt van wat er in de rest van het land en daar omheen gebeurt.
Met 30 graden is het te eigenlijk warm om stevig te werken, zeker als je wilt voldoen aan een aantal dresscodes voor diverse evenementen.
Het filmfestival in normaal in mei en dan is de ervaring qua weer wisselend. Meestal wel aangenaam rond de 20 en 25 graden met vaak zon. Maar soms ook flinke plensbuien, dan hou je de voeten niet droog. Dat is niet altijd gunstig, maar ik merk dat die periode toch beter is dan juli. Met 30 graden is het te eigenlijk warm om stevig te werken, zeker als je wilt voldoen aan een aantal dresscodes voor diverse evenementen.
Maar niet getreurd natuurlijk, want alles beter dan dat je huis onder water loopt of zoals op een aantal plaatsen in Wallonië en Duitsland zelfs wegspoelt. Het menselijk leed is daar niet te overzien.
Het 74e filmfestival van Cannes is vanwege Covid-19 zeker geen normale editie. Veel minder festivalgangers, van journalisten tot distribiteurs. Toch loopt het evenement qua programma aardig door en gaan hier de nodige nieuwe producties in wereldpremière. Het voordeel is dat er geen gedrang is in de perszaal zoals andere jaren, en in je favoriete restaurants is er doorgaans plaats. Ondanks dat het op straat behoorlijk druk is, maar dan met toeristen. Vooral uit Frankrijk, maar je hoort zeker ook Nederlanders, Belgen en Duitsers.
Grote afwezigen zijn de Amerikanen. Slechts mondjesmaat zijn ze naar hun anders zo favoriete festival afgereisd, en dat merk je overal. Zij drukken doorgaans een stevige stempel op dit mega-evenement. Helemaal afwezig is Hollywood niet, zeker niet in de competitie voor de Gouden Palm. Zo presenteerde Sean Penn hier zijn nieuwe film ‘Flag Day’ die hij niet alleen regisseerde maar waarin hij samen met zijn dochter Dylan tekent voor de hoofdrollen. Ze spelen een heuse vader-dochterrelatie op het Amerikaanse platteland.
De geroutineerde Penn vertelde op de persconferentie over de coronaperiode waarin hij grote testprogramma’s opzette in arme wijken. ,,Onder Trump kregen we van de overheid geen enkele ondersteuning, dat veranderde pas toen Biden in het Witte Huis kwam.’’
De succesvolle acteur Matt Damon kwam niet alleen naar Cannes voor zijn rol in de film Stillwater, die deels in Amerika en deels in Marseille werd gedraaid. Ook nam hij anderhalf uur de tijd voor een ‘rendez-vous’ met het publiek om te vertellen over zijn vak. ,,Het is een heel hard beroep waar maar weinigen succes hebben. Nu ik zover ben, wil ik graag jongere mensen met praktische tips helpen om verder te komen.”
De ‘eeuwige’ Franse ster Catharine Deneuve, op wie de vergankelijkheid nauwelijks invloed lijkt te hebben, lichtte haar rol toe in de film ‘Le Bon Vivant’, waarin haar filmzoon kanker blijkt te hebben. Geen vrolijke maar wel diepgaande film. ,,Ik heb in deze periode van pandemie veel geleerd over het leven”, zei Deneuve. ,,Je gaat dingen weer anders bekijken, ik hoop dat we er uiteindelijk beter uitkomen.”
Dit weekend loopt het festival ten einde en worden de prijzen uitgedeeld. Na een jaar zonder festival heeft Cannes in ieder geval doorgebeten en kon er met veel moeite en allerlei maatregelen nog een editie worden georganiseerd. Maar iedereen smacht hier naar een normale editie volgend jaar mei, en dan ook nog een jubileumjaar, namelijk het 75e filmfestival. Hopelijk dan zonder allerlei restricties.
