‘Dat werd aan de talkshowtafel deze week toch wel vreemd gevonden. Minister Wiersma had via Twitter zijn ontslag aangekondigd, zónder zijn 19 communicatiemedewerkers vooraf te verwittigen.
Dat had ie volgens hen wel moeten doen. En niemand van de tafelgasten stelde de vraag waarom het in Godsnaam nodig is dat een minister 19 communicatiemensen om zich heen moet hebben.
De overheid is in mijn ogen veel te ver doorgeschoten in het creëren van banen die – zeker in aantal – in feite overbodig zijn. Dat heeft twee grote nadelen: het kost de gemeenschap veel geld dat niet voor andere en noodzakelijke zaken kan worden gebruikt. En die mensen komen niet op de reguliere arbeidsmarkt, waar ze zitten te schreeuwen om arbeidskrachten.
Zekerheid, dat is belangrijk in het leven. Ik was nog geen 20 toen een achterbuurman me probeerde te overtuigen dat een baan bij de Belastingdienst een goed idee zou zijn. ‘Dan krijg je een mooi inkomen en heb je je leven lang zekerheid’. Een van zijn kinderen deed dat ook en die had het prima naar zijn zin.
Nu is het gemakkelijk en ook wat flauw om af te geven op de Belastingdienst. Die mensen doen hun best neem ik aan en de regering heeft nu eenmaal geld nodig. Héél veel geld. Maar, is het nu echt nodig dat er 25.000 mensen nodig zijn om al dat belastinggeld op te halen? Want dat is het geval. Dat is wel een heel forse post op ’s lands begroting. Zó veel geld dat er nodig is om het geld binnen te halen.
Ik denk dat het tijd is voor een cultuuromslag. Minder mensen op kantoor
Destijds was ik al tamelijk eigenwijs, dus ik heb de raad van de buurman niet opgevolgd. Ik wilde meer midden in de maatschappij gaan staan. En wat je ook kunt zeggen van de journalistiek, het is in ieder geval een vak dat midden in het leven staat. Dus ik heb geen spijt van mijn keuze. Ondanks het feit dat ik véél minder zekerheid heb gehad door die keuze. Sterker nog, na een aantal jaren loondienst bij een persbureau en daarna een krant, waagde ik het om zelfstandig te worden. Help, géén zekerheid. Nee, inderdaad. Maar het is me gelukt, met veel inzet en wat meer uren dan een gemiddelde werkweek. Al moet je je als zelfstandige elke dag weer opnieuw bewijzen, er is geen arbeidscontract waar je op kunt terugvallen.
Er zijn te weinig arbeidskrachten in Nederland en veel andere Europese landen, in bijna alle sectoren. De zorg, de horeca, het onderwijs, de industrie en ga zo maar door. Tegelijkertijd is de overheid in alle lagen steeds verder uitgedijd. Met nóg meer beleidsmedewerkers, voorlichters, planners, controllers, managers, clusterhoofden en andere kantoorbanen.
Ik denk dat het tijd is voor een cultuuromslag. Minder mensen op kantoor, meer in de maatschappij. Dat kan desgewenst ook bij de overheid. Zoals bij de politie, de brandweer, de plantsoenendienst en ga zo maar door. Die moet je dan wel minstens zo goed betalen als de collega’s op kantoor.
En het kantoorwerk kun je ‘downsizen’ door simpelweg minder te vergaderen en minder in plaats van méér regels te bedenken. Ik maak het regelmatig mee, dat je iemand van deze mensen nodig hebt. Die zijn héél vaak ‘in overleg’. Meestal met hun collega’s. En dat overleg wordt vervolgens genotuleerd en daarna geëvalueerd.
Als samenleving, te beginnen bij het onderwijs, moet je de jongeren stimuleren om iets zinvols in de maatschappij te gaan doen. Het zal veel voldoening geven en de samenleving heeft er veel aan. De beloning kun je daar op afstemmen.
Maar het probleem is dat over dergelijke ideeën eerst heel veel vergaderd moet worden door de beslissers en hun gevolg, en die zijn gewend om op kantoor te blijven, niet om de straat op te gaan. Een vicieuze cirkel dus. Maar toch, wie het probeert om die stap te zetten, zal er wellicht meer plezier uit halen en voortaan fluitend naar het werk gaan.
