Met Pasen moet het gebeuren, de verrijzenis van de mens
Het voelt nogal contrair aan. Dit weekeinde is het qua temperaturen al volop lente, ook al zijn de planten en dieren er nog niet echt op voorbereid. Van een dikke laag ijs in een paar dagen tijd naar krachtige zonnestralen bij heerlijke temperaturen.
Tegelijkertijd zijn de vooruitzichten dat de Nederlandse regering ongetwijfeld komende dinsdag gaat aankondigen dat we voorlopig binnen moeten blijven, dat de winkels en zoveel andere gelegenheden nog niet open mogen.
Ik begrijp het probleem, die besmettingscijfers willen nog niet echt serieus naar beneden, dus dan blijven we maar bij de strenge maatregelen die al zo lang gelden.
Niemand heeft hier de wijsheid in pacht. Zelfs de virologen en medisch specialisten zitten niet op één lijn. Over de corona-ontkenners hoeven we het niet te hebben, die zijn niet serieus en weten niet beter. Als je het verhaal leest van de familie van die Willem Engel, dan beginnen je tenen te krommen. Je zult er maar achteraan lopen.
We zullen toe moeten naar meer vrijheid, en dan voorlopig maar gecombineerd met testbewijzen en voor mijn part vaccinatiebewijzen. Ik denk daar praktisch in, los van alle ethische bedenkingen. Er moet iets gebeuren.
Maar ik heb wél het idee dat er in de loop van de lente iets moét gebeuren qua versoepelingen, want ‘de gewone mens’ hou je straks niet meer binnen. Die heeft er geen behoefte aan om te gaan demonstreren en met stenen te gaan gooien. Maar die wil wel een beetje kunnen leven. Na bijna een jaar lang isolatie kun je dat niet meer veel langer rekken.
Ik denk dat de regeringen in Nederland, België en andere landen dat ook wel beseffen. Ze geven nu nog even gas om die maatregelen stevig vast te houden, maar vanaf Pasen hou je de mensen niet meer tegen. Dan zul je met perspectief moeten komen. Je hoeft niet alles meteen open te gooien, maar er gloren steeds meer alternatieven. Die ideeën van HerstelNL waren zo idioot nog niet, ik vond het wat voorbarig van de politiek om ze zo snel van tafel te schuiven.
En het mega-testplan zoals de werkgevers lanceerden, lijkt me ook geen onzinnig plan. We zullen toe moeten naar meer vrijheid, en dan voorlopig maar gecombineerd met testbewijzen en voor mijn part vaccinatiebewijzen. Ik denk daar praktisch in, los van alle ethische bedenkingen. Er moet iets gebeuren.
In Nederland zijn de binnensteden omgetoverd in een decor voor filmopnamen van ‘Death in Venice’. Geen mens op de straat, lege en dichtgetimmerde etalages.
Er zit geen Europese lijn in. In Nederland is alles dicht, in België zijn de winkels – met beperkingen – wel open. Hetzelfde geldt voor de kappers. Die gaan in Duitsland trouwens ook open.
Ik merk dat veel mensen er echt last van beginnen te krijgen, psychologisch gezien. Niemand zit meer lekker in het eigen vel. Je krijgt ook allerlei onnodige tegenstellingen. Degenen die qua inkomen niks te vrezen hebben, omdat hun salaris gewoon doorloopt, die vinden al wat gemakkelijker dat we streng moeten blijven. Die doen wat videocalls en verder gaat het leven z’n gangetje. Ze zitten niet in de positie van al die zelfstandigen die ’s nachts wakker liggen of ze het nog gaan redden. Het is toch een beetje ieder voor zich.
Het is uiteraard gemakkelijk om de politiek van alles de schuld te geven. Daar hebben ze het virus niet uitgevonden. Maar het wordt langzamerhand tijd dat niet alleen de grafieken van de besmettingen de koers bepalen. Als je grafieken zou maken van het aantal mensen in financiële problemen, van mensen in psychische nood, van de eenzamen, van de thuis mishandelde kinderen en van gefrustreerde jongeren, dan krijg je ook de andere kant van de medaille in beeld. Heb ik het nog niet over de ziekten die door al deze isolatiestress ontstaan. En ook nog niet over de enorme economische schade, waar we straks allemaal last van zullen krijgen.
In mijn kinderjaren beleefde je na het carnaval de vastenperiode. Dat was niet zo leuk, je mocht niet snoepen. Maar je wist wel dat op Paaszaterdag het snoeptrommeltje weer openging. Op Goede Vrijdag hing Jezus nog aan het kruis, op de zondag van Pasen, een paar dagen later, kwam zijn verrijzenis. Mijn moeder droeg dan een nieuwe jurk om naar de kerk te gaan. Want dat was de catwalk van het dorp. Pasen betekende feest.
Die referenties van blijheid en bevrijding heb ik nog steeds als ik aan Pasen denk. Daar richt ik me nu op. Nog even vasten en dan wordt het tijd dat we vanaf april weer een beetje kunnen gaan leven. Je hoeft niet alles meteen helemaal open te gooien, maar in elke sector, ja ook de restaurants, moet je tot creatieve oplossingen kunnen komen om tot enige activiteit te komen. Het kan niet anders, we hebben het nodig.
