Kerstmis met belletjes of gierende gitaren
Dit weekend gaat het weer gebeuren. We halen de kerstboom in huis. Een familiaire operatie waarbij m’n dochter en ik de regie hebben, de andere gezinsgenoten hopen enkel dat het goed komt. De ambities zijn altijd aanzienlijk. Een lengte van tussen de 4 en 5 meter, mogelijk vanwege een toevallig spitslopend plafond. Daar maken m’n dochter en ik – zeg maar de kerstdecorateurs – dankbaar gebruik van.
Je moet groot durven denken, daar waar dat kan en zin heeft. Het hoeft geen betoog dat we gaan voor een echte boom. Plastic is een ‘no go area’. Inderdaad, onze boom komt uit de natuur, dus zijn we dan wel duurzaam bezig? In dit geval denk ik van wel, die worden serieus voor deze functie aangeplant. Het zijn geen bomen van een paar honderd jaar oud, die wij eventjes als decorstuk de vernieling in helpen.
Het wordt een belangrijke kersteditie, want we hebben nieuwe verlichting aangeschaft. LED, dus alvast verantwoord. Twintig meter licht gaat de boom in. Wenn schon, denn schon. Dit jaar worden het goudkleurige ballen met ook een serie ijsblauw. Een zogeheten nouveauté. We gaan het meemaken.
Van oudsher laten we ook de toneelspelers de bühne betreden, in dit geval de kerstkribbe. Niet alleen het pasgeboren kind met Jozef en Maria, maar uiteraard ook de ezel en de os, een paar herders en hun schapen, en om de hoek alvast drie koningen, van wie eentje met een zwart gelaat, dus in die tijd al tamelijk divers. De beelden zijn van aardewerk, de kribbe zelf van Pools hout. We gaan niet over één nacht ijs.
Jawel, ik hou wel van kerstmis. Ik heb geen twee weken vrij, als zelfstandig ondernemer is dat niet echt een optie, maar de voet kan wel ietsje van het gaspedaal en er is wat meer tijd voor het samenzijn met vrienden en familie. In de koelkast ontbreekt het niet aan goede producten waar we iets moois mee proberen te maken. En je kunt je gedachten even laten gaan, over het voorbije jaar, dat al wéér veel te snel is omgevlogen.
Tot zover kerstmis in eigen huis. Maar kerstmis is vooral een evenement geworden. Er is geen stad die zich nog kan permitteren om geen kerstmarkt, winterland, magisch of anderszins te organiseren. Dat levert immers omzet op voor winkels en horeca en zorgt voor drukte. Prima, wat leven in de brouwerij. En de omzet is iedereen gegund.
Maar het is mij wat veel, zo hier en daar, het neigt me soms teveel naar kermis, in plaats van kerstmis. Die Duitse kerstmarkten vind ik op zich wel oké, in die zin dat ze tamelijk origineel zijn. Dezer dagen waren we nog in Reims, dat was ook best authentiek, zeker met die enorme kathedraal op de achtergrond. De militairen met automatische wapens moet je dan maar als realiteit voor lief nemen.
Maar ik moest van de week ook nog even in het centrum van Verviers zijn, daar kom ik niet zo vaak. Dat hier en daar een straat was opengebroken, och, dat was geen verrassing. Maar de totale beleving maakte me mistroostig. Er was iets van een kerstmarkt, maar dan in een soort Las Vegas-variatie. In de winkelstraten, waar de helft van de panden te huur staat, zag ik bijna geen autochtone Belg meer. De samenstelling was hier niet divers, maar nagenoeg helemaal Afrikaans en Arabisch. Moest ik toch even aan wennen. In de zin van: wat heeft dat voor gevolgen in sociologische, economische en maatschappelijke zin. Ongetwijfeld complex. Naar het schijnt wonen de autochtone inwoners nu vooral in de buitenwijken en de dorpen. Eerdere segregatie dan integratie.
Maar het meest vreemde van alles: boven alle winkelstraten hingen luidsprekers van waaruit promotie werd gemaakt voor ‘Shopping Verviers’. En wat kwam er voor muziek uit? Niks geen jingle bells, geen belletjes, maar ook geen Arabische of Afrikaanse muziek. Zelfs geen anonieme muzak. Nee, het was keiharde rockmuziek die door de straten gierde met de nodige decibels, de ene gitaarsolo na de andere. Je kon er niet aan ontsnappen. Och arm al die bewoners die boven die winkels wonen, dit doordringende geluid de hele dag continue. En dat voor de ‘gezelligheid’.
Voordat ik bij het betreffende kantooradres was gekomen, sloeg mijn gemoed zó om, dat ik besloot rechtsomkeer te maken. Het geluid was dermate hard en agressief, het had niks met een vredige kerst te maken.
Ik heb de mensen nadien gebeld of we het ook per mail konden afhandelen. En ik ontwijk de komende weken zoveel mogelijk geluidsboxen, als ik nog ergens heen moet voor kerstinkopen.
Jo Cortenraedt
