Er is steeds meer kritiek om voor relatief korte afstanden in Europa het vliegtuig te nemen vanwege de milieuschade. En ook de auto is (behalve de elektrische) niet milieuvriendelijk. Hét grote alternatief is de trein. De romanticus in mij vindt die manier van reizen best fijn. Turend door het raam schuiven de landschappen aan je voorbij. Vaak mooi, hoewel je bij de steden ook zicht krijgt om de achterbalkons van bouwvallige huizen.
Maar toch, met die positieve gedachte dan maar eens een treinroute uitgestippeld vanuit Aken naar Salzburg, voor een bezoek aan de beroemde Salzburger Festspiele. Welnu, van de voorpret bleef na een even avontuurlijke als ook afmattende treinreis weinig meer over.
Het idee dat in Duitsland alles goed geregeld is, kan regelrecht de prullenbak in, de Deutsche Bundesbahn maakt er een potje van. Ik was er al voor gewaarschuwd door ervaringsdeskundigen bij ons in de regio, die vertelden over vele vertragingen of complete treinuitval. Maar de optimist in mij overwon deze ‘reviews’.
Alleen, die supersnelle ICE veranderde regelmatig in een boemeltrein, omdat er op het traject de nodige werkzaamheden aan het spoor werden uitgevoerd.
Met de auto, zo schatte ik in, zou ik de ruim 700 km doen in 7 à 8 uur, inclusief een paar stops. De trein zou volgens de gekozen route van de Deutsche Bundesbahn 8.15 uur erover doen. Dan tel ik niet het rijden naar het station en de taxi naar het hotel. Al met al toch niet slecht, hoewel grote stukken zouden worden afgelegd met de ICE, dat is de Duitse versie van de TGV, die tot 300 km per uur rijdt.
Welnu, bij de opstapplaats in Aken begon het circus. De trein van mijn schema naar Keulen kwam 13 minuten te laat, precies de tijd die ik in Keulen zou hebben om over te stappen op de ICE naar München. Máár, zei de conductrice in een mengelmoes van Waals en Duits, mijn ticket van de DB gold niet voor deze trein, want die was van de privé-onderneming Thalys. Nou, ondanks dat ik voor het retourticket toch al een keurige 359 euro had overgemaakt, dan maar de beurs getrokken voor 30 euro extra. En warempel, met een korte sprint en het geluk dat de ICE aan de overkant van het perron stond in Keulen, kon ik nog nét op tijd instappen richting München.
De trein was overladen met passagiers uit vele culturen, ook veel Interrailers, een bont gezelschap kortom. Op zich gezellig, maar voor een zakenreis wat minder praktisch. Uiteindelijk vond ik mijn gereserveerde stoel en ik kon zelfs naar de restauratiewagen voor de inwendige mens. So far so good.
Alleen, die supersnelle ICE veranderde regelmatig in een boemeltrein, omdat er op het traject de nodige werkzaamheden aan het spoor werden uitgevoerd. Daar gingen we dan met een sukkeldrafje voorbij of stonden we gewoon 10 minuten stil. Resultaat, 30 minuten vertraging terwijl de overstaptijd in München 31 minuten was. Ik moest naar een achteraf gelegen lokaal perron en zette – met een flinke rolkoffer en een werktas – een stevige sprint in, maar ondanks dat m’n conditie me gelukkig niet in de steek liet, was de afstand net te lang voor die 2 minuten. Ik zag de trein in de verte wegrollen. Nu voelde ik wel dat het 30 graden was.
De volgende trein ging een uur later. Maar er kwam een aankondiging dat die door vertraging pas twee uur later zou gaan. Ja, even een moreel dipmoment. Máár, na een half uur zag ik op een ander spoor een kleurrijke Oostenrijkse trein binnenkomen, die ging ook naar Salzburg. Die dan maar pakken, maar de conducteur met Zuidamerikaanse roots zei vriendelijk maar bijna onverstaanbaar dat een ticket van de Bundesbahn niet geaccepteerd kon worden. Was een trein van alweer een commercieel bedrijf. Wegens gebrek aan alternatief dan maar weer een extra ticket gekocht, nog eens 51 euro enkele reis. De teller stond inmiddels op 435 euro. Uiteindelijk kwam ik na een reis van bijna 10 uur in Salzburg aan.
Ik begon te mijmeren over hoe de autoreis zou zijn geweest. Ofwel met de elektrische wagen of met de diesel. In ieder geval véél goedkoper en wellicht een stuk sneller. Nee, de trein is zeker in Duitsland voor de zogeheten zakenreiziger nog geen betrouwbaar alternatief.
Enfin, in Salzburg een stevige pint genomen. En vandaag naar het concert van de Wiener Philharmoniker met Ricardo Muti. Dan glijdt vermoedelijk al het zweet van me af en ben ik alsnog blij te zijn gekomen. Je moet er soms wat voor over hebben om in hemelse sferen te komen.
En de terugreis? Daar moet ik nu nog even niet aan denken.
