Op naar het vaccin
Een onstuimige week was het. Gisteravond met het onweer zeker. Als tuinliefhebber was ik er blij mee, als terrasliefhebber niet. Het is ook nooit goed voor iedereen.
Begin van de week was ik op Antwerp Airport. Ja, die bestaat. De Hasseltse luchtvaartondernemer Philippe Bodson presenteerde er z’n Embraer-privé-jets die nu ook wekelijks vanaf Brussel naar Ibiza gaan vliegen. Met aan boord ouderwets comfort, plus champagne. Ik kon met een persvlucht mee van Brussel naar Antwerpen, maar verkoos om met de auto naar de havenstad te rijden, dan kon ik op de terugweg nog voor een afspraak langs Hasselt. Die 20 minuten vliegen geloofde ik wel, andere keer.
De Vlaamse minister van mobiliteit Lydia Peeters was ook bij de persbijeenkomst om de kleine vliegvelden van Vlaanderen een hart onder de riem te steken. En aangezien het programma voorzag in een demovluchtje via de kust naar Antwerpen, was ze dan maar mee aan boord gegaan. Zonder besef eigenlijk. Dat heeft ze geweten. De groengezinde partijen en de Vlaamse pers vonden dat ze een doodzonde had begaan. Je neemt voor een afstand van 40 kilometer toch niet het vliegtuig. Kan hélemaal niet. Nee, op zich niet, maar dat lag even anders. Het was ook niet de opening van een lijndienst Brussel-Antwerpen. Bodson wilde gewoon trots z’n nieuwste toestel laten zien. En dan maar even een stukje laten vliegen. De minister wilde beleefd zijn. Dezelfde luchtvaartondernemer haalde in maart met gecharterde 747’s al miljoenen mondkapjes vanuit China naar Luik, waardoor België veel eerder dan Nederland al ruim voorzien werd. Maar Peters had de politieke antenne even uitstaan. En werd meteen gescalpeerd. Dat is het huidige politieke klimaat van ‘framing’.
‘Want ondanks die ellenlange processie van opiniestukken, columns en tweets, waarin we in een bijna Jehova-achtige stijl worden toegesproken vooral niet te vroeg te herbeginnen aan het normale leven, komen wel degelijk goede berichten binnen.’
Datzelfde geldt voor het thema discriminatie, dat deze week zelfs corona van de eerste plaats verdrong in het nieuws. Inderdaad, er kan niet genoeg gedaan worden om dat tegen te gaan. Maar wat spijtig dat alle vredelievende demonstranten te weinig aandacht kregen, omdat radicale betogers (van wit tot zwart) een aanleiding zochten om ernstige vernielingen aan te richten. Ik kan daar geen begrip voor opbrengen. En dat er een beeld van een slavenhandelaar omver wordt getrokken, ja, dat kan ik nog volgen. Maar om de standbeelden van Winston Churchill ook maar meteen aan te vallen, de man die mede ervoor gezorgd heeft dat de Tweede Wereldoorlog gewonnen werd van de nazi’s en dat er een einde kwam aan de genocide op de Joden, nee, dat geeft aan dat veel nuances in de discussie weg zijn. Het doel is goed, een einde aan alle vormen van discriminatie, maar de extremistische types lijken het over te nemen van de gematigden. Hier en daar wordt het een bijna religieuze beweging. Een aantal ‘witten’ heeft al op de knieën gezeten om hun spijt te betuigen over wat hun voorouders op hun geweten hebben gehad. Daar was ik niet bij, ik heb alleen als misdienaar ooit op m’n knieën gezeten. Ik ben niet verantwoordelijk voor de daden voor mijn verre voorvaderen. Wie waren dat trouwens? Ja, blank, maar alleen maar Nederlands met een vleugje België? Ik vermoed eigenlijk ook wel een tikkeltje Spaans en Frans, gezien mijn voorkeuren qua temperament en smaak. Het tegengaan van discriminatie gaat verder dan het voeren van slogans. Iedereen kan het simpelweg dagelijks in de praktijk brengen door de medemens, van welke kleur of afkomst ook, te respecteren. Zonder al dat geschreeuw.
En over smaak gesproken, ik at van de week een salade nicoise in een vrij populaire zaak. Had nog getwijfeld of ik niet beter een eenvoudig broodje had kunnen nemen. Was wellicht beter geweest. Bij de salade zat niet meer dan één blaadje sla, de rest was een onduidelijke substantie van koude pasta, iets uit blik waarvan ik vermoed dat half aangebrande tonijn in de betreffende fabriek in een conservenblik was gestopt, en verder nog een saus, waarvan ik de herkomst niet kon ontleden, wel dat die in ieder geval niet huisgemaakt was. Zoals de rest van het gerecht ook niet. Er zijn gelukkig veel horecazaken waar alle moeite wordt gedaan om met verse producten iets moois te maken. Hoeft niet haute cuisine te zijn, als het maar eerlijk is. Maar er zijn er ook schrikbarend veel die gewoon maar iets uit blik of plastic verpakking op het bord smijten. Als we toch toe willen naar meer duurzaam en groen, dan kunnen we op z’n minst bij de sla beginnen.
Maar niet getreurd, ik ben blij, ik ben hoopvol. Want ondanks die ellenlange processie van opiniestukken, columns en tweets, waarin we in een bijna Jehova-achtige stijl worden toegesproken vooral niet te vroeg te herbeginnen aan het normale leven, komen wel degelijk goede berichten binnen. De ontwikkeling van hét vaccin (in meerdere varianten) gaat een stuk sneller dan eerder voorspeld. Begin 2021 al op de markt, zei farmacteur Janssen van Johnson & Johnson deze week. Eind dit jaar, durfde de Nederlandse regering zelfs te stellen. Natuurlijk, er zijn veel mitsen en maren. Toch, we gaan ervoor. Zodat we volgend jaar kunnen gaan presteren, knuffelen, dansen en muziek maken. Leven dus. De geest is uit de champagnefles.
