Minder werken, meer uitgeven? Gaat dat lukken?
Omdat ik én tegelijk aan het werk ben, maar ook met verhuisdozen bezig ben, heb ik een aantal actualiteiten even moeten laten lopen. Zoals Prinsjesdag en de aansluitende algemene beschouwingen in het parlement. Ik zag via de diverse mediakanalen wel wat hoogtepunten voorbij komen, maar eigenlijk heb ik me er weinig van aangetrokken, ook al waren sommige voorstellen en ideeën vanuit Den Haag best alarmerend. Met name dat de politieke partijen veel extra geld willen uitgeven, maar nog geen financiële dekking daarvoor hebben gevonden. Niet handig.
Pijnlijk was te constateren dat een aantal ‘nieuwe politieke leiders’ niet bleek te kunnen rekenen. Dat is nogal lastig als zij in de toekomst wel willen bepalen hoeveel wij aan de staat moeten gaan betalen. Ook op ander vlak waren er wat opmerkelijke Haagse ballonnen. In een van de programma’s – zo las ik – staat dat in de toekomst kinderen onder de 16 jaar de mogelijkheid moeten krijgen om een ander geslacht te laten registreren. Dus dat je dochter van 10 op enig moment naar het gemeenteloket loopt en daar zegt: maak van mij maar een jongen. Hup, stempel erop en klaar. En er zou een transitieverlof moeten komen voor transgenders, te vergelijken met zwangerschapsverlof. Het kan zijn hoor, dat al die operaties misschien nog wel heftiger zijn dan een bevalling. Maar ik keek er toch even van op.
Pijnlijk was te constateren dat een aantal ‘nieuwe politieke leiders’ niet bleek te kunnen rekenen.
Ik sprak toevallig een van de TEFAF-antiquairs en die memoreerde met een glimlach dat hij met zijn hoogzwangere vrouw op een van de eerste kunstbeurzen in Maastricht stond, en zijn vrouw snel ‘tussendoor’ naar huis moest brengen om te bevallen. De dag later keerde hij weer terug naar zijn stand, want de schoorsteen moest blijven roken. Geen ideale situatie, zeker niet, maar om zowel de moeder als de vader een half of een heel jaar verlof voor elke geboorte te geven, zoals nu vaak het geval is, dat is misschien weer het andere uiterste. Het is immers geen ziekte en het kost nogal wat, al die vrije maanden.
We zijn in de laatste decennia gemiddeld veel minder uren per week gaan werken om zo ‘de werkdruk’ te verminderen en een goede balans te vinden tussen werk en een privé-leven. De boeren werken nog 7 dagen, hoewel minder intensief met al die machines. Arbeiders en andere werknemers werkten lang geleden 6 dagen, daarna 5 en nu begint 4 steeds meer in zwang te raken. En we zijn kampioen als het gaat om deeltijds werken. Fijn dat die keuze er is, maar voor de samenleving als geheel is dat niet altijd even praktisch.
In Amerika wordt nu gestaakt bij de grote automerken. De vakbonden eisen een 4-daagse werkweek. Ik gun het ze. Alleen vraag ik me wel af of de achterstand op China daardoor niet nog groter wordt. Daar werken ze veel langer, en ze liggen voorop als het gaat om de ontwikkeling en productie van bijvoorbeeld elektrische auto’s.
Ik las ook nog een opiniërend stuk van ene Hugo Vijver die een ‘verlammend toezichtsregime op onze geheime diensten’ constateerde vanwege al die privacy-wetgeving. Die zou ervoor zorgen dat onze diensten daardoor het zicht verliezen op levensgrote bedreigingen voor onze samenleving. Zo wordt de AIVD (geheime dienst) in Nederland vanwege de privacy aan de ketting gelegd, maar in landen als China en Rusland kennen ze dat fenomeen niet, en hebben die diensten niet alleen daar vrij spel, maar ook buiten hun eigen territorium.
Het is niet verkeerd dat wij in het rijke westen proberen het leven steeds aangenamer te maken. Maar of we op die manier onze levensstandaard, alle voorzieningen en alle vrijheden kunnen behouden, terwijl ze aan de andere kant van de wereld veel meer ‘gas geven’, waag ik te betwijfelen.
