Supporters als eigenaar van voetbalclub
Die hadden dat even mooi voor elkaar, die twaalf voetbalclubs uit Engeland, Spanje en Italië, om voortaan alleen nog maar onder elkaar te gaan spelen. Slechts een paar anderen mochten dan nog aanschuiven. Dan konden ze lekker het grote geld verdienen, zoals onder meer de beloofde 3,5 miljard van de Amerikaanse bank JPMorgan.
De Super League, dat zou het gaan worden. De rest werd verbannen naar het nationale toneel, over de grens hadden ze niks meer te zoeken. Voetbal draait al veel te veel om geld, maar nu werd het helemaal erg. Real Madrid, Manchester City en Juventus die zich gedragen als multinationals. Meestal eigendom van een of meer superrijken die bepalen wat er moet gebeuren.
Voor de beste spelers worden honderden miljoenen neergeteld, daar kunnen normale clubs helemaal niet bij in de buurt komen. En dus is er dat vertekende beeld van vandaag de dag. Het is niet zo dat Manchester betere voetbaltalenten uit eigen stad levert dan bijvoorbeeld Brussel of Amsterdam. Maar de beurs van de eigenaar is zó groot, dat ze gewoon de beste spelers ter wereld kunnen kopen. Die vervolgens schaamteloos veel van die miljoenen in de zak steken, terwijl de supporters die hen toejuichen, elke week moeten zien of ze rond komen met hun arbeidersloontje of uitkering. Want Liverpool is nou niet bepaald een van de meest welvarende steden in Europa.
Stuk voor stuk kropen ze terug in hun hok, die Arabische oliesjeiks en Amerikaanse miljardairs die de clubs als een privé-spelletje behandelen.
Ik gun iedereen het zijne en talent mag extra beloond worden. Maar waarom een goede voetballer honderd keer meer verdient dan een goede musicus of timmerman, is mij nooit duidelijk geweest. Het worden doorgaans verwende mannetjes die al lang niet meer met beide benen op de grond staan. Uitzonderingen daargelaten.
Maar in hun pokerspel hadden de bazen van de rijkste clubs deze week toch even een vergissing gemaakt. Arrogant kondigden ze aan dat zij de Europese voetbalbond UEFA bij het afval dumpten en dat al die aangesloten club het verder konden vergeten. Alleen de superrijkste verenigingen mochten nog meedoen in hun zelf bedachte buitenaardse Super League. Máár, daar hadden ze toch buiten het voetvolk gerekend. De supporters van Chelsea, Liverpool en andere clubs gingen de straat op. De kaartjes dreigden zó duur te worden, dat ze zelf niet meer op de tribunes konden gaan zitten. Ze lieten duidelijk verstaan dat de club van hun was.
Nou, daar hadden de VIP-bestuurders niet op gerekend. Stuk voor stuk kropen ze terug in hun hok, die Arabische oliesjeiks en Amerikaanse miljardairs die de clubs als een privé-spelletje behandelen. JPMorgan droop met de beloofde 3,5 miljard af.
Het zou wel eens de aanzet kunnen zijn voor een gezondere voetbalwereld. Premier Boris Johnson kwam met een goed idee. Om een wet te maken waarin de supporters de meerderheid van de aandelen in bezit hebben. Nou, dat is zo gek nog niet. Die Johnson is wat speciaal met z’n verwarde haarcoupe en z’n Brexit, maar hij heeft wel doorgepakt bij het vaccineren. En ook dit plan getuigt van realiteitszin. Er kan nóg zoveel met miljoenen miljarden worden gesmeten, inclusief alle steeds duurder wordende tv-rechten, zonder supporters gaat het niet. En die ruiken nu de macht.
Ik was eens op een jaarvergadering van de UEFA in Boedepast. Werd meegenomen door wijlen Jeu Sprengers uit Venlo, die penningmeester was van dit machtige instituut. Hij waarschuwde me voor mannen als Platini en Blatter, die volgens hem niet zuiver op de graat waren. Dat bleek ook naderhand bij al die corruptieschandalen. Ook daar heeft het grote geld in het verleden geleid tot heel wat gesjoemel. Voor geld en macht zijn nog altijd velen bereid om hun moraal weg te stoppen.
Als de supporters eigenaren worden van de clubs, dan kunnen ze ook in Europees verband meteen schoon schip maken.
Voetbal hoort toch vooral om het spel te gaan en niet in de eerste plaats om de knikkers.
