Blog Jo Cortenraedt|Society

Eviva España

Net terug van enige dagen Spanje ter algemene inspiratie. Het blijft een aangenaam land, maar je kunt het net zo leuk of treurig maken als je wilt.

Het makkelijk maken voor mezelf, dat zit niet zo in de genen. Ik zoek vaak ‘iets anders’, maar dat is lang niet altijd eenvoudig. Om niet te zeggen vaak onmogelijk. Gisteren op de luchthaven van Alicante, waarvan ik het achterland richting Valencia bezocht, merkte ik dat weer eens. Ik onderga zo rustig mogelijk hetgeen je tegenwoordig als reiziger allemaal overkomt. Service is er niet meer, je moet alles zelf doen. Van het inchecken tot het losmaken van je broekriem bij de securitycheck.

De laatste paar jaren ben ik consequent een mikpunt van de dienstdoende beveiligingsmedewerker, die me graag aan een nadere controle onderwerpt. Dus mocht ik van mezelf vinden dat ik toch best betrouwbaar ben, de bewakers van de goede orde en veiligheid zien in mij kennelijk toch een ander type.  

Laatst op JFK-airport in New York werd ik door drie man helemaal uitgevlooid, zelfs om te controleren of ik soms dubbele broekspijpen had. Met wie weet daarin wat poeders, pillen of ander spul verstopt, waar een Nederlands paspoort mogelijk op zou kunnen wijzen. En dan kan ik wel aankomen met de verklaring dat ik voor de feestvreugde enkel grijp naar goede wijn en champagne, daar zijn ze bij de detectiepoortjes nog niet zo zeker van.

Maar zelfs in een toestel met alleen maar Nederlands en Belgen die vanuit Spanje naar huis vliegen, word ik toch geselecteerd voor een extra observatie. Gisteren kreeg ik van zo’n speurder juist een bepaald poeder ter hoogte van mijn broekriem – die ik al eerder had afgedaan – gesmeerd. En daarna gaf de snuffelende computer een groen signaal, er was toch niks aan de hand met mijn broek, noch met hetgeen eronder zat.  De man klopte me bemoedigend op de schouder als een soort sorry, verkeerde inschatting gemaakt.

Het is niet erg, het is immers voor het goede doel. Maar toch wel apart, zo’n selectie. Ik ga elke dag onder de douche, ben niet als een landloper gekleed, de haren zijn weliswaar iets hipper dan gemiddeld op mijn leeftijd, maar toch niet extreem. Ik ben er nog niet achter wat bij mij de eigenschap of uitstraling is, die bij de vliegveldbewakers een extra belletje doet rinkelen.

Zolang het daarbij blijft is er op zich niks aan de hand. De gang naar het vliegtuig is toch al geen pretje, dus enige afleiding kan geen kwaad. De massa’s mensen, het ieder-voor-zich, het is niet zo mijn ding. Ook niet de commerciële trucs die zo’n luchthavendirectie heeft bedacht. Het wordt internationaal steeds meer maatstaf dat je vanaf de security verplicht eerst door de taxfree-shops wordt geleid. Je kunt er gewoonweg niet omheen lopen. En daar lachen je niet alleen de flessen parfums en sterke drank aan, maar ook de meisjes van Victoria’s Secret.

Pas als je dat overleefd hebt, zonder je creditcard te trekken, kom je in de passagiersruimte, waar ontspanning eveneens lastig te vinden is. De normale eet- en dranktentjes van vroeger zijn grotendeels verdwenen. Bijna alles op het gebied van food and beverage is overgenomen door Amerikaanse fastfood-giganten. Dus als je ook maar enigszins hongerig of dorstig bent, dan verplichten ze je bijna om je toevlucht te nemen tot de producten van Coca-Cola en Burger King. En daar doe je mij dus echt geen plezier mee.

Maar de meeste reizigers pikken het gewoon. Het is een ritueel dat iedereen zonder tegenstribbelen ondergaat. Eenmaal in het toestel mag je dan nog van geluk spreken dat het in dit geval een maatschappij als Transavia betrof. Ook niet meer veel service, maar je wordt nog als mens behandeld. Dat is bij sommige low cost carriers wel anders.

Natuurlijk, het gaat allemaal snel, het is gemakkelijk en het kost bijna niks. Maar eigenlijk ben ik meer van de ouderwetse luxe trein. Die zie je bij ons trouwens nauwelijks nog, maar in een aantal landen is dat nog heel comfortabel en vaak nog snel ook. Of, als ik helemaal mag wegdromen, van een gestoffeerd rijtuig van de Oriënt-Express. Maar die rijdt niet naar de Spaanse Costa’s.

Jo Cortenraedt


———

Chapeau Nieuwsbrief
Wil jij wekelijks het laatste nieuws ontvangen over het goede leven in Limburg NL/BE? Schrijf je dan in voor onze mooie nieuwsbrief -> inschrijven < 

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Blog Jo Cortenraedt, Society

Gerelateerd nieuws