Lara Billie
Je zou denken dat de krankzinnige oorlog in Oekraïne qua impact alle andere actuele thema’s overstijgt, maar blijkbaar geldt dat niet voor iedereen. Er zijn ook mensen die de ‘genderfluÏditeit’ ongeveer even belangrijk vinden op dit moment.
Zo maakte radiopresentatrice Lara Rense eind februari, terwijl de Russen op het punt stonden Oekraïne binnen te vallen, bekend dat ze voortaan als ‘Lara Billie Rense’ door het leven ging. Ze had namelijk op middelbare leeftijd ontdekt dat ze zowel mannelijke als ook vrouwelijke gevoelens had, oftewel genderfluïde gevoelens.
Nou, dat is prima, er zijn heel wat mensen die van beide kanten iets hebben. Laat gaan. Maar moet je dat als presentatrice / presentator breed uitmeten in de media? Is dat functioneel? Of vind je jezelf dat iets te belangrijk? Ze heeft haar ‘wedergeboorte’ als ‘non-binair’ ‘met ons’ gevierd met beschuit met muisjes. Thuis noemen ‘de kinderen’ haar / hem / die nu afwisselend Lara of Billie. Ik weet niet of ze dan nog moeder mogen zeggen, mochten het haar kinderen zijn.
Veel plezier ermee, zou ik zeggen, maar beroepshalve vind ik het wel wat onpraktisch. Op de site van NPO1 wordt nu inderdaad over Lara Billie gesproken, daar waar eerst jarenlang Lara stond. En eerst werd vermeld dat ze in ‘haar’ vrije tijd graag twittert. Nu heet dat ‘in diens’ vrije tijd. Tja.
Onhandig vind ik het in interviews die zij/hij/die voor de radio heeft. Dan stelt ze bijvoorbeeld een vraag aan defensiespecialist Osinga. ‘Mijnheer Osinga, hoe kan het dat het Russische leger…..enz.’
Veel plezier ermee, zou ik zeggen, maar beroepshalve vind ik het wel wat onpraktisch.
Die man kan dan niet antwoorden: ‘Nou mevrouw Rense, dat zit zo’. Die moet dan goed nadenken hoe hij formuleert. ‘Nou, eh eh, dat zit zo’.
Waarmee ik bedoel te zeggen, geniet van je eigen hormonen zoveel je wil, daar heeft niemand wat mee te maken. Maar moet je dat bijna activistisch uitdragen in je beroep? En zijn er momenteel niet véél belangrijkere zaken aan de hand?
Datzelfde dacht ik bij de benefietavond voor Oekraïne op de Nederlandse televisie. Veel geld opgehaald voor die arme vluchtelingen, heel mooi. Maar na afloop kwam er dan toch kritiek van een aantal recensenten en andere stuurlui aan wal. Namelijk dat de presentatoren, onder meer Chantal Janzen, te blond waren, met te blauwe ogen. Ze waren ook te slank en ogenschijnlijk allemaal hetero.
Dat schijnt dus anno 2022 niet meer op televisie te mogen. Het gaat er blijkbaar niet meer om of die presentatoren hun werk goed doen, maar hoe ze eruit zien. En dan mogen ze kennelijk niet teveel op de ‘oorspronkelijke’ Nederlander lijken. Als ze niet gekleurd zijn, niet homoseksueel of non-binair, of geen last hebben van obesitas, dan zijn ze voor sommige mensen minder gewenst.
Natuurlijk moeten ook landgenoten die niet wit zijn en geen blauwe ogen hebben, dezelfde kans krijgen, mits ze in het vak even goed zijn, dat lijkt met het belangrijkste criterium. Maar alleen al om daar uitgerekend bij zo’n goed doel over te beginnen zaniken, vind ik al gênant.
En dan hadden we recent nog de actie van de FOM, de Feminists of Maastricht. Die hebben een tijdje de website van het universiteitsblad Observant platgelegd. En wel omdat er over ‘vrouwen’ werd geschreven, ook nog in relatie tot gratis tampons. Dat schijnt niet te kunnen. Zelf heb ik weinig ervaring met tampons, ik weet niet beter dan dat dit een ‘vrouwending’ is, maar kennelijk ligt dat toch anders.
Los van het feit dat de natuur nu eenmaal mannen en vrouwen heeft geschapen, en mogelijk ook nog wezens daar ergens tussenin, lijkt het mij zeer zinvol, praktisch en informatief om een bepaalde groep te benoemen. In de berichtgeving gaat het bijvoorbeeld over Oekraïnse vrouwen die met hun kinderen vluchten, terwijl hun mannen achterblijven om te vechten. Hoe ellendig ook, maar dat snap je. Maar moeten we dan in de geest van de FOM vertellen dat Oekraïnse personen vluchten en andere personen achterblijven om te vechten? Lijkt me niet verhelderend.
Het meest bizarre is dat een groep die zich feministen noemt, tegen het gebruik van het woord ‘vrouw’ gekant is. Eigenlijk willen die dus de vrouw wegcijferen. Een vreemde tegenstelling.
Alle inspanningen om racisme en discriminatie te bestrijden, moeten we van harte ondersteunen. Iedereen moet gelijke kansen in het leven krijgen en daar ligt nog een hoop werk.
Maar dit soort dwingelandij en onverdraagzaamheid werkt contraproductief. Op die manier krijgt de woke-beweging iets weg van een sekte, en dan wordt het heel onprettig en enggeestig.
Nietemin, mochten jullie binnenkort een nieuwe naam van mij voorbij zien komen, namelijk Jo(zef) Maria Cortenraedt, dan weten jullie dat ik toch voor deze beweging door de knieën ben gegaan. Maria is sowieso mijn tweede naam, dus dat zou makkelijk zijn.
Maar aan een officiële naamswijziging ben ik (nog) niet toe, te meer daar ik geen genderfluÏditeit bespeur bij me zelf. Vandaag is het overigens het naamfeest van de Heilige Jozef, 19 maart. Als kind kreeg ik dan een reep chocola in het dorpswinkeltje. Bij het feest van de Heilige Maria heb ik die nooit gekregen. Dus alleen al om die reden hou ik het maar even zo.
