Omgekiepte auto aan Comomeer
M’n dagelijkse ochtendwandeling naar de plaatselijke bakker in een dorpje aan het Comomeer tijdens de net afgesloten 10-daagse vakantie, zorgde op enig moment nog voor een verrassing. Op de terugweg lag er ineens een auto op de zijkant, midden op de weg. Dat moest dan een paar minuten daarvoor gebeurd zijn.
Het zijn smalle weggetjes aldaar, waar op bepaalde punten niet eens een tegenligger voorbij kan geraken. Dan moet of de een, of de ander even een stukje terug naar een plekje met pakweg een halve meter meer ruimte.
Hoe dan ook, kennelijk was de ongelukkige bestuurder er rap en ongeschonden uit kunnen klimmen. Een aantal mannen uit het dorp was al meteen met bezems bezig om het glas van de kapotte ruiten weg te vegen. En nog geen minuut later stroopten ze de mouwen op om het voertuig weer terug te kiepen naar de gewenste stand op vier wielen. Een oogwenk later duwden ze de wagen naar de zijkant om die vervolgens in een van de garageboxen te rollen. Want, het verkeer moest door, van voetgangers tot lijnbussen. En eer er een politiewagen uit de stad Como zou arriveren, zouden ze drie kwartier verder zijn, daar konden ze niet op wachten.
Oftewel zélf de klus klaren. Pech voor de bestuurder met z’n ongelukkige manoeuvre, dat wel. Hij had zijn compacte automobiel pas een maand tevoren nieuw gekocht.
Zelf de straat vrijmaken of wachten op de politie?
Niet zo schokkend hoor, deze gebeurtenis op zich, maar ik besefte op dat moment wel dat dit in Nederland of België waarschijnlijk niet zou gebeuren. We zijn niet meer gewend om zelf de zaken op te lossen. We hebben daar immers allerlei diensten voor en vooral procedures. Hier staan vaak veel mensen te kijken maar niemand doet wat, in afwachting van de politie en andere officiële instanties. En dan gaat het hele spel beginnen, tot en met de aansprakelijkheid en de verzekering. Wij willen alle risico’s afdekken met regelgeving via de talloze diensten die daarover gaan.
Van de week las ik in het Financieele Dagblad dat uitvoeringsorganisaties van de Nederlandse overheid overspoeld worden door steeds meer complexe regelgeving. In twintig jaar tijd zijn er ruim tweeënhalf keer zoveel wetten bijgekomen. De krant somt een groot aantal organisaties op die al die wetten moeten uitvoeren, van de Sociale Verzekeringsbank en de Belastingdienst tot de UWV en Rijkswaterstaat. Er zijn enorm veel ambtenaren bijgekomen, om al die regels weer toe te passen en te verwerken, maar die blijken er in veel gevallen zelf niet meer uit wijs te komen. Dus hebben ze nóg meer ambtenaren nodig…
De conclusie van het onderzoek is dat de productiviteit van de betreffende diensten in zeven jaar tijd met veertien procent is afgenomen. Omdat het dus zo ingewikkeld is geworden. De onderzoekers pleiten voor een grondige schoonmaak in het hele regelwoud, maar ik vrees dat het daar niet zo gauw van zal komen. De burgers en de ondernemers hebben er veel last van, maar de velen die een baan hebben in die regelgeving, die zullen niet gauw geneigd zijn om daar in te gaan kappen. En de bestuurders die veel van die wetten bedenken, willen zich vooral indekken, bang om enig risico te nemen.
Bij terugkeer sprak ik nog een aardige dame die mij heuglijk vertelde dat ze van de particuliere sector was overgestapt naar een overheidsinstantie. Ze was daar blij mee. Het salaris was ruim bovenmodaal en de secundaire voorzieningen waren vorstelijk. Maar het meest interessante vond ze nog het aantal weken vakantie per jaar: dertien! Oftewel 65 dagen in een jaar. Ik gun het haar en de collega’s van harte. Maar ik dacht wel: wie betaalt dat? Terwijl ik het antwoord al meteen besefte. En vooral, hoe moet onze economie opboksen tegen pakweg die van de Verenigde Staten of China, waar ze hooguit vier weken vakantie hebben?
Rest nog de vraag aan mezelf wat ik ga doen als bij mij voor de deur onverhoeds een auto op z’n kant zou komen te liggen.
