We mopperen wat veel
Gelukkig is het goede weer eindelijk aangebroken, want al die regen en kou werkte, zeker in combinatie met de lockdown, naar een depressieve toestand. Alles en iedereen hoorde je mopperen. En ik werd er zelf ook niet vrolijk van, al was ik wél blij voor alle planten, die eindelijk eens flink pootje konden baden. Dat was hard nodig.
Nu dus volop de zon en ook veel minder corona-maatregelen, zodat we weldra restaurants, cafés, sportscholen en musea mogen bezoeken. Het werd de hoogste tijd.
Maar ik denk dat ondanks al deze vooruitzichten veel mensen zullen blijven mopperen. Die vinden altijd wel wat. De regering uiteraard, de politiek in z’n algemeen, het werk en de baas, de dokters, de familie of anderszins. Zoals de leraren die het toch maar helemaal niks vinden dat ze weer les mogen gaan geven. Té gevaarlijk. Ik snap het, maar na de eerste prik hoef je echt niet meer in paniek te raken. Je wordt dan in het ergste geval van besmetting hooguit een paar dagen lichtjes ziek. Geef die kinderen les, ze hebben het héél hard nodig.
Geen werelddeel waar zó veel gedemonstreerd wordt. Tegen alles wat je je kunt bedenken. Niks deugt. Maar de realiteit is dat het in bijna alle andere werelddelen veel minder prettig wonen is, want in veel gevallen is daar geen democratie. Ik heb van de week meermaals aan de journalist Roman Protasevitsj moeten denken, die och arm in de gevangenis in Wit-Rusland zit, nadat het Ryanair-toestel waarin hij zat, simpelweg door de dictatoriale regering gekaapt werd. En Poetin knikte tevreden. Wat een cynische wereld, om akelig van te worden.
Willen de Europese mopperaars in Rusland wonen? Nee, waarschijnlijk niet. Geen democratie, geen vrije pers, je hebt er niks te vertellen. In China dan? Vrees het ook niet. Ook daar geen vrije pers, geen democratie, je hoort te doen wat het overheidsapparaat je beveelt.
De realiteit is dat het in bijna alle andere werelddelen veel minder prettig wonen is
Afrika misschien? Nou, er zijn maar weinig Afrikaanse landen met enigszins een vorm van democratie. Nog los van de andere problemen zoals armoede en corruptie. Het Midden-Oosten? Praktisch geen enkel land is daar democratisch, met een vrije pers. En de vrouwen zijn er tweederangs, de religie is allesbepalend. Enkel Israël is een uitzondering. Met vrije verkiezingen, een vrije pers en gelijkheid van vrouwen. En waar wordt in het vrije Europa tegen gedemonstreerd? Tegen Israël. Natuurlijk, ik ben ook geen aanhanger van die fanatieke orthodoxen en kolonisten en een vrij Palestina lijkt me een mooie gedachte. Maar ik denk niet dat de protesterende beroemde fotomodellen Hadid en de zangeres Dua Lipa hun gebruikelijke shows (in sexy kleding) zouden kunnen opvoeren in een Palestijnse staat, als daar Hamas aan de macht blijft. Die zitten niet te wachten op vrije verkiezingen, op een vrije pers of op gelijkwaardigheid van de vrouw. Verplicht gesluierd wordt dan hun lot.
Goed, Zuid-Amerika dan? Op zich is er gelijkheid van de vrouw, dat is al wat. In een aantal landen een tamelijk vrije pers en het recht op demonstratie (zoals bijvoorbeeld Chili en Argentinië), in andere landen (zoals Venezuela) kom je in een dictatuur terecht. En over het hele continent heel veel criminaliteit, ook geen leuk vooruitzicht.
Nou, dan de Verenigde Staten, het beloofde land. Jawel, een democratie met een vrije pers, recht op demonstratie, en de vrouw die volgens de grondwet gelijk staat aan de man. Wel hebben alle perikelen rond Donald Trump en de bestorming van het Capitool duidelijk gemaakt dat een akelig groot deel van de bevolking (pakweg de helft) er hele rare gedachten op nahoudt en in samenzweringstheorieën gelooft. Niet het minst in de staten waar om de kilometer een houten kerkje staat.
Dus, wat mij betreft toch maar West-Europa (of anders Australië). Hier mág je tenminste nog mopperen. Maar ik neem me voor om dat niet te veel te doen, ook al wil ik me graag eens af en toe kritisch uitlaten. Dat mag hier gelukkig en het hoort bij m’n vak. Maar eerst ga ik, vrij van gedachten, genieten van de zon, de barbecue en de gekoelde rosé uit de Provence. In dankbaarheid voor alles wat we wél hebben hier.
