Stormachtig weekje
Een heftige week, mogen we al terugkijkend wel zeggen. Stevig wat afspraken in de agenda betreft, een uitdaging om het allemaal inhoudelijk af te handelen. Uitgerekend donderdag moest ik naar Amsterdam voor een interview, de dag waarop de storm Ciarán zich aandiende. Dan sta je bij code oranje voor de vraag of je met de auto of de trein gaat. De auto werd afgeraden door de betreffende autoriteiten, de trein leek vooralsnog de meest veilige keuze.
Mij prima, op een langere trip kun je dan nog wat doen onderweg. Hoewel ik wel hoopte dat er niet ergens een boom op het spoor zou vallen. Ik kwam met maar weinig vertraging aan in ’s lands hoofdstad, liep daar met een in- en uitklappende paraplu door storm en regen, en vond het toch wel dapper dat ik daar met ferme tred doorheen ging, naar de afgesproken plek.
Na een boeiend interview was de storm zowaar gaan liggen, dus een rustige terugreis lag in het verschiet. Máár, er was op één traject inderdaad een boom omgewaaid. Precies ja, het traject naar Maastricht, en wel ter hoogte van het dorp Haelen. Met vier verschillende treinen wist ik uiteindelijk in 4,5 uur tijd via een forse omweg mijn eindbestemming te bereiken, met twee uur vertraging dus. Een ervaring in vele opzichten. Zo riep de machinist van de Arriva-boemeltrein tussen Venlo en Roermond om dat hij op de halte Tegelen ‘even’ moest wachten op een tegemoetkomende goederentrein. Die kwam na een klein kwartier voorbij sukkelen, en daarna konden wij weer verder tuffelen. Reizen met de trein anno 2023 in Nederland, het blijft een avontuur uit oma’s tijd.
Met vier verschillende treinen wist ik uiteindelijk in 4,5 uur tijd via een forse omweg mijn eindbestemming te bereiken
Maar het is al eens erger geweest. Dat er sneeuw viel en ik vanuit Haarlem terug moest naar Maastricht. Daar deed ik toen 6,5 uur over. Je moet dan zelf zo veel mogelijk topografisch zien te improviseren, want de NS-mensen op het perron hebben zelf ook geen idee. ,,Wij hebben verder geen informatie doorgekregen, maar u zou die trein eens kunnen proberen, misschien komt u dan toch meer richting zuiden.” Ja dank u wel, goed idee.
En hoewel het allemaal oncomfortabel is op die manier en er ‘uiteraard’ geen enkele service meer aan boord is, kun je in het ergste geval altijd nog ergens een hotel nemen of zelfs een dure taxi, mocht je echt niet meer op je bestemming aankomen. Hoewel dat niet voor alle inzittenden geldt, met name de studenten niet. Dan strand je ergens op een perron, wat dan? De NS weet het ook niet.
Alles is relatief in deze wereld die meer en meer op z’n kop staat. Een trein die niet gaat is vervelend, maar er gebeuren veel ergere dingen. Zoals in de Tweede Kamer in Den Haag. Daar is zowaar oud-Kamervoorzitter Khadija Arib schuldig bevonden aan machtsmisbruik. Daar was een serieus onderzoek naar gedaan. En wat kwam eruit? Ze bleek in sommige gesprekken met ambtenaren ‘met stemverheffing’ gesproken te hebben. Die voelden zich daardoor ‘onveilig’. Het feit dat de meesten van de geïnterviewde ambtenaren juist heel positief was over het functioneren van mevrouw Arib, was voor de conclusie van het onderzoek niet meer van belang. Ik kan maar één conclusie trekken: haar opvolgster Vera Bergkamp probeerde haar middels dit onderzoek een hak te zetten en te beschadigen. In feite met succes. Dat Khadija Arib kwalitatief wel stukken beter was als voorzitter, doet er verder niet meer toe. Dat de Kamerleden dit pikken, getuigt van heel veel slappe knieën daar in die zaal.
Want over de écht grote ellende in de wereld kan ik het op deze plek maar beter even niet hebben. De polarisatie gaat tegenwoordig zó ver, dat een poging om genuanceerd naar bepaalde conflicten en problemen te kijken (Israël – Gaza / Oekraïne – Rusland / klimaatcrisis), meteen door de ene of de andere fanatieke kant wordt weggeschreeuwd. Zelfs op universiteiten zijn inhoudelijke argumenten dan niet meer van belang. Een akelige ontwikkeling.
Op de Dam in Amsterdam stonden vanwege het slechte weer nu geen mensen met vlaggen te zwaaien uit protest tegen dit of dat. Ik vond het niet erg, eens een keer geen vlaggen. Wel stonden er al de eerste verlichte kerstbomen. In mijn ogen weliswaar veel te vroeg vanwege de commercie, maar dan toch maar liever een vrede uitstralende kerstboom, dan alweer het zoveelste politieke statement.
Ik kan wel al die internationale oproepen tot vrede blijven lezen, maar nu de Verenigde Naties deze week Iran hebben aangewezen als voorzitter van de afdeling mensenrechten, ben ik mijn hoop op die instelling ook grotendeels verloren. Dan kies ik toch maar voor de grote kerstboom met lampjes. Die was een omweg waard.
