Triest afscheid van een aantal persoonlijkheden
In plaats van dan een serieuze privé jet in te huren, moest de Argentijnse voetballer het doen met een tweezittertje met slechts één propeller. Dat is leuk om bij goed weer mee van Spa naar Beek te vliegen, maar daarmee ga je midden in de winter bij guur weer toch niet de zee over voor een vlucht van minimaal twee uur. Er bleek zich ijs te vormen op de vleugels, hetgeen niet zo gek is in januari. En blijkbaar had de piloot daar geen rekening mee gehouden. ‘De-icing’ was in Nantes blijkbaar niet in het scenario opgenomen. Treurig, zo’n laatste geluidsberichtje van de voetballer die zijn vader meldde dat hij bang was. Maar vooral, wat benepen bedacht van zo’n club om zo’n rammelkistje te sturen, ook al gingen ze er uiteraard van uit dat alles goed zou komen.
Julen Jiménez dan. Het 2-jarige mannetje belandde in een hele diepe put in Zuid-Spanje. De kans dat je er dan levend uitkomt, is miniem, maar als je ziet dat honderden mensen bijna twee weken met een reddingspoging bezig zijn, bijna tegen beter weten in, dat is indrukwekkend. Soms is de wereld toch nog niet zo beroerd. Helaas, het jongetje is weliswaar gevonden, maar niet meer in leven. Het tweede kind dat de ouders moesten afgeven. Dat zijn van die schrijnende gevallen die je raken.
Dat architect Charles Vandenhove (geboren in Teuven) op 91-jarige leeftijd overleed, is op zich dan niet zo schokkend gezien de leeftijd. Niettemin, een indrukwekkend heerschap is heengegaan. Liet veel prachtwerk na in de regio Luik, maar ook daarbuiten, onder meer in Maastricht.
Het overlijden van wijnbouwer Jaap van Rennes kwam ondanks zijn leeftijd van 84 jaar onverwacht. Was nog maar pas opgenomen in het ziekenhuis van Tongeren. Wat een dynamische man. En altijd vriendelijk en optimistisch, ook al maakte hij zich soms kwaad. „Vroeger reed ik in een Rolls Royce toen ik nog de horecagroothandel in Valkenburg had”, zo vertelde hij me eens op zijn guitige manier. „Tegenwoordig rij ik op mijn tractor door de wijngaarden, dat vind ik veel leuker.” Ik dacht dat deze man die met de natuur vergroeid leek te zijn, wel honderd jaar zou gaan worden. Maar helaas. Niettemin, hij heeft voor dochter Joyce een monument en een een prachtbedrijf achtergelaten, waar zij als wijnmaker nog decennia mee verder kan.
En tenslotte Jean Prick, de Bugatti-fanaat, wiens heengaan na een ziekbed niet als een verrassing kwam. Maar toch, een bijzondere man. Vroeger met zijn fotowinkeltje op het Amorsplein in Maastricht. Maar natuurlijk vooral met zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn Bugatti, de auto die hij meer vereerde dan welke vrouw dan ook. Daar wond hij ook geen doekjes om. Ik herinner me nog dat hij heel lang geleden door mijn buren was ingehuurd als bruidsfotograaf. En jawel hoor, daar kwam Jean met zijn Bugatti voorrijden. Een waar spektakel, de hele straat liep uit. De oldtimer was mooi met bloemen versierd.
Een paar weken later kwam hij het dikke trouwalbum afleveren. Het kostte wat, maar dan had je ook wat. Hoewel, bij nader inzien bleek dat op bijna alle foto’s de Bugatti vooraan op de foto stond, en het bruidspaar ergens achteraan. Soms was hij ook artistiek in detail. De lens scherp gesteld op het prachtige embleem van het legendarische automerk. Het bruidspaar zag je dan nog wazig in de verte. Een beetje à la David Hamilton, maar dan anders.
Een paar maanden later hees het bruidspaar zich opnieuw in het pak en de bruidsjurk, om door een andere fotograaf alsnog een trouwalbum te laten maken.