Afscheid Willem Kool als Stan Huygens
De laatste bijdrage van Willem Kool aan het Stan Huygens-journaal in De Telegraaf is dit weekeinde verschenen. Dit is de bekendste societyrubriek van Nederland en Willem Kool was daar tot dit weekend de chef van. Zijn voorgangers waren Sjuul Paradijs en Thomas Lepeltak.
Willem Kool is alleszins een persoonlijkheid en als Stan Huygens gingen alle deuren voor hem open. Want, in die rubriek wil menigeen toch wel staan. Van Pieter van Vollenhoven en Mark Rutte, van Jonnie Boer tot Jan Cremer.
Een societyrubriek is een journalistiek fenomeen op zich. Die geeft een kijkje achter de schermen, is een beetje chic en levert in stijl zo af en toe interessant nieuws op. Thema’s als gastronomie, kunst en cultuur, diplomatie en ondernemerschap vormen de hoofdmoot.
Om het goed te doen moet je een ervaren journalist zijn en je moet je in alle kringen kunnen bewegen. Willem Kool is zo iemand, voorheen correspondent op buitenlandse posten. Je moet over alles kunnen meepraten. Over internationale handel, politieke verhoudingen, maar ook over de al dan niet goede afdronk van een Grand Cru Saint Emilion. Je mag je ook tot op zekere hoogte laten fêteren, maar je moet toch onafhankelijk blijven. En dan levert honing soms meer op dan azijn.
Zo spreekt burgemeester Femke Halsema niet meer met De Telegraaf, sinds die het nieuws bracht van haar zoon die met een alarmpistool aan de haal was gegaan. Maar met Stan Huygens spreekt ze wel. Kwestie van diplomatie.
Hij ontlokte veel jaloezie. Want altijd uitgenodigd op de beste plekken, met de mooiste wijnen en interessante mensen. Dat willen er wel meer.
Sinds de jaren negentig lever ik zo nu en dan een bijdrage aan deze rubriek, dan specifiek vanuit Limburg. Dat begon nog in de tijd van Thomas Lepeltak. Het heeft er mede toe aangezet om in 1997 Chapeau te beginnen en ook de rubriek Limbourgeois op L1TV. Dat is een beetje in die richting, zij het in eigen stijl.
Met enige regelmaat kruip ik nog in de huid van Stan Huygens. Zonder mijn naam, dat hoeft ook niet. De afgelopen jaren was het gewoon Willem Kool die ervoor tekende, inclusief zijn portretfoto. Dat is nou eenmaal de formule, ook al zijn het enkele mensen die voor de bijdragen zorgen. Prima zo. Willem wist dat hij op me kon rekenen als hij het hem onverhoopt niet lukte om bij de opening van TEFAF of ‘t Preuvenemint te zijn. Het kwam altijd goed, mede door het specialistische fotowerk van Frits Widdershoven, die iedereen kent in die wereld.
Restaurateurs als Toine Hermsen, Camille Oostwegel, Hans van Wolde, Margo Reuten en René Brienen waren altijd verheugd als Stan Huygens in huis was.
Restaurateurs vertellen me vaker dat als ze in het Stan Huygens-journaal hebben gestaan, dat ze dan enorm veel reacties krijgen. Een van de best gelezen rubrieken van de Telegraaf. Mensen zijn geïnteresseerd in mensen. Waarbij in het Stan Huygens nooit gegrepen wordt naar roddel, met gossip heeft het niks te maken.
Nee, ouderwetse journalistiek, maar dan met een vleugje charme er overheen. De rubriek moet je vooral tussen de regels lezen, dan is ie heel wetenswaardig.
Bij een jubileumfeest van Stan Huygens in Hotel Ter Duin in Noordwijk aan Zee, een aantal jaren geleden, was Mark Rutte de tafelheer, die een geweldig grappige, geïmproviseerde speech hield. Dat hij menige collega op het Binnenhof zag ploeteren om met alle mogelijke moeite toch maar in het Stan Huygens-journaal te komen.
Willem Kool, van oorsprong een Brabander maar inmiddels een volbloed Amsterdammer, had altijd z’n notitieblokje bij zich. Even goed de naam en de functie spellen. En dan nog een prikkelende quote. Plus regelde hij altijd goed wie op de foto mocht. Sommigen vielen af, of werden erna links en rechts alsnog afgeknipt.
Hij ontlokte veel jaloezie. Want altijd uitgenodigd op de beste plekken, met de mooiste wijnen en interessante mensen. Dat willen er wel meer. Die jaloezie ken ik. Maar toch is het werken, al gelooft niet iedereen dat. Je moet het maar vol houden. Willem heeft op dat vlak altijd een geweldige conditie gehad. Die deed soms op één dag een uitvoerige lunch én een uitgebreid diner. En daarna ging hij, als hij in Maastricht was, in de nachtelijke uren dan nog even naar de ‘Alla’, de bijnaam voor de nachtclub die een paar geleden dichtging. Daar kwam overigens niet alleen deftig publiek.
Dat ritme van elke dag minstens één 6-gangenmenu, dat hou ik zelf niet vol. Vandaar dat ik gelukkig ook nog andere verhalen en reportages maak. Maar boeiend blijft deze tak van journalistiek zeker.
De rol van Willem wordt overgenomen door Pieter Klein Beernink, afkomstig uit Heerlen, dus de Bourgondische levensstijl is hem niet vreemd. Willem Kool gaat verder als vlogger / blogger via #lifeiskool. Het champagneglas zal voor hem nog vaak gevuld worden.
