Een kerstmis zonder lockdown
Wat heerlijk dat we in deze kerstperiode weer ons normale leven kunnen leiden, zonder lockdown. Een jaar geleden zaten we in een heel merkwaardige situatie. Het kabinet-Rutte besloot tot de zoveelste lockdown, want anders zou de gezondheidszorgen ‘bezwijken’. Dat betekende dat het maatschappelijk leven werd platgelegd, winkels en restaurants dicht gingen en allerlei bijkomende beperkingen golden om zoveel mogelijk menselijk contact te mijden.
Wat bleek echter, de rest van de wereld volgde Nederland niet. In Den Haag vonden ze dat nogal vreemd, want daar meent men doorgaans de wijsheid voor de hele aardbol in pacht te hebben.
Voor winkeliers en horeca-ondernemers pakte het dramatisch uit. Juist in de periode dat de beste omzet geboekt wordt, kwam er nu geen euro meer binnen. Toegegeven, de regering heeft daarna ruimhartig financiële steun verleend, maar dat heeft de staat en dus uiteindelijk de belastingbetaler wel vele miljarden euro’s gekost.
Los van de materiële schade was er ook veel psychisch leed. Het normale menselijk contact, juist in de koude winterperiode zo van belang, werd aan banden gelegd, de mensen konden niet meer uit. Vooral voor de jeugd was dat heel pijnlijk. Dus is er rond de feestdagen vooral veel gewandeld, er viel weinig anders te verzinnen.
We kunnen nu rustig stellen dat de regering een blunder van jewelste heeft begaan om tot half januari het leven lam te leggen. Want nergens anders bleek dat nodig te zijn. Maar dat gaat geen minister nu nog toegeven, ze kijken wel uit. En ze bleven maar beweren dat het niets te maken had met het tekort aan intensive care-bedden dat door bezuinigingen structureel is ontstaan.
Intensive care-arts Diederik Gommers ontpopt zich nu als roekeloze autorijder
Omdat we ons niet helemaal aan de ketting wilden laten liggen, gingen wij Limburgers massaal de grens over, richting Düsseldorf, Aken, Luik en Hasselt. Voorzien van de nodige vaccinaties en mondkapjes konden we daar wél gewoon een café of restaurant bezoeken en de winkels binnenlopen voor een kerstcadeau. Heel spijtig voor de Nederlandse middenstanders, maar de behoefte was er nu eenmaal.
Zelf vertrok ik na kerstmis nog naar Wenen voor het beroemde Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker, dat ik als uitverkorene mocht meemaken. De reis was niet eenvoudig want ik moest voorzien zijn van een booster, van uiteraard mondkapjes en van testbewijzen, om de twee dagen een nieuwe. Maar omdat zo’n kans zich waarschijnlijk maar één keer in mijn leven voordoet, deed ik dat allemaal. En eenmaal in Wenen kwam ik terecht in een stad waar het een en al kerstsfeer was met veel volk op straat, in de winkels, in de bars en restaurants. In de prachtige concertzaal Musikverein moesten we weliswaar met mondkapjes zitten, maar het genot van de schitterende muziek was er niet minder om. Terug thuis kwam ik weer in een land dat je toen kon vergelijken met wat de Chinezen nog veel langer hebben meegemaakt, een totaal gesloten samenleving. Ik ben blij voor de Chinezen dat de regering daar ineens door de knieën is gegaan na heftige protesten, waardoor de situatie eindelijk begint te normaliseren.
Ik dacht nog aan die trieste decembermaand, toen ik recent een artikel las over intensive care-arts Diederik Gommers, die destijds als vertegenwoordiger van zijn branche zowat elke avond in een tv-show pleitte voor strenge lockdowns. Want er waren te weinig ziekenhuisbedden. We moesten heel voorzichtig zijn, zo meende hij. Maar wat las ik nu, hij heeft zich ontpopt tot televisiepresentator die samen met ene Emma Wortelboer de gevaarlijkste wegen in de wereld opzoekt om daar overheen te scheuren. Dat was het format voor het tv-programma. Hij legde ook uit waarom ze hem gekozen hadden. „Ik heb een roekeloze rijstijl. Mensen die met mij meerijden vinden altijd dat ik te hard rij, ietwat gevaarlijk zelfs, haha.”
Ik vind het niet om te lachen, als ik dat hoor uit de mond van een intensive care-arts. Die zou toch beter moeten weten. En ik word al helemaal niet vrolijk als ik erbij bedenk dat hij destijds een van de degenen was, die besloten om ons wekenlang ten onrechte helemaal in de gordels vast te binden.
